Porosi lidhur me kujdesin

Porosi lidhur me kujdesin ndaj librit të Allahut (Kuranit fisnik)

Shejh: AbdulAziz bin Baz (RahimehUllah)

http://binbaz.org.sa/mat/8388

Çdo lavdërim dhe falënderim i përket Allahut, Zotit të botëve. Salati dhe selami qofshin për robin dhe të Dërguarin e Allahut, Muhamedin, për familjen e tij dhe mbarë shokët e tij.

Më tej:

Vërtet, në Librin e Allahut ka udhëzim dhe dritë. Kurani është litari i fortë i Allahut, është rruga e Tij e drejtë si dhe këshilla e urtë e Tij. Kush kapet për të, shpëton, ndërsa kush shmanget nga ai, dështon. Duke e përshkruar këtë libër madhështor, Allahu i Madhërishëm thotë: “Në të vërtetë, ky Kuran udhëzon drejt asaj që është më e mira dhe u jep lajmin e gëzuar besimtarëve që bëjnë vepra të mira se ata do të kenë shpërblim të madh.” (El-Isra, 9).

Domethënë, ky Libër i Allahut udhëzon drejt rrugës dhe shtegut më të drejtë, që është rruga më e mirë, më e drejtë dhe më e udhëzuar. Pra, Kurani udhëzon drejt asaj rruge, tregon për të dhe thërret për tek ajo. Ajo rrugë është teuhidi (njësimi) i Allahut, bindja ndaj Tij, të mos i bëhet mëkat Atij dhe të ndalurit tek kufijtë që Ai i ka caktuar. Kjo, pra, është rruga më e mirë (më e drejtë) dhe shtegu nëpërmjet të cilit arrihet shpëtimi.

Allahu i Lartësuar e zbriti si shpjegim për çdo çështje, si udhërrëfyes, si mëshirë dhe si lajm të mirë për myslimanët. Ashtu siç thotë i Lartësuari: “Ne ta zbritëm ty (Muhamed) Librin, si shpjegim për çdo çështje, si udhërrëfyes, si mëshirë dhe si lajm të mirë për myslimanët.” (En-Nahl, 89).

Pra, Kurani është shpjegues për çdo gjë, është udhëzim drejt rrugës së lumturisë, është mëshirë dhe lajm i mirë. I Madhërishmi thotë: “Thuaj: “Ai (Kurani) është udhërrëfyes dhe shërim për besimtarët.” (Fussilet, 44). Domethënë, udhërrëfyes i zemrave të tyre drejt të vërtetës dhe shërim për zemrat e tyre nga sëmundjet e shirkut, mëkateve, bidateve dhe lajthitjeve nga e vërteta, si dhe shërim për shumë sëmundje trupore.

Kurani është lajm i mirë për njerëzit dhe xhinët, mirëpo Allahu i patëmeta i përmendi (veçoi) besimtarët, ngaqë ata u udhëzuan përmes tij dhe përfituan prej tij.

Megjithatë, ai është shërim për të gjithë, ashtu siç tha i më i Larti: “Në të vërtetë, ky Kuran udhëzon drejt asaj që është më e mira dhe u jep lajmin e gëzuar besimtarëve që bëjnë vepra të mira se ata do të kenë shpërblim të madh.” (El-Isra, 9).

Pra, Kurani është shërim dhe ilaç për sëmundjet e ndryshme të zemrave, si ato të shirkut, të mëkateve, të bidateve dhe shkeljeve (të dispozitave). Po ashtu, ai është shërim për sëmundjet trupore dhe shoqërore, për këdo që e ka nijetin e mirë dhe që Allahu do që ta shërojë. Allahu i Madhërishëm thotë: “Elif Lâm Râ. Këtë Libër ta kemi zbritur ty (o Muhamed), për t’i nxjerrë njerëzit, me lejen e Zotit të tyre, nga errësirat në dritë, në rrugën e të Plotfuqishmit, të Denjit për çdo lavd.” (Ibrahim, 1).

Kështu, Kurani është një libër përmes së cilit Allahu i nxjerrë njerëzit nga errësirat e shirkut, mëkateve, përçarjes e kundërshtive drejt dritës së të vërtetës e udhëzimit, drejt bashkimit në hajr dhe ndihmesës së ndërsjellë në mirësi dhe devotshmëri. Dhe pikërisht kjo është rruga e drejtë e Allahut, e cila është: teuhidi (njësimi) i Tij, kryerja e detyrave të ngarkuara nga Ai, lënia e gjërave të ndaluara prej Tij, porosia e ndërsjellë për zbatimin e të drejtës së Tij dhe kujdesi nga mosbindja ndaj Tij dhe kundërshtimi i urdhrit të Tij. Kjo është rruga e drejtë e Allahut, kjo është drita e udhëzimi, dhe kjo është rruga më e drejtë (më e mirë). Allahu i patëmeta thotë: “Ndërsa ky (Kuran) është Këshillë e bekuar, të cilën Ne e kemi zbritur, prandaj si mund ta mohoni atë?!” (El-Enbija, 50).

Dhe thotë: “Ky (libër) është vetëm këshillë dhe një Kuran i qartë, për të paralajmëruar këdo që është gjallë dhe për t’u përmbushur fjala ndaj mohuesve.” (Jâ Sîn, 69-70).

Ajo çfarë dua të them është se Allahu i Lartësuar Librin e Vet e bëri këshillë, kërcënim (paralajmërim), shërim dhe udhërrëfyes, andaj që të gjithë, xhinët dhe njerëzit, e kanë për detyrë të udhëzohen përmes tij, të qëndrojnë paluhatshëm në mësimet e tij dhe të kenë kujdes nga kundërshtimi i tij. Allahu thotë: “Ky Kuran është një libër i bekuar që Ne ta kemi zbritur ty (Muhamed), për të përsiatur mbi vargjet e tij dhe për t’u këshilluar me të mendarët.” (Sâd, 29).

Dhe thotë: “Ky libër që kemi zbritur, është i bekuar, prandaj ndiqeni dhe druhuni kundërshtimit, në mënyrë që të mëshiroheni.” (El-En’am, 155).

Po ashtu thotë: “Vallë, a nuk përsiatin ata për Kuranin apo i kanë zemrat të kyçura?!” (Muhamed, 24).

Aisha (radijAllahu anha) qe pyetur: “Oj nëna e besimtarëve! Cili ishte morali i Profetit (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem)?” Ajo u përgjigj: “Morali i tij ishte Kurani”. Allahu i Lartësuar thotë: “Dhe vërtet ti (Muhamed) je në një shkallë të lartë të moralit.” (El-Kalem, 4). Kuptimi i kësaj është se Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) meditonte rreth Kuranit, shpeshtonte leximin e tij dhe punonte sipas asaj që gjendet në të. Kështu, morali i tij ishte Kurani, ngaqë ai (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) e lexonte atë dhe meditonte rreth tij, i zbatonte urdhrat e tij dhe largohej nga ndalimet e tij, nxiste në bindje ndaj Allahut dhe të Dërguarit, thërriste drejt mirësisë, këshillonte për Allahun dhe robërit e Tij, si dhe mënyra të tjera të mirësisë.

I Lartësuari thotë: “Ne të tregojmë ty (Muhamed) tregimin më të bukur…” (Jusuf, 3). Pra, Kurani është tregimi më i bukur dhe është morali i Profetit (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem).

Porosia ime drejtuar të gjithë myslimanëve, burra e gra, xhin e njerëz, arabë e joarabë, dijetarë e nxënës dijeje (pra porosia ime drejtuar të gjithëve), është të kujdesen ndaj Kuranit dhe të shpeshtojnë leximin e tij me meditim e vëmendje, natën e ditën. Veçanërisht gjatë kohëve të përshtatshme, gjatë të cilave zemrat janë të pranishme për meditim dhe kuptim. Ai i cili nuk e di përmendsh, e lexon atë nga mus’hafi, ndërsa ai i cili i di disa pjesë të tij përmendsh, lexon atë që i vjen më lehtë (aq sa mundet). Allahu thotë: “Prandaj lexoni nga Kurani sa të keni mundësi.” (El-Muzzemmil, 20).

Ai që i di shkronjat arabe, lexon nga Mus’hafi, në mënyrë që të mësojë më shumë, ndërsa ai i cili nuk i di, mëson nga nëna apo nga babai, apo nga fëmija, apo nga bashkëshortja e tij, nëse është më e dijshme se ai. Po ashtu, ajo motër që nuk di të lexojë Kuran, le të mësojë me babanë apo me vëllain, me bashkëshortin, me motrën, apo me dikë tjetër.

Kështu, pra, njerëzit e ndihmojnë njëri-tjetrin; burri e ndihmon gruan e vet dhe anasjelltas; babai e ndihmon fëmijën e vet dhe anasjelltas; vëllai vëllain e vet, dajën, tezën. Kështu, të gjithë ndihmohen mes vete dhe e porosisin njëri-tjetrin lidhur me këtë libër madhështor, që të meditojnë e të reflektojnë rreth tij dhe të punojnë në përputhje me mësimet e tij. Kjo për shkak të fjalëve të Allahut: “Ndihmojeni njëri-tjetrin në punë të mira dhe në të ruajturit nga të këqijat dhe jo në gjynahe e armiqësi!” (El-Maide, 2).

Dhe: “Për kohën! Me të vërtetë, njeriu është në humbje, përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, i këshillojnë njëri-tjetrit të vërtetën e i këshillojnë njëri-tjetrit durimin.” (El-‘Asr, 1-3).

Dhe, për shkak të hadithit të Xhabir bin Abdullahit (radijAllahu anhu), i cili shënohet në Sahih-un e Muslimit, pra, në këtë hadith tregohet se në haxhin e lamtumirës, përkatësisht në ditën e Arafatit, Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) iu drejtua njerëzve dhe u tha: “Unë po jua lë në mesin tuaj atë që, nëse ju e shtrëngoni fort, nuk do të devijoni kurrë: Librin e Allahut.” Kështu, pra, ai (alejhis-salatu ues-selam) i porosiste lidhur me Librin e Allahut dhe njëkohësisht u tregonte se, nëse kapen pas mësimeve të tij, kurrë nuk do të lajthisin. Ndërsa, në një version tjetër, qëndron: “Librin e Allahut dhe Sunetin (traditën) time.” Suneti i të Dërguarit (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) është prej Librit të Allahut, ngase Allahu i patëmeta thotë: “Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit.” (Et-Tegabun, 12).

Pra, Libri i Allahut urdhëron për bindje ndaj Allahut dhe ndaj të Dërguarit të Tij. Allahu thotë: “Thuaj: “Bindjuni Allahut dhe bidnjuni të Dërguarit!” Nëse shmangeni, (ta dini se) ai (Muahmedi) është përgjegjës për detyrën e tij ndërsa ju për atë që jeni ngarkuar. E, nëse i bindeni atij, do të jeni në rrugë të drejtë, kurse i Dërguari është i detyruar vetëm që të përcjellë qartë (mesazhin e Allahut).” (En-Nur, 54).

Dhe: “Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit dhe kini kujdes!” (El-Maide, 92).

Po ashtu, thotë: “Kush i bindet të Dërguarit, i është bindur Allahut.” (En-Nisa, 80).

Pra, i Dërguari (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) porositi për Kuranin, dhe kjo porosi e tij përfshin edhe Sunetin, që nënkupton fjalët, veprat dhe miratimet e tij.

Kurani e nxjerrë njerëzimin nga të gjitha sprovat. Ai është tregues për rrugën e shpëtimit, udhërrëfyes për shkaqet e lumturisë, paralajmërues për shkaqet e shkatërrimit, thirrës drejt unifikimit të fjalës dhe paralajmërues nga përçarja e kundërshtimi. Allahu i Lartësuar thotë: “Me të vërtetë, ti (Muhamed) s’ke të bësh fare me ata që e përçajnë fenë e tyre dhe shndërrohen në sekte.” (El-En’am, 159).

Dhe ajeti: “Mos u bëni si ata që, pasi u erdhën provat e qarta, u përçanë dhe u grindën. Për këta do të ketë dënim të madh.” (Al-‘Imran, 105).

Dhe thotë: “Të gjithë mbahuni fort për litarin e Allahut (Kuranin) dhe mos u përçani!” (Al-‘Imran, 103).

Pra, Kurani thërret drejt bashkimit rreth të vërtetës dhe porosisë së ndërsjellë për të (të vërtetën). Ashtu siç thotë Allahu: “Për kohën! Me të vërtetë, njeriu është në humbje, përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, i këshillojnë njëri-tjetrit të vërtetën e i këshillojnë njëri-tjetrit durimin.” (El-‘Asr, 1-3). Kjo sure e shkurtër, por madhështore, ka mbledhur mirësinë në tërësi. S’ka lënë ndonjë gjë të mirë veçse e ka përmendur, apo ndonjë gjë të keqe veçse ka paralajmëruar kundër saj.

Këta të cilët i ka veçuar kjo sure, janë të fituarit, qofshin xhinë apo njerëz, meshkuj apo femra, arabë apo joarabë, tregtarë (të pasur) apo fukara, udhëheqës apo të tjerë. Ata janë fitimtarët dhe të shpëtuarit nga humbja. Ata janë të cilët i kanë katër cilësi:

- Besimin,

- Veprat e mira,

- Porosinë e ndërsjellë për të vërtetën, dhe

- Porosinë e ndërsjellë për durimin.

Këta janë të cilët kanë shpëtuar nga humbja, ndërkaq të tjerët përveç tyre janë të humbur; secili në bazë të asaj që i ka ikur nga këto katër cilësi.

Andaj, besoje Allahun dhe fjalët e Tij; besoji ato që janë saktësuar prej fjalëve të të Dërguarit (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) dhe çdo gjë për të cilën ka treguar Allahu dhe i Dërguari prej çështjeve të Ahiretit, Xhenetit, zjarrit, llogarisë, shpërblimit/ndëshkimit, e gjëra të tjera të kësaj natyre. Beso se vetëm Allahu e meriton adhurimin, se Ai është një e i pashoq, se adhurimi është e drejtë vetëm e Tij dhe se ai nuk bën t’i kushtohet dikujt tjetër përveç Allahut. Pohoj si të vërteta të gjitha këto.

Ashtu siç tregoi Allahu në Librin e Tij madhështor, ku tha: “Andaj adhuro vetëm Allahun me përkushtim të çiltër për Të!” (Ez-Zumer, 2).

Dhe: “Zoti yt ka urdhëruar që të mos adhuroni askënd tjetër përveç Atij…” (El-Isra, 23).

Gjithashtu tha: “Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë!” (El-Fatiha, 5).

Dhe ajetet: “E megjithatë, ata qenë urdhëruar vetëm që të adhuronin Allahun me përkushtim të sinqertë…” (El-Bejjine, 5).

“I Adhuruari juaj është një i adhuruar i vetëm! S’ka të adhuruar tjetër të vërtetë, përveç Atij, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit!” (El-Bekare, 163).

“Allahu është Krijuesi i çdo gjëje dhe Ai është Mbikëqyrës i çdo gjëje” (Ez-Zumer, 62).

“Xhinët dhe njerëzit i kam krijuar vetëm që të më adhurojnë” (Edh-Dharijat, 56).

“O njerëz! Adhuroni Zotin tuaj…” (El-Bekare, 21).

Pra, kjo është baza e fesë dhe themeli i miletit: (pra) të besosh se vetëm Allahu është Krijuesi, Furnizuesi, se vetëm Ai është i adhuruari i vërtetë dhe se Atij i përkasin emrat më të bukur dhe atributet më të larta; (se) Atij askush nuk i përngjanë dhe askush s’është i barabartë a i krahasueshëm me Të. Ai nuk ka shok në adhurim dhe as në sundimin e rregullimin (drejtimin) e universit.

Ashtu siç thotë i Lartësuari: “Allahu! Nuk ka të adhuruar tjetër (të vërtetë) përveç Tij, të Gjallit, të Përjetshmit, Mbajtësit të gjithçkaje!” (El-Bekare, 255).

Dhe thotë: “Thuaj: “Ai është Allahu, Një dhe i Vetëm! Allahu është Es-Samedu (Absoluti, të Cilit i përgjërohet gjithçka në amshim). Ai as nuk lind, as nuk është i lindur. Dhe askush nuk është i barabartë (a i krahasueshëm) me Atë!” (El-Ihlas, 1-4).

“Asgjë nuk i shëmbëllen Atij. Ai i dëgjon të gjitha dhe i sheh të gjitha” (Esh-Shura, 11).

“Kjo është kështu, sepse Allahu është e Vërteta (i vetmi që meriton të adhurohet), kurse gjithçka që adhurohet, përveç Tij, është e pavërteta. Dhe, pa dyshim, Allahu është më i Lartësuari dhe i Madhërishmi.” (El-Haxhxh, 62).

“Xhamitë i janë kushtuar vetëm Allahut, prandaj mos iu lutni askujt krahas Allahut!” (El-Xhinn, 18).

Ajetet që flasin rreth kësaj tematike janë të shumta.

Përmbledhtas: çdokush, xhin apo njeri, e ka për të detyrë ta adhurojë vetëm Allahun dhe të besojë me një besim të prerë se vetëm Ai është Krijuesi e Furnizuesi dhe s’ka krijues dhe Zot tjetër përveç Atij. Po ashtu, të besojë se vetëm Allahu është meritor për adhurim e askush tjetër. Të besojë se Allahu e meriton të adhurohet me lutje, frikë, shpresë, namaz, agjërim, therje të kurbanit, zotim, e tjerë. Të gjitha duhet të kryhen vetëm për Allahun, pa i vënë Atij asnjë shok. I Lartësuari thotë: “Drejtohu me përkushtim në fenë e pastër monoteiste, natyrën fillestare, në të cilën Allahu i ka krijuar njerëzit” (Er-Rum, 30). Dhe: “E megjithatë, ata qenë urdhëruar vetëm që të adhuronin Allahun me përkushtim të sinqertë…” (El-Bejjine, 5).

Pikërisht ky është kuptimi i shprehjes la ilahe il-lAllah; kuptimi i saj është: s’ka të adhuruar (të vërtetë/me të drejtë) përveç Allahut. Siç thotë Allahu: “Dije se nuk ka të adhuruar të vërtetë përveç Allahut!” (Muhamed, 19). Domethënë, dije se vetëm Allahu e meriton adhurimin e askush tjetër përveç Tij.

Ndërkaq, kush adhuron idhujt apo banorët e varrezave, apo drunjtë, gurët, engjëjt, profetët, ai i ka bërë shirk (shok) Allahut dhe e ka prishur e kundërshtuar shprehjen la ilahe il-lAllah. Ai i ka kundërshtuar fjalët e Allahut: “E, megjithatë, ata qenë urdhëruar vetëm që të adhuronin Allahun me përkushtim të sinqertë…” (El-Bejjine, 5) dhe: “Xhinët dhe njerëzit i kam krijuar vetëm që të më adhurojnë” (Edh-Dharijat, 56).

Kështu, ai është bërë prej idhujtarëve, qofshin ata adhurues varrezash, idhujsh, drurësh, gurësh, të cilët kërkojnë ndihmë e shpëtim nga të varrosurit dhe që kërkojnë bekim nga varret e atyre, apo bëjnë tavaf (rrotullohen) rreth varreve të tyre duke shpresuar nga ta dobi e shpërblim, apo kërkojnë nga ta fëmijë si dhe gjëra tjera të kësaj natyre që i bëjnë adhuruesit e varreve e idhujve, apo kërkojnë ndihmë nga yjet, nga xhinët, nga engjëjt, nga profetët apo nga krijesat e tjera.

Të gjitha këto gjëra e prishin thënien la ilahe il-lAllah dhe janë shirk që kundërshton dhe bie ndesh me teuhidin (njësinë) e Allahut. Këto gjëra bien ndesh me fjalët e Allahut: “E, megjithatë, ata qenë urdhëruar vetëm që të adhuronin Allahun me përkushtim të sinqertë…” (El-Bejjine, 5).

“E sikur ata të adhuronin dikë tjetër në vend të Allahut, do t’u humbte çdo gjë nga ajo që kanë bërë.” (El-En’am, 88).

“Me të vërtetë, të është shpallur ty (o Muhamed), si dhe atyre që kanë qenë para teje: “Nëse i shoqëron Allahut diçka tjetër, me siguri që punët tua do të zhvlerësohen dhe do të jesh ndër të humburit.” (Ez-Zumer, 65).

“Vërtet, Allahu nuk fal që të adhurohet dikush apo diçka tjetër veç Atij, por gjynahet e tjera më të vogla ia fal kujt të dojë” (En-Nisa, 48 dhe 116).

“(Kujtoje) kur Lukmani i tha të birit duke e këshilluar: “O djali im, mos i shoqëro Allahut asgjë! Pa dyshim, idhujtaria është një padrejtësi shumë e madhe” (Lukman, 13).

Kështu, patjetër duhet të ketë teuhid (njësim) të Allahut dhe patjetër duhet të jesh i sinqertë ndaj Tij në namazin tënd, në agjërimin tënd, në therjen e kurbanit, në zotimin tënd, në frikën e shpresën tënde, si dhe në të gjitha adhurimet tua të tjera. Në të gjitha këto ti patjetër duhet të largohesh nga shirku dhe të kesh kujdes prej tij, dhe njëkohësisht të besosh se vetëm Allahu është Zoti e Krijuesi yt e askush tjetër, si dhe të besosh në emrat e cilësitë e Tij; të besosh se Ai i ka cilësitë më të larta dhe emrat më të bukur, se askush nuk është i ngjashëm, i krahasueshëm apo i barabartë me Të.

Ashtu siç thotë Allahu: “Allahut i përkasin emrat më të bukur, andaj thirreni Atë (lutjuni Atij) me to…” (El-A’raf, 180).

Dhe: “Prandaj mos sajoni zota të barabartë me Allahun, duke qenë se ju e dini (se vetëm Ai meriton të adhurohet).” (El-Bekare, 22).

“Asgjë nuk i shëmbëllen Atij. Ai i dëgjon të gjitha dhe i sheh të gjitha” (Esh-Shura, 11).

“Thuaj: “Ai është Allahu, Një dhe i Vetëm! Allahu është Es-Samedu (Absoluti, të Cilit i përgjërohet gjithçka në amshim). Ai as nuk lind, as nuk është i lindur. Dhe askush nuk është i barabartë (a i krahasueshëm) me Atë!” (El-Ihlas, 1-4).

Gjithashtu, çdo njeri e ka për detyrë të besojë se Allahu i patëmeta është Krijuesi dhe Shpikësi i tij, se Ai është Krijuesi dhe poseduesi i çdo gjëje, se vetëm Ai e meriton adhurimin dhe se vetëm Ai është i adhuruari i vërtetë.

Dhe njeriu nuk beson me besim të plotë, përderisa nuk beson se Allahut të patëmeta i përkasin emrat më të bukur dhe cilësitë më të larta, se të gjithë emrat e Tij janë në shkallën më të lartë të bukurisë, se të gjitha atributet e Tij janë në shkallën më të lartë, dhe se askush nuk është i ngjashëm, i njëjtë apo i krahasueshëm me Të. Ashtu siç thotë Allahu: “Thuaj: “Ai është Allahu, Një dhe i Vetëm! Allahu është Es-Samedu (Absoluti, të Cilit i përgjërohet gjithçka në amshim). Ai as nuk lind, as nuk është i lindur. Dhe askush nuk është i barabartë (a i krahasueshëm) me Atë!” (El-Ihlas, 1-4).

“A e njeh ti ndokënd që është i ngjashëm me Të?!” (Merjem, 65). Domethënë, askush s’është i ngjashëm, i krahasueshëm me Të apo ortak i Tij.

“Prandaj, mos sajoni zota të barabartë me Allahun, duke qenë se ju e dini (se vetëm Ai meriton të adhurohet).” Domethënë, mos sajoni zota të barabartë me Allahun, të cilëve u luteni krahas Tij.

Dhe thotë i Lartësuari: “Asgjë nuk i shëmbëllen Atij. Ai i dëgjon të gjitha dhe i sheh të gjitha” (Esh-Shura, 11). Pra, Allahu i dëgjon fjalët e robërve të Tij dhe lutjet e tyre, si dhe i sheh ata. Mirëpo, megjithëkëtë, Atij nuk i ngjason askush as në Qenien e Tij, as në dëgjimin e shikimin e Tij dhe as në të gjitha cilësitë e Tij. Pra, Ai është i përsosuri në çdo gjë, ndërsa krijesat janë ato që janë të mangëta. Kështu, Atij i përket përsosmëria në çdo aspekt.

Andaj, ti duhet të meditosh rreth Kuranit, në mënyrë që t’i njohësh këto domethënie. Përsiat mbi Kuranin, prej fillimit e deri në fund të tij; prej Fatihas, e cila është surja më madhështore në të, e deri në fund të mus’hafit, suret El-Ihlas, El-Felek dhe En-Nas.

Mendo thellë rreth Kuranit dhe lexoje atë me meditim e vëmendje, dhe duke pasur si qëllim punën me të dhe dobinë. Mos e lexo atë me zemër të shkujdesur, por me zemër të pranishme dhe pyet dijetarët për gjërat që i ke të paqarta në të, edhe pse – falënderimi qoftë për Allahun – pjesa më e madhe e Kuranit është e qartë, si për njerëzit e thjeshtë, ashtu dhe për të veçantët, të cilët e dinë gjuhën arabe. Për shembull, fjalët e Allahut:

“Faleni rregullisht namazin, sidomos atë të mesmin, dhe qëndroni me përulje para Allahut duke qenë në namaz.” (El-Bekare, 238).

Dhe: “Falni namazin, jepni zeqatin dhe bindjuni të Dërguarit, për të fituar mëshirën e Allahut!” (En-Nur, 56).

“Kush i bindet të Dërguarit, i është bindur Allahut.” (En-Nisa, 80).

“Faleni namazin, jepeni zeqatin dhe përkuluni në ruku bashkë me ata që përkulen (në namaz).” (El-Bekare, 43).

“O besimtarë! Ju është urdhëruar agjërimi…” (El-Bekare, 183).

“Dhe vizita (për haxh) e Shtëpisë (Qabesë) është detyrë me të cilën njerëzit i detyrohen Allahut, për këdo që ka mundësi të përballojë rrugën.” (Al-‘Imran, 97).

“O besimtarë! Me të vërtetë, pijet alkoolike, bixhozi, idhujt dhe shigjetat e fallit janë vepra të ndyta nga punët e djallit. Prandaj, largohuni nga këto, me qëllim që të shpëtoni!” (El-Maide, 90).

“Allahu e ka lejuar tregtinë, kurse kamatarinë e ka ndaluar.” (El-Bekare, 275).

Pra, të gjitha këto ajete janë të qarta. Në to, Allahu u ka sqaruar robërve të Vet gjërat që ua ka ndalur dhe ato që i kanë të lejueshme, si dhe gjërat që ua ka urdhëruar.

Ndërmjet gjërave që Allahu i ka ndaluar është padrejtësia (zullumi). Allahu i Lartësuar thotë: “Të padrejtët, nuk kanë as mbrojtës, as ndihmës.” (Esh-Shura, .

Dhe: “Kush prej jush ka bërë padrejtësi, Ne atij do t’i japim të shijojë dënim të madh.” (El-Furkan, 19).

Andaj, o rob i Allahut, mos iu bëj zullum njerëzve, qoftë në vetët, nderet apo pasuritë e tyre. Ki kujdes nga zullumi, sepse përfundimi i tij është fatal. Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) thotë: “Myslimani në tërësi është i ndaluar për myslimanin: gjaku i tij, nderi i tij dhe pasuria e tij.” (Muslimi).

Andaj, ki mendjen dhe mos i bëj zullum apo mashtrim njeriut, qoftë ai i pasur apo i varfër. Ruaju nga padrejtësia në raportet e tua me të tjerët si dhe në çdo gjë tjetër. Nëse je drejtor kompanie apo ferme dhe ke punëtorë apo ke punëtorë në shtëpi, jepu hakun që u takon dhe përmbushi kushtet me të cilat jeni marrë vesh; mos i shih si të dobët e t’i mashtrosh. Ji kështu në të gjitha çështjet tua dhe mos u bëj tradhtar e mashtrues në shitblerjen tënde.

Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) thotë: “Kushdo që na mashtron, s’është prej nesh.” (Muslimi). Ndërsa Allahu i madhërishëm thotë: “Allahu ju urdhëron që amanetet t’ua ktheni atyre që u përkasin…” (En-Nisa, 58).

Dhe thotë Allahu duke i përshkruar besimtarët: “Të cilët u përmbahen amaneteve dhe detyrimeve të marra.” (El-Mu’minun, .

Po ashtu, thotë: “O besimtarë! Mos e tradhtoni Allahun dhe të Dërguarin e mos i tradhtoni amanetet me vetëdije.” (El-Enfal, 27). Kështu, nëse je agjent i dikujt në fermën, kompaninë apo në ndonjë vend tjetër, mos e tradhto; ji i sinqertë dhe kryeje detyrën që ke marr përsipër; mos merr ndonjë gjë prej hakut të tij, përveçse me lejen e tij. Po ashtu, edhe në të gjitha çështjet tjera, ai që është agjent në tregti apo që jep me qira, apo që merret me shitblerjen e hurmave, duhet të jetë i sinqertë. Allahu thotë: “Të cilët u përmbahen amaneteve dhe detyrimeve të marra.” (El-Mu’minun, .

Nëse ke borxh, ki frikë Allahun në kthimin e tij e mos thuaj: “Nuk mundem”, duke gënjyer në këtë. Ki frikë Allahun dhe ktheja borxhin atij që e meriton, ngaqë ti je i urdhëruar me një gjë të tillë; je i urdhëruar që t’i kthesh të drejtat e të tjerëve dhe që t’i plotësosh detyrimet. Allahu thotë në fillim të sures El-Mu’minun: “Me të vërtetë, janë të shpëtuar besimtarët, të cilët janë të përulur në namazin e tyre, të cilët shmangen nga gjërat e kota, të cilët japin zeqatin (domethënë që e pastrojnë veten dhe pasurinë e tyre), të cilët i ruajnë organet e turpshme (domethënë i ruajnë nga marrëdhëniet e jashtëligjshme dhe nga homoseksualizmi, si dhe nga mëkatet e tjera), përveçse me gratë e tyre ose me skllavet që kanë në zotërim; për këtë nuk janë fajtorë. Ndërsa ata që kërkojnë përtej kësaj, pikërisht ata janë shkelës (të kufijve). Dhe ata të cilët u përmbahen amaneteve dhe detyrimeve të marra.” Domethënë, u përmbahen amaneteve dhe besëve, derisa t’i kryejnë ashtu siç ka urdhëruar Allahu. Po ashtu, fjala e fshehtë (e thënë në besë) është prej amaneteve, andaj mos e flit atë dhe mos e përhap të fshehtën. Kush të thotë: “Bëj kështu e ashtu dhe mos i trego askujt”, atëherë ky është një sekret midis teje dhe atij, kështu që mos e tradhto atë. Po ashtu, mos e tradhto amanetin e fshehtë në të cilin s’ka dëm për askënd.

Kushdo që të porositë të kujdesesh për familjen apo fermën e tij, atëherë kryeje detyrën dhe dije se Allahu është Mbikëqyrës mbi ty. Nëse ke marrë prej ndokujt ndonjë gjë për të përmbushur nevojat e tua, atëherë ktheja të drejtën që i takon dhe mos e tradhto. Ki frikë Allahun dhe ktheja të gjitha ato që i ke marrë prej tij apo ktheja vlerën e tyre, nëse i ke marrë përmes shitblerjes. Mos i moho ato që duhet të ia kthesh, nëse ai ka harruar, por ktheja të gjitha dhe thuaj: “Unë duhet të të kthejë në vlerë kaq e kaq.”

Allahu thotë: “Dhe të cilët i kryejnë rregullisht faljet.”

Namazi është obligimi më i madh dhe më i rëndësishëm pas teuhidit (dy shehadeteve). Namazi është shtylla e Islamit, andaj ki frikë Allahun lidhur me të dhe fale së bashku me xhemat. Allahu thotë:

“Faleni rregullisht namazin” (El-Bekare, 238).

“Faleni namazin dhe jepeni zeqatin!” (El-Bekare, 110).

“Dhe fale namazin! Vërtet që namazi të ruan nga shthurja dhe nga çdo vepër e shëmtuar.” (El-Ankebut, 45).

“Dhe ata që i falin namazet rregullisht, pikërisht ata do të jenë të nderuar në kopshtet e Xhenetit.” (El-Me’arixh, 34-35).

Allahu thotë duke treguar për hipokritët: “Në të vërtetë, hipokritët përpiqen ta mashtrojnë Allahun, por është Ai që i mashtron ata. Kur ata ngrihen për namaz, ngrihen me përtesë dhe vetëm sa për t’u parë para botës, dhe Allahun e përmendin fare pak.” (En-Nisa, 142).

Andaj, mos ji i kënaqur për veten tënde t’u ngjasosh atyre dhe mos u bëj sikurse ata, i ngathët në namaze, sikur të tërhiqeshe zvarrë drejt tyre. Por, bëhu aktiv e plot energji, dhe shpejto drejt namazeve, qoftë në namaz të sabahut apo në namazet tjera. Mos i jep përparësi gjumit ndaj namazit të sabahut apo namazeve tjera, por bëhu prej atyre që janë të durueshëm, që nxitojnë në kryerjen e namazeve dhe që e dinë se janë nën Mbikëqyrjen e Allahut në çfarëdo kohe.

Bëhu i fortë në këtë me gruan, fëmijët dhe shërbëtorët (punëtorët) e tu, duke qenë ti i pari i tyre dhe shembull për ta. Kur ta dëgjosh ezanin, shpejto drejt namazeve, sabahut, drekës, ikindisë, akshamit dhe jacisë, ashtu siç të ka urdhëruar Allahu dhe i Dërguari i Tij (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem).

Allahu i patëmeta thotë: “Faleni rregullisht namazin, sidomos atë të mesmin” (El-Bekare, 238). Namazi i mesëm është ikindia. Allahu e veçoi atë, për shkak të pozitës së lartë që e ka.

Dhe thotë Allahu: “Falni namazin, jepni zeqatin dhe bindjuni të Dërguarit që të fitoni mëshirën e Allahut!” (En-Nur, 56). Falja e namazit nënkupton kryerjen e saj ashtu siç ka urdhëruar Allahu.

Ndërsa jepja e zeqatit do të thotë: t’ua japësh atë atyre që e meritojnë ashtu siç ka urdhëruar Allahu. Kështu, jepe zeqatin e pasurive që i posedon ashtu siç ka urdhëruar Allahu dhe mos u bëj koprrac. Luftoje veten në dhënien e zeqatit, në mënyrë që nga pasuria që posedon t’ua japësh një pjesë atyre që janë të denjë për të, qoftë ajo pasuri në monedha, dele (dhi), deve, lopë, artikuj të biznesit, pasuri tjera që duhet t’u nxirret zeqati si rrobat, enët, apo veturat, etj., të cilat bëhen gati për shitje.

Andaj, ti e ke për detyrë të nxjerrësh zeqatin e secilit mall për të cilin duhet të jepet ai, sa herë që kalon një vit.

Kështu, për shembull, në njëqind dërhemë, dinarë apo monedha tjera nxirr 2.5 %, që janë katër të dhjetat (4/10); në njëmijë (1000) (nxirr) njëzetepesë (25), dhe në njëqindmijë (100000) (nxirr) dymijepesëqind (2500).

Nëse ke dele (dhi) dhe ato kullosin tërë vitin apo pjesën më të madhe të tij, atëherë prej dyzet (40) e deri në njëqind e njëzet (120) nxirre një xhedh’a prej deleve (që ka mbushur gjashtë muaj dhe ka hyrë në të shtatin), apo një thenij prej dhive (që ka mbushur një vit dhe ka hyrë në të dytin).

Pastaj, prej njëqindenjëzetenjë (121) e deri në dyqind (200) nxirri dy.

Më tej, prej dyqindenjë (201) nxirri tri dele.

Pastaj, obligimi ngecë (nuk lëviz veçse) në çdo njëqind dele. Kështu, në katërqind (400) dele nxirri katër (4), në pesëqind (500) nxirri pesë, e kështu radhazi.

Sa i përket zeqatit të deveve, atë e ka sqaruar në detaje Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem). Kështu, nëse devetë kullosin tërë vitin apo pjesën më të madhe të tij dhe janë dhjetë, atëherë nxirren dy dele.

Nëse janë pesëmbëdhjetë, nxirren tri dele. Nëse janë njëzet, nxirren katër dele.

Kështu deri në njëzetepesë. E, kur të arrijnë në njëzetepesë, atëherë nxirret një bint mehad (deve femër që ka mbushur një vit); nëse nuk gjendet, atëherë mjafton të nxirret në vend të saj një ibën lebun (mashkull që ka mbushur dy vite). Kështu deri në tridhjetepesë.

E kur të arrijnë tridhjetegjashtë, nxirret një bint lebun (femër që ka mbushur dy vite). Kështu deri në dyzetepesë.

E, kur të bëhen dyzetegjashtë, nxirret një hikka (deve femër që ka mbushur tri vite). Kështu deri në gjashtëdhjetë.

E, kur të bëhen gjashtëdhjetenjë, atëherë nxirret një xhedhe’ah (femër që ka mbushur katër vite). Kështu deri në shtatëdhjetepesë.

E, kur të bëhen shtatëdhjetegjashtë, nxirren dy bint lebun. Kështu deri më nëntëdhjetenjë.

E, kur të bëhen nëntëdhjetenjë, nxirren dy hikka (të afta për çiftim), dhe kështu deri në njëqindenjëzet.

E, kur të kalon njëqindenjëzetëshin, atëherë në çdo dyzet deve nxirret një bint lebun, ndërsa në çdo pesëdhjetë një hikka.

Zekati i lopëve:

Nëse ato kullosin tërë vitin apo pjesën më të madhe të tij, atëherë në çdo tridhjetë nxirret një tebi’ apo një tebi’a (mashkull apo femër që kanë mbushur një vit).

Në dyzet lopë nxirret një musinne (që ka mbushur dy vite).

Në gjashtëdhjetë nxirren dy tebi’ apo dy tebi’a.

Në shtatëdhjetë një tebi’ dhe një musinne.

Në tetëdhjetë nxirren dy musinne.

Në nëntëdhjetë tre tebi’ apo tri tebi’a.

Në njëqind dy tebi’ apo dy tebi’a dhe një musinne.

Në njëqindenjëzet tri musinne apo katër tebi’a.

Pastaj obligimi ndalet. Kështu, në çdo tridhjetë e jep një tebi’ apo tebi’a, kurse në çdo dyzet një musinne.

Sa u përket drithërave dhe frutave të cilat maten (peshohen) dhe deponohen, atëherë prej tyre nxirret një e njëzeta (5%), nëse ujiten përmes puseve apo makinerive për ujitje (me mund nga njeriu). E, nëse ujiten nëpërmjet shiut apo lumenjve e të ngjashme me këto, (pa dhënë mund) atëherë prej tyre nxirret një e dhjeta (10%); tërë kjo, nëse ato arrijnë peshën e pesë eusukë-ve (përafërsisht 653 kg.) Kjo për shkak të hadithit: “Nga ato që i ujit shiu dhe burimet nxirret një e dhjeta, ndërsa nga ato që ujiten me spërkatje nxirret një e njëzeta.” (Buhariu). Po ashtu, hadithi tjetër: “Nëse drithërat apo hurmat peshojnë më pak se pesë eusukë, atëherë në to s’ka zekat.” (Buhariu dhe Muslimi).

Sa i përket agjërimit të Ramazanit, që njëkohësisht është edhe shtylla e katërt e Islamit, e ke për detyrë t’i tutesh Allahut. Andaj, kur të vijë Ramazani, e ke për detyrë të agjërosh së bashku me njerëzit, ashtu siç të ka urdhëruar Allahu dhe ta ruash agjërimin nga gjërat e kota, nga përgojimi, bartja e fjalëve dhe nga të gjitha mëkatet e tjera; mos e njollos agjërimin tënd me diçka prej tyre; përkundrazi, ti e ke për detyrë ta ruash agjërimin tënd nga çdo mëkat. Kjo për shkak të hadithit: “Allahu nuk ka nevojë për agjërimin e dikujt që lë ushqimin dhe pirjen dhe nuk braktis fjalët e këqija dhe të vepruarit me to.” (Buhariu).

Po ashtu, ti e ke për detyrë të fitosh pasurinë dhe ta kërkosh atë përmes punëve që janë hallall (të lejueshme) dhe ki kujdes nga gjërat që janë haram (të ndaluara). Agjëro në mënyrë të saktë dhe së bashku me të gjitha gjymtyrët nga gjërat që Allahu i ka ndaluar. Kështu është agjërimi i saktë, pra, të përmbahesh nga ngrënia e pirja, si dhe nga çdo gjë që Allahu e ka ndaluar.

Kështu edhe gjatë kohës sa je në haxhillëk:

Mos bëj refeth (kjo fjalë përfshinë fjalët e turpshme, marrëdhëniet seksuale apo veprat e fjalët paraprake të tyre) dhe fusuk (çfarëdo mëkati e shthurje). Kështu, ruaje haxhin tënd nga të gjitha mëkatet dhe ki mendjen nga gjëra të tilla në çfarëdo gjendje që je. Kjo për shkak të hadithit: “Kush e kryen haxhin dhe nuk bën refeth e fusuk gjatë tij, kthehet sikur ditën kur e ka lindur nëna.” (Buhariu dhe Muslimi). Dhe hadithit: “Umreja deri në umren tjetër i shlyen mëkatet midis tyre, ndërsa për haxhin mebrur s’ka shpërblim tjetër përveç Xhenetit.” (Buhariu dhe Muslimi). Haxhi mebrur është ai në të cilin s’ka pasur refeth e as fusuk.

Gjithashtu, ti e ke për detyrë të kesh kujdes nga tradhtia, mashtrimi dhe rrena në të gjitha raportet e tua. Përcillet se Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) kaloi pranë një njeriu i cili kishte nxjerrë në treg një grumbull ushqim për ta shitur. Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) vërejti se ushqimi kishte diçka, andaj dhe e futi dorën brenda dhe me gishtat e tij preku lagështi. “Ç’është kjo, o pronar i ushqimit?” – e pyeti. “E ka lagur shiu, o i Dërguar i Allahut” – tha ai. Profeti i tha: “Përse nuk e vure sipër ushqimit që ta shohin njerëzit? Kush mashtron, s’është prej nesh.” (Muslimi).

Ajo çfarë dua të them është se në Librin e Allahut ka udhëzim, dritë, thirrje drejt çdo të mire dhe paralajmërim nga çdo e keqe. Po kështu është edhe suneti i të Dërguarit (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem).

Andaj, porosia ime drejtuar vetes dhe të gjithë myslimanëve është që të kemi frikë Allahun në çdo gjendje. Allahut i frikohemi atëherë kur me sinqeritet i bindemi Atij nëpërmjet kryerjes së obligimeve, lënies së harameve dhe ndaljes tek kufijtë (dispozitat) e Tij.

Dhe s’do mend se prej frikës ndaj Allahut është përkujdesja ndaj Kuranit, meditimi rreth kuptimeve të tij, si dhe shpeshtimi i leximit të tij, qoftë nga ajo që dihet përmendsh apo duke lexuar, së bashku me reflektim e vëmendje dhe pastaj duke punuar sipas mësimeve të tij. Allahu fuqiplotë thotë: “Ky Kuran është një Libër i bekuar që Ne ta kemi zbritur ty (Muhamed), për të përsiatur mbi vargjet e tij dhe për t’u këshilluar me të mendarët.” (Sâd, 29).

Pra, Kurani nuk ka zbritur për t’u vënë në dollapë apo vetëm për t’u lexuar e mësuar përmendsh, por ka zbritur për t’u lexuar me meditim dhe për të punuar me të. I Lartësuari thotë: “Elif Lâm Râ. Këtë Libër ta kemi zbritur ty (o Muhamed), për t’i nxjerrë njerëzit, me lejen e Zotit të tyre, nga errësirat në dritë…” (Ibrahim, 1).

“Ky libër që kemi zbritur është i bekuar, prandaj ndiqeni dhe druhuni kundërshtimit, në mënyrë që të mëshiroheni.” (El-En’am, 155).

Ndërkaq, në haxhin e lamtumirës, në ditën e Arafatit, Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) tha: “Unë po jua lë në mesin tuaj atë që, nëse ju e shtrëngoni fort, nuk do të devijoni kurrë: Librin e Allahut.” Ndërsa një version tjetër qëndron: “Unë po jua lë në mesin tuaj dy gjëra me peshë (të rëndësishme). E para prej tyre është Libri i Allahut. Në të ka udhëzim dhe dritë, andaj kapeni atë dhe mbahuni fort për të.” Pastaj tha: “Dhe familjen time. Jua përkujtoj Allahun lidhur me familjen time!” (Muslimi). Domethënë, gratë e tij dhe të afërmit nga Benu Hashimi.

Ai i përkujtonte njerëzit lidhur me pjesëtarët e familjes së tij që të sillen butë me ta, t’u bëjnë mirë, të mos i lëndojnë dhe që t’ua japin të drejtat e tyre, përderisa ata janë të kapur për fenë e tij dhe pasues të sheriatit, me të cilin ai (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) ka ardhur.

Është saktësuar nga Abdullah bin Ebu Eufa (radijAllahu anhu) se qe pyetur lidhur me atë se çfarë ka porositur i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) e ai kishte thënë: “Ka porositur për Librin e Allahut.” Domethënë, ka porositur për Kuranin. Pra, Kurani është porosia e Allahut dhe porosia e të Dërguarit të Tij (alejhis-salatu ues-selam). Pra, Allahu na ka porositur lidhur me këtë libër dhe ka thënë: “Ky libër që kemi zbritur është i bekuar, prandaj ndiqeni…” (El-En’am, 155). Kjo është porosia dhe urdhri i Allahut, pra, që të pasohet libri i Tij dhe të kapemi për të. Allahu i Madhërishëm thotë: “Allahu ka zbritur fjalën më të bukur (Kuranin) në formën e një libri, pjesët e të cilit i ngjasojnë njëra-tjetrës dhe përsëriten. Prej tij rrëqethet lëkura e atyre që i frikësohen Zotit të tyre e, mandej qetësohen lëkura dhe zemrat e tyre, kur përmendet Allahu.” (Ez-Zumer, 23).

Pra, Libri i Allahut është fjala dhe tregimi më i bukur, ashtu siç thotë Ai: “Ne të tregojmë ty (Muhamed) tregimin më të bukur përmes zbritjes së këtij Kurani, ndonëse ti, me të vërtetë, nuk ke qenë në dijeni më parë.” (Jusuf, 3).

Kështu, Kurani është tregimi më i bukur. Në të, Allahu na ka treguar për ngjarjet e lashta të Ademit, të Nuhut, Hudit, Salihut dhe të Dërguarve të tjerë që përmenden në Kuran. Na ka treguar për popujt e tyre dhe ndëshkimet që i kapluan ata, si dhe për të devotshmit, sesi u ndihmuan dhe u përkrahën (nga Allahu) dhe si u erdhi përfundimi i lumtur. Nuk ka tregime më të bukura sesa ato të Kuranit. Ndërmjet tregimeve të tij janë edhe ato që flasin për cilësitë e banorëve të Xhenetit e Zjarrit, për llojet e kënaqësive dhe të ndëshkimeve, për ngjarjet e ditës së Kiametit, të shpërblimit/ndëshkimit, llogarisë, si dhe lajme tjera madhështore.

Andaj, porosia drejtuar të gjithëve, burra e gra, xhinë e njerëz, është përkujdesja ndaj Librit të Allahut dhe shpeshtimi i leximit të tij me meditim, si dhe të punuarit sipas mësimeve të tij. Po ashtu, përkujdesja ndaj sunetit të të Dërguarit, ngaqë ai hyn në porosinë për përkujdesjen ndaj Librit të Allahut. Kjo sepse Allahu ia ka shpallur Profetit (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) si Kuranin, ashtu edhe sunetin. I Madhërishmi thotë: “Betohem në yllin kur perëndon se shoku juaj (Muhamedi) nuk ka humbur e nuk ka devijuar. Ai nuk flet sipas qejfit të vet, por ajo (që thotë) është vetëm shpallje (e Allahut) që i vjen atij.” (En-Nexhm, 1-4).

Dhe: “O besimtarë! Bindjuni Allahut, bindjuni të Dërguarit dhe atyre që drejtojnë punët tuaja. Nëse nuk pajtoheni në ndonjë gjë, drejtojuni Allahut dhe të Dërguarit (Kuranit dhe sunetit), nëse besoni Allahun dhe Ditën e Fundit. Kjo për ju është më e mira dhe shpjegimi më i bukur.” (En-Nisa, 59).

Ndërkaq, Profeti (sal-lAllahu alejhi ue se-lem) ka thënë: “Mua më është dhënë Kurani dhe diçka e ngjashme me të.”

Pra, porosia për Kuranin është edhe porosi për sunetin, andaj të gjithë myslimanët e kanë për detyrë të punojnë sipas Kuranit dhe sunetit dhe të gjykojnë me to. E kanë për detyrë të përfitojnë nga suneti – hadithet e sakta, të mësojnë përmendësh sa të munden dhe të pyesin për ato që janë të paqarta, ngaqë Allahu ka porositur për të (sunetin).

I Lartësuari thotë: “Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit dhe kini kujdes!” (El-Maide, 92).

“Le të kenë mendjen ata që e kundërshtojnë urdhrin e tij (Muhamedit) që të mos i arrijë ndonjë sprovë ose që të mos i godasë një dënim i dhembshëm.” (En-Nur, 63).

“Këta janë kufijtë e caktuar prej Allahut. Atë që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, Ai e shpie në kopshte nëpër të cilët rrjedhin lumenj dhe ku do të qëndrojë përherë. Kjo është fitorja e madhe. Ndërsa atë që nuk i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij dhe shkel kufijtë e vënë prej Tij, Allahu e shpie në zjarr, ku do të qëndrojë përherë dhe për të ka ndëshkim poshtërues.” (En-Nisa, 13-14). Nga Allahu kërkojmë shpëtim!

Porosia drejtuar vetes, juve dhe të gjithë myslimanëve, si dhe të gjithë atyre që u mbërrijnë këto fjalë, është frika ndaj Allahut, përkujdesja ndaj Librit të Tij fisnik dhe porosia e ndërsjellë për një gjë të tillë me fjalë, me vepra dhe me këshilla. Ndërsa, kush nuk tregohet i kujdesshëm për këto, do jetë prej të humburve. Allahu thotë: “Për kohën! Me të vërtetë, njeriu është në humbje, përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, i këshillojnë njëri-tjetrit të vërtetën e i këshillojnë njëri-tjetrit durimin.” (El-‘Asr, 1-3).

Këta janë të lumturit dhe fitimtarët; ata që besuan në Allahun, në të Dërguarin e Tij, në dispozitat e Tij, që e adhuruan sinqerisht Atë, që i kryen obligimet e u larguan nga haramet, që ia porositën (këshilluan) njëri-tjetrit të vërtetën dhe që urdhëruan për të mirë e ndaluan nga e keqja. Mandej, pas gjithë kësaj, ata duruan dhe nuk u ligështuan, derisa e takuan Zotin e tyre. Këta janë ata që përmenden në fjalët e Allahut: “Besimtarët dhe besimtaret janë miq për njëri-tjetrin. Ata urdhërojnë që të bëhen vepra të mira dhe i ndalojnë të këqijat, falin namazin, japin zeqatin dhe i binden Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Këta janë ata që do t’i mëshirojë Allahu.” (Et-Teube, 71).

Kjo është gjendja e besimtarëve të cilëve Allahu ua ka premtuar faljen: “Këta janë ata që do t’i mëshirojë Allahu”. Në këtë botë, ata shpërblehen me sukses, udhëzim dhe përforcim, ndërsa në ahiret, ata shpërblehen me hyrje në Xhenet dhe me shpëtim nga zjarri. Këta janë të përmendurit në fjalët e Allahut: “Për kohën! Me të vërtetë, njeriu është në humbje, përveç atyre që besojnë dhe bëjnë vepra të mira, i këshillojnë njëri-tjetrit të vërtetën e i këshillojnë njëri-tjetrit durimin.” (El-‘Asr, 1-3).

Dhe thotë Allahu në këtë kontekst: “Ndihmojeni njëri-tjetrin në punë të mira dhe në të ruajturit nga të këqijat dhe jo në gjynahe e armiqësi!” (El-Maide, 2). Punët e mira dhe të ruajturit nga të këqijat janë kryerja e obligimeve dhe braktisja e harameve.

Profeti (sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem) thotë: “Feja është këshillë”. Ne thamë: “Për kë, o i Dërguar i Allahut?” Ai tha: “Për Allahun, për Librin e Tij, për të Dërguarin e Tij, për udhëheqësit e myslimanëve dhe njerëzit e rëndomtë prej tyre.” (Muslimi).

Dhe thotë: “Besimtari për besimtarin është sikurse ndërtesa pjesët e së cilës e mbajnë njëra-tjetrën,” dhe i gërshetoi gishtat e tij.

Po ashtu, hadithi: “Shembulli i besimtarëve në dashurinë, mëshirën dhe ndjenjat e ndërsjella, është si shembulli i një trupi; nëse njëra pjesë e tij ankon, i gjithë trupi vuan nga pagjumësia dhe ethet.”

Kështu ishin shokët e Profetit dhe pasuesit e tyre në të mira; ata e ndihmonin njëri-tjetrin në punë të mira dhe në të ruajturit nga të këqijat, e këshillonin njëri-tjetrin, ia porosisnin njëri-tjetrit të vërtetën e durimin, ishin thirrës drejt mirësisë, paralajmëronin kundër të keqes dhe ishin durimtarë në çdo gjendje. Edhe ju e keni për detyrë të jeni kështu me familjet tuaja, me fëmijët tuaj, me fqinjët tuaj, me shokët tuaj, si dhe me të gjithë myslimanët kudo që janë: në anije, në avion, në veturë, në tokë, në det, apo në çfarëdo vendi. Pra, o vëllezër, duhet të ia porosisni njëri-tjetrit të vërtetën, t’i ndihmoni njëri-tjetrit në punë të mira e në të ruajturit nga të këqijat, (duhet të jeni) thirrës drejt të mirës, paralajmërues ndaj të keqes, pasues të Kuranit, duke e lexuar atë me meditim e vëmendje, dhe duke punuar me të.

E lusim Allahun me emrat e Tij të bukur dhe cilësitë e Tij të larta që të na japë kuptim të fesë dhe qëndrueshmëri në të, të na ruajë ne dhe gjithë myslimanët nga të këqijat e shpirtrave dhe veprave tona, të na japë sukses drejt përkujdesjes ndaj Librit të Tij dhe sunetit të të Dërguarit të Tij, të na japë sukses që të udhëzohemi përmes tyre dhe të veprojmë me to!

E lusim Atë të na mbrojë ne dhe gjithë myslimanët nga sprovat lajthitëse dhe nga cytjet e shejtanit. E lusim Allahun ta ndihmojë fenë e Tij, ta lartësojë Fjalën e Tij dhe të na bëjë ne dhe juve prej ndihmëtarëve të fesë së Tij dhe thirrës drejt Tij me dije të plotë e me argumente. Vërtet, Ai është që dëgjon çdo gjë dhe është afër!

Salati dhe selami qofshin për robin dhe të Dërguarin e Allahut, Muhamedin, për familjen dhe mbarë shokët e tij, si dhe për gjithë ata që e pasojnë atë në të mira, deri në ditën e Kiametit! S’ka ndryshim të gjendjeve e as fuqi pa lejen e Allahut.