Këshillë drejtuar

Këshillë drejtuar të gjithë myslimanëve.

 

 

Shejh: Abdul-Aziz bin Baz (Allahu e mëshiroftë)

Marrë nga revista “El-Minhel”- për muajin Dhul-Ki’detu dhe Dhul-Hixh-xhetu, më 1371 H (1952), pjesa 12, faqe 411- 416 (islamspirit.com-Meusu’atu fetaua el-lexhneti uel-imamejn)

Nga Abdul-Aziz bin Abdullah bin Baz drejtuar çdokujt që e sheh prej myslimanëve! Allahu më bëftë mua dhe ata prej pasuesve të rrugës së besimtarëve dhe na ruajt nga rruga e atyre që kanë shkaktuar Zemërimin e Tij dhe e atyre që janë të humbur! Amin!

Selamun alejkum ue rahmetullahi ue berekatuhu.

Më pastaj:

Ajo që më shtyu për këtë (porosi) është këshilla dhe përkujtimi, duke i vënë në vepër Fjalët e Allahut të Lartësuar:

“Por këshillo, se vërtet këshilla u bën dobi besimtarëve” (Surja Edh-Dharijat-55).

“Ndihmojeni njëri-tjetrin në punë të mira dhe në të ruajturit nga të këqijat dhe jo në gjynahe dhe armiqësi! Frikësojuni Allahut, sepse Ai dënon ashpër” (Surja El-Maidetu-2).

“Për kohën! Me të vërtetë, njeriu është në humbje, përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, këshillojnë njëri-tjetrin për të vërtetën e këshillojnë njëri-tjetrin për durim” (Surja El-Asr 1-3).

Dhe fjalën e Profetit (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem): “Feja është këshillë” Iu tha: “Për kënd, o i Dërguar i Allahut?” Tha: “Për Allahun, për Librin e Tij, për të Dërguarin e Tij, për prijësit e myslimanëve dhe për masën e gjerë të tyre” (Muslimi).

Në këto vargje të qarta e me kuptim të drejtpërdrejtë të Kuranit si dhe në hadithin fisnik, ka argument të dukshëm për ligjësinë e përkujtimit, të këshillimit dhe të porosisë së ndërsjellë për të vërtetën dhe për thirrjen e të tjerëve drejt saj.

E kjo për shkak se rezultojnë në dobi për besimtarët, për mësimin e injorantit, për udhëzimin e të humburit, për zgjimin e shpërfillësit, për përkujtimin e harrestarit dhe për nxitjen e dijetarit që të veprojë me atë që di, si dhe dobi tjera të shumta.

Allahu i Patëmeta i krijoi krijesat që ta adhurojnë Atë dhe t’i binden Atij. (Pastaj) i dërgoi profetët si përkujtues për këtë (qëllim), si përgëzues e paralajmërues, ashtu siç thotë:

“Unë nuk i krijova xhindet dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë Mua” (Surja Edh-Dharijat- 56).

“Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit! Nëse ju i ktheni shpinën të Dërguarit Tonë, dijeni se ai ka për detyrë vetëm që t’jua shpjegojë qartë” (Et-Tegabun-12).

“(Këta janë) të Dërguar që kanë sjellë lajme të mira e kanë paralajmëruar, në mënyrë që njerëzit të mos kenë ndonjë justifikim ndaj Allahut pas ardhjes së të Dërguarve…” (Surja En-Nisa-165).

“Prandaj, këshilloji (njerëzit o Muhamed), se ti je vetëm këshillues” (Surja El- Gashijetu-21).

Është obligim për çdo kënd që ka dije të përkujtojë (të tjerët) për këtë, të këshillojë për hir të Allahut, të thërret për tek Ai, duke e zbatuar kështu detyrën e kumtimit dhe të thirrjes (da’ues), dhe duke i marrë si shembull profetët e ndershëm (alejhimus-salatu ues-selam), si dhe duke u ruajtur nga gjynahu i fshehjes (së dijes), për të cilin ka kërcënuar Allahu në Kuran, ku thotë:

“Me të vërtetë, ata që fshehin shpalljet Tona të qarta, pasi ua kemi shpjeguar njerëzve në Libër, do të mallkohen nga Allahu dhe do të mallkohen nga ata që janë ngarkuar të mallkojnë” (Surja El-Bekaretu-159).

Dhe është saktësuar nga Profeti (sal-lAll-llahu alejhi ue sl-lem) se ka thënë:

“Kush udhëzon në të mirën, ka shpërblimin e njëjtë me atë që e vepron”.

Dhe thotë:

“Kush thërret në udhëzim, ka shpërblimin e njëjtë me të atyre që e pasojnë, duke mos u pakësuar asgjë nga shpërblimi i tyre. E, kush thërret në devijim, ka mbi vete gjynahet e njëjta me të atyre që e pasojnë, duke mos u pakësuar asgjë nga gjynahet e tyre” (I transmeton Muslimi në Sahihun e vet).

Nëse u kuptua kjo që u cek më lart, atëherë ajo me të cilën ju porosis ju dhe veten time është frika ndaj Allahut, kur jemi vetëm dhe me të tjerët, gjatë vështirësisë dhe mirëqenies, sepse ajo është porosia e Allahut dhe e të Dërguarit të Tij, ashtu siç thotë Allahu:

“Ne i kemi porositur ata që u është shpallur Libri para jush dhe juve: “Frikësojuni Allahut!” (Surja En-Nisa- 131).

Ndërsa Profeti (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem), gjatë hutbeve të tij, thoshte:

“U porosis me frikë ndaj Allahut, me dëgjueshmëri dhe me bindje”.

“Et-takua” është fjalë përmbledhëse, e cila përmbledhë në vete hajrin në tërësi, realiteti i së cilës është kryerja e obligimeve të Allahut dhe largimi nga ndalimet e Tij me sinqeritet, me dashuri dhe me lakmi për shpërblimin e Allahut, si dhe me frikë (kujdesin) nga ndëshkimi i Tij. Allahu i Lartësuar i ka urdhëruar robërit e Vet për frikë ndaj Tij dhe u ka premtuar (atyre që i frikohen Atij) lehtësim të çështjeve e të rriskut, largim të vështirësive, falje të gjynaheve dhe triumf me Xhenete.

Allahu thotë:

“O njerëz, frikësojuni Zotit tuaj, sepse dridhja e Orës (së Kiametit) vërtet është një ngjarje e madhe!” (Surja El-Haxhxh-1).

“O besimtarë, frikësojuni Allahut dhe çdonjëri le të shikojë se çka ka përgatitur për të nesërmen! Kijeni frikë Allahun, sepse Ai di çdo gjë që ju bëni!” (Surja El-Hashr -18).

“Atij që i frikësohet Allahut, Ai do t’i gjejë rrugëdalje (nga çdo vështirësi) dhe do t’i japë risk prej nga nuk e pret” (Surja Et-Talak 2-3).

“Për ata që ruhen (nga gjynahet) do të ketë kopshte të kënaqësive te Allahu” (Surja El- Kalem -34).

“Atij që i frikësohet Allahut, Ai do t’ia shlyejë veprat e këqija dhe do t’ia rrisë shpërblimin” (Surja Et-Talak- 5).

Vargjet të cilat flasin rreth kësaj tematike janë të shumta.

Prandaj, o ju myslimanë, dijeni se jeni nën Mbikëqyrjen e Allahut të Patëmeta…

Prandaj, o ju myslimanë, dijeni se jeni nën Mbikëqyrjen e Allahut të Patëmeta dhe ngutuni që sa më parë të jeni të devotshëm në çdo gjendje. Llogaritni veten në të gjitha fjalët, në veprat dhe në qëndrimet (sjelljet) tuaja. Kështu, çdo gjë prej tyre që lejohet në fe, s’ka gajle në të vepruarit e saj, e çdo gjë (prej tyre) që s’lejohet, kini kujdes prej saj. Edhe pse (haramet) janë shumë të lakmueshme, shpërblimi tek Allahu është më i mirë dhe i amshuar. E, kush braktis diç për hir të Allahut, Ai ia zëvendëson me një më të mirë. Nëse robërit e dinë se janë nën Mbikëqyrjen e Allahut dhe i frikohen Atij, duke kryer urdhrat dhe duke braktisur ndalimet, Allahu i Lartësuar ua jep ato që rezultojnë prej frikës ndaj Tij, siç janë: krenaria, suksesi, risku i bollshëm, rrugëdalja nga vështirësitë si dhe lumturia e shpëtimi në dynja dhe në Ahiret.

Për askënd që posedon mendje dhe sadopak dituri nuk është e panjohur ajo që i ka goditur shumicën e myslimanëve prej ngurtësisë së zemrave, shkujdesjes ndaj Ahiretit, braktisjes së shkaqeve të shpëtimit, dhënies pas kësaj bote dhe mënyrave të arritjes së saj me çdo kusht e me grykësi, pa dalluar mes hallallit dhe haramit; gjithashtu, fundosja e shumicës së tyre në epshe dhe në lloje të ndryshme të kotësisë e shpërfilljes. E tërë kjo për shkak të shmangies së zemrave nga Ahireti dhe shkujdesjes së tyre ndaj përmendjes së Allahut, ndaj dashurisë ndaj Tij, ndaj meditimit rreth mirësive, begative dhe Shenjave të Tij, të dukshmeve e të fshehtave, si dhe papërgatitja për takimin me Allahun, moskujtimi i qëndrimit para Tij, dhe (moskujtimi i) zhvendosjes pas atij qëndrimi madhështor ose në Xhenet, ose në Zjarr.

Andaj, o myslimanë, rrini gati vetes dhe pendohuni (me kthim) tek Zoti juaj. Mësojeni fenë tuaj dhe shpejtoni në kryerjen e obligimeve. Largohuni nga haramet, në mënyrë që të triumfoni me krenari, me siguri, me udhëzim dhe me lumturi në dynja dhe në Ahiret.

Kini kujdes nga preokupimi me dynja dhe nga të dhënët e përparësisë asaj ndaj Ahiretit, sepse kjo është cilësi (shenjë) e jobesimtarëve dhe e hipokritëve, dhe prej shkaqeve më kryesore të ndëshkimit në këtë botë dhe në tjetrën. Siç thotë Allahu i Lartësuar në përshkrimin tyre:

“Vërtet që jobesimtarët e duan jetën e këtushme dhe nuk e përfillin një Ditë të vështirë që do t’u vjen” (76/27).

“Mos u josh (o Muhamed) nga pasuria dhe fëmijët e tyre, sepse nëpërmjet tyre Allahu kërkon t’i ndëshkojë ata në këtë jetë, në mënyrë që t’u dalë shpirti duke qenë jobesimtarë” (9/55).

Ndërsa ju nuk jeni krijuar për hir të kësaj bote, por për jetën e pastajme dhe jeni urdhëruar që të përgatiteni për të. Dynjaja është krijuar për ju, në mënyrë që të ndihmoheni përmes saj për adhurimin ndaj Allahut, i Cili ju krijoi, dhe që të përgatiteni për takimin me Të e kështu të meritoni mirësinë, nderimin dhe fqinjësinë e Tij në Kopshtet e kënaqësisë.

Është shëmti për të mençurin t’ia kthejë shpinën adhurimit të Krijuesit e Zotit të vet dhe (t’ia kthejë shpinën) asaj që ia ka përgatitur Ai prej nderimit (shpërblimit). (Është shëmti për të) që, në vend të këtyre, të angazhohet në nxitjen e epsheve të veta shtazarake dhe me grykësi (lakmi) për arritjen e ndonjë kënaqësie të kësaj bote kalimtare, kur (dihet se) Allahu ia ka siguruar atë që është më e mirë se ajo kënaqësi (e përkohshme) dhe me përfundim më të mirë në dynja dhe në Ahiret.

Le të ketë kujdes çdo mysliman nga të mashtruarit me shumicën e të thotë: “Njerëzit janë bërë kështu. Është bërë adet kështu. Dhe unë jam me ta”, sepse, vërtet, kjo (thënie) është fatkeqësia më e madhe, dhe shumica e popujve të shkuar janë shkatërruar për shkak të kësaj thënieje.

Mirëpo, o ti posedues i mendjes, duhet ta shikosh (kujdesesh për) veten, ta llogarisësh veten dhe të kapesh për të vërtetën, edhe nëse e braktisin njerëzit. Gjithashtu, duhet të kesh kujdes nga ajo që e ka ndaluar Allahu, edhe nëse e veprojnë njerëzit. Kështu, e vërteta është më primare që t’i shkohet mbas, siç thotë edhe Allahu i Lartësuar:

“Nëse i bindesh shumicës së njerëzve që gjenden në tokë, ata do të të shmangin nga rruga e Allahut” (6/116).

“Shumica e njerëzve, sado që të dëshirosh ti, nuk janë besimtarë” (12/103).

Thotë njëri ndër selefët (Allahu i mëshiroftë të gjithë):

“Mos u largo nga e vërteta, për shkak të numrit të pakët të atyre që e pasojnë atë, dhe mos u mashtro me të kotën, për shkak të numrit të madh të pasuesve të saj”.

Kam dëshirë ta përfundoj këtë këshillë timen me përmendjen e pesë çështjeve, të cilat janë përmbledhëset e mirësisë në tërësi:

• Sinqeriteti vetëm ndaj Allahut në të gjitha aktet fetare, qofshin ato prej fjalëve apo veprave, si dhe kujdesi nga shirku në tërësi, i dukshmi dhe i fshehti. Ky është obligimi më madhor dhe çështja më e rëndësishme. Gjithashtu, kjo është domethënia e dëshmisë “la ilahe il-lAll-llah” (nuk ka të adhuruar me të drejtë, përveç Allahut). S’ka vlefshmëri të veprave dhe të fjalëve të robërve, përveç mbas saktësisë së këtij parimi dhe paprekshmërisë së tij, ashtu siç thotë edhe Më i Larti:

“Me të vërtetë, të është shpallur ty (o Muhamed) si dhe atyre që kanë qenë para teje: “Nëse i shoqëron Allahut diçka tjetër (në adhurim), me siguri që punët e tua do të zhvlerësohen dhe do të jesh ndër të humburit” (39/65).

• Të mësuarit (të kuptuarit) e Kuranit dhe të Sunetit të të Dërguarit (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) dhe kapja pas tyre. Të pyeten dijetarët për çdo çështje që e keni të paqartë rreth fesë suaj. Kjo (që u përmend) është obligim për çdo mysliman, dhe nuk i takon atij ta braktisë e t’ia kthejë shpinën duke ecur pas mendimeve (hamendjeve) të veta pa kurrfarë dije e largpamësie. Dhe pikërisht kjo është domethënia e dëshmisë “Muhammedun resulull-llah”, sepse kjo dëshmi ia obligon robit besimin se Muhamedi (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem) vërtet është i Dërguar i Allahut, dhe (ia obligon) kapjen pas asaj me të cilën ka ardhur ai, vërtetimin e thënieve të tij, dhe që të mos adhurohet Allahu veçse me mënyrën e ligjësuar përmes gjuhës së të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem), siç thotë Allahu:

“Thuaju (o Muhamed): “Nëse ju e doni Allahun, atëherë më ndiqni mua, që Allahu do t’ju dojë dhe t’jua falë gjynahet!” (3/31).

“Çfarëdo që t’ju japë i Dërguari, merreni atë, e çfarëdo që t’ju ndalojë, hiqni dorë prej saj” (59/7).

Dhe thotë Profeti (sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem):

“Kushdo që shpikë në çështjen (fenë) tonë çfarë nuk është prej saj, nuk i pranohet” (Buhariu dhe Muslimi).

“Kush bën diç që nuk është në përputhje me çështjen (fenë) tonë, nuk i pranohet” (Muslimi në Sahih).

Çdokush që ia kthen shpinën Kuranit dhe Sunetit, është pasues i epshit (dëshirës) të tij, kundërshtues i Zotit të tij dhe meritor për urrejtjen dhe për ndëshkimin e Allahut, siç thotë Ai:

“E nëse ata nuk të përgjigjen ty, dije se ata janë skllevër të dëshirave të veta. E kush është në humbje më të madhe se ata që udhëhiqen nga dëshirat e veta, pa udhëzim prej Allahut?” (28/50).

Dhe thotë Allahu në përshkrimin e jobesimtarëve:

“Ata ndjekin vetëm hamendjet dhe atë që ua ka qejfi, ndonëse u ka ardhur prej Zotit të tyre udhëzimi (për rrugën e drejtë)” (53/23).

Ndjekja e qejfit (epshit) – Allahu na ruajt – e shuan dritën e zemrës dhe pengon nga pasimi i së vërtetës, siç thotë Allahu:

“Dhe mos shko pas dëshirave dhe tekave, se ato të largojnë nga rruga e Allahut!” (38/26).

Kështu, Allahu ju mëshiroftë, kini kujdes nga ndjekja e dëshirave dhe lënia pas shpine e udhëzimit. Kapuni fort për të vërtetën, thirrni të tjerët për tek ajo dhe kini kujdes nga kundërshtuesit e saj, në mënyrë që të triumfoni me mirësitë e dynjasë dhe të Ahiretit.

• Kryerja e pesë kohëve të namazit rregullisht dhe së bashku me xhemat. Sepse ato janë prej obligimeve më të rëndësishme dhe më të mëdha pas shehadetit. Namazi është boshti i fesë dhe shtylla e dytë prej shtyllave të Islamit. Është gjëja e parë për të cilën do të merret në llogari robi në Ditën e Kiametit. Kush e ruan atë, e ka ruajtur fenë e vet, e kush e braktisë atë, e ka lënë fenë. Sa i madh do të jetë mjerimi i tij dhe e sa i keq do të jetë përfundimi i tij në ditën e qëndrimit para Allahut!

Duhet t’i kryeni rregullisht faljet, Allahu ju mëshiroftë, t’i këshilloni të tjerët për kryerjen e tyre dhe t’ia tërhiqni vërejtjen atij që nuk i kryen dhe që i braktisë, sepse kjo është prej ndihmesës në punë të mira dhe në devotshmëri. Profeti (sallAlla- llahu alejhi ue sel-lem) thotë:

“Marrëveshja midis nesh dhe atyre (jobesimtarëve) është namazi. Kushdo që e braktisë, ka bërë kufër” (Imam Ahmedi dhe Sunenet, me zinxhir të vërtetë).

“Mes njeriut dhe kufrit e shirkut është lënia e namazit” (Muslimi në Sahih).

“Kush prej jush sheh ndonjë të keqe, le ta ndryshojë me dorën e tij. Nëse nuk mundet, (le ta ndryshojë) me gjuhën e tij. Nëse nuk mundet, atëherë (le ta urrejë) me zemrën e tij, ndonëse ky është besimi më i dobët” (Muslimi në Sahih).

• Përkujdesja për zekatin dhe përkushtimi për dhënien e tij ashtu si e ka bërë obligim Allahu, sepse ai është shtylla e tretë prej shtyllave të Islamit. Për çdo individ prej myslimanëve mukel-lefun (të ngarkuar me obligime fetare sh.p.) është detyrë të kalkulojë dhe të njohë saktësisht pasurinë që posedon, të cilës duhet t’i nxirret zekati, pastaj të nxjerrë zekatin nga ajo pasuri sa herë që arrin nisabin (sasinë e caktuar) dhe kalon një vit (në posedimin e tij sh.p.).

Myslimani duhet ta japë zekatin me shpirt të pastër dhe me zemër të hapur, si zbatim të urdhrit të Allahut, falënderim për begatinë e Tij dhe bamirësi për robërit e Allahut. E, kur ta bëjë këtë, Allahu ia shumëfishon shpërblimin, ia kompenson atë që e ka dhënë, ia bekon atë që i mbetet prej pasurisë, e pastron (njeriun nga gjynahet) dhe ia shton veprat e mira, siç thotë edhe Allahu i Patëmeta:

“Merr nga pasuria e tyre lëmoshë ( zekat) që t’i pastrosh ata dhe t’ua shtosh veprat e mira!” (9/103).

E, nëse tregohet koprrac në dhënien e zekatit dhe i shpërfillur rreth çështjes së tij, Allahu zemërohet me të, ia largon bereqetin e pasurisë së tij dhe bën që ta godasin shkaqe të falimentimit dhe të shpenzimit jo në rrugën e së vërtetës, pastaj e dënon me këtë pasuri në Ditën e Kiametit, siç thotë Më i Larti:

“Paralajmëroji me dënim të dhembshëm ata që grumbullojnë ar dhe argjend dhe nuk e shpenzojnë për hir të Allahut” (9/34).

Çdo pasurie, të cilës nuk i nxirret zekati, konsiderohet “thesar i grumbulluar”, dhe poseduesi i saj do të dënohet me të Ditën e Kiametit. Allahu na ruajt të gjithëve nga një dënim i tillë![2]

Ndërsa, për kujdestarin e myslimanit, i cili nuk është mukel-lef , siç është fëmija apo budallai, është obligim përkujdesja për nxjerrjen e zekatit të pasurisë së tyre, sa herë qa kalon një vit (në posedimin e tyre dhe arrin sasinë e caktuar, sh.p.), për shkak se argumentet e Kuranit dhe Sunetit (rreth kësaj) janë përgjithësuese dhe aludojnë në domosdoshmërinë e nxjerrjes së zekatit nga pasuria e myslimanit, qoftë ai mukel-lef apo jo.

• Është obligim për çdo mysliman të moshës madhore, qoftë mashkull apo femër, t’i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, në çdo gjë që ata kanë urdhëruar si p.sh.: agjërimi i Ramazanit, kryerja e Haxhit për këdo që ka mundësi dhe (t’u bindet) në të gjitha obligimet tjera. Gjithashtu, për të është obligim përnderimi i ndalimeve të Allahut, meditimi rreth qëllimit të krijimit të tij dhe asaj me të cilën është urdhëruar. Ai duhet ta llogarisë veten për këtë gjithmonë e, nëse e sheh se i ka çuar në vend obligimet e Allahut, gëzohet për këtë dhe e lut Atë për qëndrueshmëri. Pastaj, duhet ruhet nga mendjemadhësia, nga mburrja dhe nga lavdërimi i vetes.

E, nëse është treguar i shkujdesur ndaj obligimeve të Allahut apo ka kryer disa prej harameve, duhet të ngutet për pendim të vërtetë, për keqardhje, për qëndrueshmëri në urdhrin e Allahut, për shpeshtim të dhikrit, për istigfar, për përgjërimin ndaj Tij, për kërkim faljeje nga gjynahet e kaluara dhe për sukses në fjalët dhe në punët e mira. Nëse robit iu ka mundësuar një gjë e tillë, atëherë kjo është shenja e lumturisë dhe shpëtimit të tij në të dyja botët.

Nëse e harron veten dhe ecë pas dëshirave e epsheve të tij e nuk përgatitet për jetën tjetër, atëherë kjo është shenjë e shkatërrimit dhe e mjerimit të tij. Prandaj, le ta shikojë secili prej jush veten e vet, le ta llogarisë dhe të hulumtojë të metat e saj, sepse, vërtet, do të gjejë atë që e pikëllon, atë që e bën të angazhohet me veten në vend të angazhimit me të tjerët, dhe atë që ia obligon përuljen ndaj Allahut, nënçmimin e vetes përpara Tij dhe kërkimin e faljes e mbulimit të mëkateve nga Ai.

Kjo lloj llogarie, përuljeje dhe nënçmimi i vetes para Allahut është shkak për lumturi, sukses dhe krenari në të dyja botët. Le ta dijë secili mysliman se çdo gjë që posedon prej shëndetit, begatisë, pozitës së lartë, prodhimtarisë dhe mirëqenies, është prej mirësisë dhe bujarisë së Allahut. Ndërkaq, çdo gjë që e ka goditur, qoftë sëmundje, fatkeqësi, varfri, thatësi, armiqësi apo fatkeqësi të tjera, është për shkak të gjynaheve dhe veprave të liga.

Të gjitha ato që ndodhin në dynja dhe Ahiret prej dënimit, dhembjeve dhe shkaqeve të tyre, janë për shkak të mëkatimit ndaj Allahut, kundërshtimit të urdhrit të Tij dhe shpërfilljes ndaj hakut të Tij. Ashtu siç thotë Allahu:

“Çfarëdo fatkeqësie që ju godet, është si pasojë e asaj që keni bërë vetë; por Ai fal shumë” (42/30).

“Shkatërrimi në tokë dhe në det është shfaqur si pasojë e punëve të këqija të njerëzve, në mënyrë që (Allahu) t’i bëjë “të shijojnë” pjesë nga ajo që kanë punuar, që ata të kthehen (në përmirësim)” (30/41).

Andaj, frikësojuni Allahut, o robër të Allahut, përnderojeni urdhrin dhe ndalimin e Tij, dhe ngutuni me pendim tek Ai nga të gjitha mëkatet tuaja.

Kërkoni siguri vetëm tek Allahu dhe mbështetuni në Të, sepse Ai është Krijuesi i gjithçkaje dhe furnizuesi i tyre. Të gjitha krijesat janë në Dorën e Tij dhe nuk zotërojnë për veten e tyre as dëm e as dobi, dhe nuk janë në gjendje të japin as vdekjen, as jetën e as të ringjallin.

Jepni përparësi – Allahu ju mëshiroftë – të drejtës së Allahut dhe të drejtës së të Dërguarit të Tij ndaj të drejtës dhe bindjes për të tjerët, kushdo qofshin ata.

Urdhëroni njëri-tjetrin për puna të mira dhe pengojeni njëri-tjetrin nga të këqijat.

Kini mendim të mirë për Allahun, shpeshtoni dhikrin dhe kërkimin e faljes prej Tij.

Ndihmohuni në mes vete në punë të mira dhe me devotshmëri, jo në gjynahe dhe në armiqësi. Kapini për duarsh mendjelehtët nga mesi juaj dhe urdhërojini me atë që i ka urdhëruar Allahu. Gjithashtu, pengojini prej asaj që i ka ndaluar Ai.

Doni për hir të Allahut dhe urreni për hir të Tij. Duroni dhe nxiteni njëri-tjetrin të jeni të durueshëm, derisa ta takoni Zotin tuaj, e (atë ditë) të triumfoni me kulmin e lumturisë, të nderit e të krenarisë, dhe me pozitat e larta në Kopshtet e begatisë.

E lusim Allahun që ta na japë sukses drejt gjërave që e kënaqin Atë. E lusim t’i përmirësojë zemrat e të gjithëve dhe t’i mbushë ato me frikë, me dashuri dhe me devotshmëri ndaj Tij ! Gjithashtu, e lusim të na ruajë nga të këqijat e shpirtrave tanë, nga veprat tona të liga, dhe të na mbrojë të gjithëve nga sprovat lajthitëse!

Ues-selamu alejkum ue rahmetullahi ue berekatuhu.

Salati dhe selami qofshin për të Dërguarin tonë Muhamedin, për familjen dhe mbarë shokët e tij!

_____________________________________________

[1] Marrë nga revista “El-Minhel”- për muajin Dhul-Ki’detu dhe Dhul-Hixh-xhetu, më 1371H (1952), pjesa12, faqe 411- 416 (islamspirit.com – Meusu’atu fetaua el-lexhneti uel-imamejn).

[2] Thotë Allahu i Lartësuar: “Do të vijë dita kur (thesaret e mbledhura) do të digjen në zjarrin e Xhehenemit dhe me to do të damkoset balli, anët dhe shpina e tyre e do t’u thuhet: “Kjo është ajo që keni grumbulluar për veten; pra, shijoni atë që grumbulluat!” (9/35).