Mesazhi i Pejgamberit

Ajo çfarë e përmban mesazhi i Pejgamberit, sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem.

‘Ajo çfarë e përmban mesazhi i Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem duke filluar nga sqarimi i të vërtetës, bazave dhe degëve të fesë’

Mesazhi i të Dërguarit salAll-llahu alejhi ue sel-lem përmban dy gjëra, ato janë: dituria e dobishme dhe puna e mirë, siç thotë All-llahu i lartësuar:

“Ai (All-llahu) është që e dërgoi të dërguarin e Vet me udhëzim të qartë e fé të vërtetë, për ta bërë mbizotërues mbi të gjitha fetë, edhe pse idhujtarët e urrejnë” (Saf 9).

Pra, udhëzimi është dituria e dobishme, kurse feja e vërtetë është vepra e mirë e cila e përfshin sinqeritetin ndaj All-llahut të lartësuar si dhe vepra të jetë në përputhshmëri me sunetin e të Dërguarit të Tij salAll-llahu alejhi ue sel-lem.

Dituria e dobishme përfshin çdo dituri që në vetën e saj përmban mirësi dhe dobi për umetin qoftë në jetën e tyre apo në organizimin e tyre, dituria e parë që e përfshin kjo është dituria e emrave të All-llahut, cilësive dhe veprave të Tij.

Ngase, dituria në lidhje me këtë është prej diturive me të dobishme, njëherit është dituria me e çmuar e mesazhit hyjnorë si dhe është përfundimi i thirrjes pejgamberike, përmes të cilës forcohet feja në fjalë, vepra dhe bindje.

Për shkak të kësaj është e pa mundshme që Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem ta neglizhoj këtë çështje e mos ta sqaroj me sqarim të hollësishëm, kështu që ta mohojë dyshimin dhe ta shmangë, kurse sqarimi i kësaj pamundësie është në disa aspekte:

01 - Mesazhi i Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem përfshin nurin (dritën) dhe udhëzimin, ngase All-llahu e dërgoi si përgëzues dhe qortues, thirrës për tek All-llahu me lejen e Tij, pishtar ndriçues sa që e la umetin e vet në rrugën e pastër, nata e së cilës është sikur dita e saj, nuk largohet prej saj veç ai që është i shkatërruar.

Nuri me i madh dhe me i përkryer është ai që i arrin zëmrës nga njohja e All-llahut, emrave, cilësive dhe veprave të Tij, kurse këtë pa dyshim, së Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem veç së e ka sqaruar në formën me të përkryer.

02 - I Dërguari i All-llahut salAll-llahu alejhi ue sel-lem ia mësoi umetit të vet gjithë gjërat që i nevojiten nga çështjet e fesë dhe dynjasë, aq shumë, sa që i mësoi edhe normat e ushqimit, pijes, ndejës, fjetjes e shumë të tjera.

Ka thënë Ebu Dherri radijAll-llahu anhu: “Ka vdekur Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem, dhe aq shumë na ka mësuar sa që nëse një zog fluturonte në qiell, na mësonte ndonjë dobi”.

S’ka dyshim së dituria e All-llahut, emrave, cilësive dhe veprave të Tij hynë nën këtë fjalë të përgjithshme, përkundrazi është prej çështjeve të para që hynë në këtë si shkak e nevojshmeris së madhe për të.

03 - Besimi në All-llahun e lartësuar, emrat, cilësitë dhe veprat e Tij, këto janë bazat e fesë dhe njëherit është synimi i thirrjes së pejgamberëve.

Kjo është gjëja me e obliguar dhe me më vlerë e arritur me zemra dhe e kuptuar me mëndje, e si ka mundësi që Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem ta neglizhon, mos t’ua mësoi dhe mos t’ua sqaroi umetit, kurse dihet fare mirë së ai, Muhamedi salAll-llahu alejhi ue sel-lem ua mësonte çështjet që janë për nga vlera edhe me të vogla.

04 - I Dërguari i All-llahut salAll-llahu alejhi ue sel-lem ishte me i dituri ndaj Zotit të tij, dhe me këshilluesi ndaj krijesave, i përkryer në elekoencë, andaj, nuk ka mundësi pas gjithë kësaj mundësie të plotë që ta anashkalojë kapitullin e besimit në All-llahun, emrat dhe cilësitë e Tij, duke e lënë të pështjelluar, pa sqarim.

05 - Sahabët radijAll-llahu anhum, patjetër që e pohojnë të vërtetën në lidhje me këtë çështje, ngase e kundërta e saj është heshtja apo pohimi me fjalë të kota, gjë që të dyja janë të ndaluara ndaj tyre.

Sa i përket mos mundësisë së heshtjes, heshtja ose është si shkak i injorancës së tyre sa i i përket detyrimit ndaj All-llahut të lartësuar, emrave dhe cilësive të Tij, çfarë lejohet dhe çfarë ndalohet, ose është si shkak i diturisë së tyre në lidhje me këtë, mirëpo e kanë fshehur! Kurse, në realitet që të dyja janë të ndaluara ndaj tyre.

Sa i përket mos mundësisë së injorancës, sepse nuk ka mundësi çfarëdo zemre që është e gjallë, e mbushur me devotshmëri dhe kërkim të dijës, e pangopur në adhurim, përveç së i gjithë mundi i tij të jetë në studim për besimin në All-llahun e lartësuar, njohjen, emrat dhe cilësitë e Tij, duke e vërtetuar këtë me dituri dhe bindje.

Pa dyshim, së brezat e artë, e në mesin e tyre me të mirët, sahabët kishin zemrat më të përkryera në gjallëri, dashuri ndaj të mirës si dhe në marrjen e diturisë së dobishme, siç thotë Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Brezi me i mirë është brezi im, pastaj brezi që vinë pas tyre, pastaj ata që vinë pas tyre”, kjo mirësi përfshin vlerën e tyre në çdo gjë që ata i afrohen All-llahut qoftë fjalë, vepër apo bindje.

Kushtimisht, nëse ne themi së ata ishin injorant ndaj të vërtetës në lidhje me këtë çështje, atëherë injoranca të brezat pas tyre është me së e udhës të jetë prezentë, ngase njohja e asaj që pohohet për All-llahun e lartësuar, nga emrat dhe cilësitë e Tij, apo mohimi i saj, është ardhur përmes mesazhit (shpalljes), ata janë mes të Dërguarit salAll-llahu alejhi ue sel-lem dhe umetit, bazuar në këtë kushtëzim del në pah së ata nuk posedojnë dituri në këtë kapitull, gjë që dukshëm s’ka mundësi.

Po ashtu, fshehja e të vërtetës, çdo njeri i shëndosh mendërisht që gjykon me drejtësi, që e njeh gjendjen e sahabëve radijAll-llahu anhum si dhe zellin e tyre për përhapjen e diturisë së dobishme dhe interpretimin e saj tek umeti, e di së me të vërtetë nuk ka mundësi t’i referohet fshehja e të vërtetës atyre, posaçërisht në çështjet e obliguara, siç është njohja e All-llahut, emrave dhe cilësive të Tij.

Pastaj, nga ata janë transmetuar fjalë që dëshmojnë të vërtetën në këtë çështje dhe ato janë të shumta, i di ai që e kërkon dhe e hulumton një gjë të tillë, pra, mos mundësia e pohimit të kotës nga sahabët është në dy aspekte:

E para: pohimi i fjalës së kotë nuk mund të argumentohet me argument të vërtetë, kurse dihet fare mirë së sahabët radijAll-llahu anhum janë me së largu nga pohimi i fjalëve që nuk kanë mbështetje në argumente të vërteta, posaçërisht në çështjen e besimit në All-llahun e lartësuar, çështjen e gaj’bit.

Është me primare që ata t’i përmbahen fjalës së All-llahut të lartësuar:

“Mos iu qas asaj për të cilën nuk ke njohuri…” (Isra 36),

si dhe ajeti tjetër

“Thuaj: “Zoti im i ndaloi vetëm të këqijat e turpshme, le të jenë të hapta ose të fshehta, ndaloi mëkatin, ndaloi shtypjen e tjetrit pa të drejtë, ndaloi t’i vishni All-llahut shok pa patur për të kurrfarë argumenti, dhe ndaloi të thoni për All-llahun atë që nuk e dini se është e vërtetë” (‘Araf 33).

E dyta: pohimi i fjalës së vërtetë, ose behët si shkak i injorancës ose si shkak i ambicieve për t’i devijuar të tjerët, që të dyja janë të ndaluara ndaj sahabëve radijAll-llahu anhum.

Ambiciet për t’i devijuar të tjerët, është synim i keq, nuk ka mundësi të burojë nga sahabët të cilët njihen si të përkryer në këshillim dhe dashamirësi ndaj umetit.

Pastaj, sikur të ishte i lejuar për ta qëllimi i keq në atë që e thonë në këtë çështje, atëherë do të lejohej qëllimi i keq në gjitha çështjet e diturisë dhe fesë, kështu që humbët besueshmëria në thëniet dhe lajmet e tyre në këtë çështje dhe në çështjet tjera, kjo pa dyshim, së është prej fjalëve me të kota, ngase si rrjedhojë e kësaj duhet akuzuar për mangësi gjithë sheriatin.

Pasi të behët e qartë së sahabët radijAll-llahu anhum patjetër që e thonë të vërtetën në këtë çështje, atëherë sahabët, ose e thonë këtë nga mendjet e tyre apo përmes shpalljes?

E para: nuk ka mundësi, sepse mëndja nuk mund të arrijë t’i perceptojë hollësitë e asaj që është obligim ndaj All-llahut të lartësuar nga cilësitë e përkryera të Tij.

E dyta: ata këto mësime i kanë marr përmes rrugës së mesazhit të Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem, dhe si rrjedhojë e kësaj del në pah së Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem e ka sqaruar të vërtetën e emrave dhe cilësive të All-llahut gjë që është e kërkuar.

‘Tel’his el-Hamevije’ (f.50-52)

Shejh Muhamedi ibën Salih el-Uthejmin, RahimehUllah.

Qëndrimi i Ehlu-sunetit ndaj emrave dhe cilësive të All-llahut të lartësuar.

Ehlu-sune uel-xhema’ah janë ata të cilët janë dakorduar në pasimin e sunetit te të Dërguarit salAll-llahu alejhi ue sel-lem, duke vepruar me të dukshëm dhe me bindje, qoftë fjalë, vepër apo bindje.

Qëndrimi i tyre në lidhje me emrat e All-llahut të lartësuar dhe cilësive të Tij është:

01 - POHIMI, pohimi i asaj që e ka pohuar All-llahu për vetën e Tij, në librin e Tij, apo përmes gjuhës së të Dërguarit salAll-llahu alejhi ue sel-lem, duke mos e shtrembëruar dhe devijuar nga kuptimi i drejtë, si dhe pa e personifikuar dhe pa i dhenë shëmbëlltyrë.

02 - MOHIMI, mohimi i asaj që e ka mohuar All-llahu për vetën e Tij, në librin e Tij, apo përmes gjuhës së të Dërguarit salAll-llahu alejhi ue sel-lem, si dhe me bindje e pohojnë përkryeshmërinë dhe të kundërtën e kësaj (mangësie) për All-llahun e lartësuar.

03 - Në atë që nuk cekët pohimi, e as mohimi, në çështjet që njerëzit kanë mospajtime, siç është: trupi, këndi dhe ana, apo diç e ngjashme me të, qëndrimi i tyre është ndalja, mos nxitimi në gjykim në lidhje me ato shprehje, as nuk i mohojnë, po as nuk i pohojnë, për shkak së nuk ka argumente për këtë.

Mirëpo, sa i përket kuptimit të këtyre shprehjeve, ata bëjnë sqarime të hollësishme, nëse me to është për qellim e kota, të cilësohet All-llahu me mangësi, ata e refuzojnë, e nëse është për qëllim e vërteta, dhe nuk ka pengesë të cilësohet All-llahu me të, atëherë e pranojnë.

Ky është qëndrimi i tyre, që njëherit është rruga e obligueshme, dhe është qëndrimi mesatarë, mes atyre që i shtrembërojnë dhe atyre që i për ngjasojnë cilësitë e All-llahut të lartësuar.

‘Tel’his el-Hamevije’ (f.53)

Shejh Muhamedi ibën Salih el-Uthejmin, RahimehUllah.

Zbritja e All-llahut të lartësuar në qiellin e kësaj dynjaje.

Transmetohet në koleksionin e Buhariut dhe Muslimit nga Ebu Hurejre radijAll-llahu anhu, Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem ka thënë: “Zbret Zoti ynë në qiellin e kësaj dynjaje në pjesën e tretë të fundit të natës dhe thotë: kush me lutët që t’i përgjigjem, kush kërkon që t’i jap, dhe kush kërkon falje që ta fali”.

Ky hadith është transmetuar nga Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem përafërsisht nga njëzet e tetë sahabë radijAll-llahu anhum, ehlu-suneh uel-xhema’a janë akorduar në pranimin e këtij transmetimi si të vërtetë.

Zbritja e All-llahut të lartësuar në qiellin e kësaj dynjaje është nga cilësitë veprore, kjo cilësi është e ndërlidhur me dëshirën dhe urtësinë e Tij, dhe në të vërtetë kjo është zbritje që i përket të Lartësuarit dhe Madhështisë së Tij.

Andaj, nuk përkon shtrembërimi i kuptimit të zbritjes me fjalët: urdhri i Tij, mëshira e Tij, apo zbritja e ndonjë engjëlli nga engjëjt e Tij, ngase kjo është e kotë nga disa aspekte:

01 - Një shtrembërim i tillë është në kundërshtim të dukshëm me hadithin, ngase Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem zbritjen ia atribuoi All-llahut të plotfuqishëm.

Kurse, në esencë, gjërat atribuohen tek ai i cili rrjedh prej tij, apo që e ka vepruar, e në qoftë se i atribuohen dikujt tjetër, konsiderohet shtrembërim, gjë që bie ndesh më esencën.

02 - Komenti i tillë jep të kuptojmë që në fjalë, konkretisht në hadith, të është hequr diç, mirëpo në esence nuk është hequr asgjë.

03 - Zbritja e urdhrit të Tij, apo e mëshirës së Tij, nuk është nga veçoritë e kësaj pjese të natës, përkundrazi urdhri dhe mëshira e Tij zbresin në çdo kohë.

Po ashtu nëse thuhet: është për qëllim mëshirë apo urdhër i veçuar, nuk do të thotë që të ndodh në çdo kohë, atëherë përgjigjja është kjo: kushtimisht nëse e pranojmë këtë si të vërtetë dhe si koment të mirëfilltë, hadithi aludon së fundi i kësaj zbritje është qielli i kësaj dynjaje, sipas kësaj çfarë dobie ka për neve kjo zbritje e mëshirës në qiellin e kësaj dynjaje sa që Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem të na informoi për të?

04 - Hadithi aludon së Ai i Cili zbret në qiellin e kësaj dynjaje thotë: “Kush me lutët që t’i përgjigjem, kush kërkon që t’i jap, dhe kush kërkon falje që ta fali”, kurse një gjë të tillë nuk mund askush ta thotë pos All-llahut të lartësuar.

‘Tel’his el-Hamevije’ (f.79)

Shejh Muhamed ibën Salih el-Uthejmin, RahimehUllah.

Kuptimi i Istivas (ngritjes mbi Arsh).

Fjala e All-llahut të lartësuar: “Mëshiruesi është ngritur mbi Arsh” (Ta ha 5), cili është kuptimi i Istivas (ngritjes) ?

Fjala e All-llahut të lartësuar: “Mëshiruesi është ngritur mbi Arsh” (Ta ha 5), dijetarët e sunetit e kanë komentuar që me fjalën Istiva është për qellim: lartësim dhe ngritje, që do të thotë ngritja e All-llahut të lartësuar mbi Arsh dhe lartësim mbi të duke mos pyetur për mënyrën e ngritjes.

Ehlu sunneh uel-xheme’ah janë sahabët e të Dërguarit salAll-llahu alejhi ue sel-lem si dhe gjithë ata që i pasojnë me të mirë, kurse sa i përket cilësive të All-llahut të plotfuqishëm thonë: është obligim pohimi dhe pranimi i tyre ashtu siç transmetohen pa pyetur për mënyrën e tyre.

Do të thotë: i pohojmë për All-llahun si cilësi, i besojmë, i pranojmë që janë të vërteta, mirëpo nuk themi: si është mënyra e tyre, nuk themi: cilësitë janë në këtë formë apo në atë formë.

Është pyetur Imam Malik ibën Enes, imami i shtëpisë së hixhretit në kohën e tij, njëri nga katër imamët e medh’hebëve, All-llahu e mëshiroftë, në lidhje më fjalën e All-llahut të lartësuar: “Mëshiruesi është ngritur mbi Arsh” (Ta ha 5);

“Si është Istivaja (ngritja)? Ka heshtur pak pastaj ka thënë: ngritja është e pranuar për ne, mënyra e ngritjes është e panjohur, kurse besimi në të është obligim”.

Është obligim i dijetarëve dhe i gjithë muslimanëve që t’i besojnë emrat dhe cilësitë e All-llahut që janë cekur në Kur’an dhe Sunet, t’i pranojnë ashtu siç janë potencuar, pa i shtrembëruar, pa i mohuar, duke mos ju dhënë formë dhe as përngjasim.

Përkundrazi duhet besuar që janë prej cilësive të All-llahut dhe prej emrave të Tij, janë të vërteta dhe kuptimi i tyre është i drejtë ashtu siç i përket All-llahut të madhërishëm, nuk i ngjason krijesave të Tij në asgjë nga cilësitë.

Pra, istivaja është lartësimi dhe ngritja mbi Arsh, gjithashtu edhe në gjuhën arabe qëndron kështu, mirëpo mënyra e ngritjes është e panjohur për ne, nuk e dimë së si është ngritur, mirëpo themi: Është ngritur mbi Arsh dhe qëndron mbi Arsh.

Ngritje që i përket krenarisë dhe madhështisë së Tij, nuk i ngjasojnë krijesat e Tij në cilësi, e as në ngritje, dhe në asgjë tjetër, bazuar në fjalën e Tij të lartësuar:

“…Asnjë send nuk është si Ai; Ai është dëgjuesi, shikuesi…” (Shura 11),

po ashtu:

“Pra, mos i përshkruani All-llahut shembuj! All-llahu i di të gjitha e ju nuk dini” (Nahl 74),

po ashtu:

“Dhe Atij askush nuk i është i barabartë” (Ihlas 4).

All-llahu i lartësuar është i përkryer në vetën e Tij, në emra, cilësi dhe vepra, askush nuk i ngjason, nuk emërtohet askush me emrat e Tij, askush nuk është i barabartë me Të si dhe nuk ka shok i Lartësuari.

Ky është obligimi i pasuesve të islamit, duhet ta besojnë me këto cilësi, ngritjen, mëshirën, dëgjimin, shikimin, hidhërimin, fytyrën, dorën, këmben dhe gishtat, si dhe cilësi të tjera të All-llahut të lartësuar.

Gjitha cilësitë e All-llahut të lartësuar duhet pohuar për All-llahun ashtu siç i përkasin All-llahut të lartësuar pa i shtrembëruar apo mohuar, duke mos i krahasuar apo ngjasuar me cilësitë e krijesave të Tij.

Duhet të thuhet që ato janë të drejta, janë të sakta për All-llahun ashtu siç i përkasin madhërisë së Tij, askush nga krijesat nuk i ngjason cilësive te të Plotfuqishmit, ngase All-llahu i lartësuar s’ka shëmbëlltyrë as në veten e Tij e as në cilësitë e Tij.
All-llahu iu begatoftë.

Shejh Abdul-Aziz ibn Baz, RahimehUllah.

Burimi: http://www.binbaz.org.sa/mat/10277

Shtatë gjërat e obliguara ndaj neve në lidhje me teuhidin dhe me çdo gjë që e ka urdhëruar All-llahu i lartësuar.

Cili është obligimi ynë në lidhje me teuhidin (Njëshmerin e All-llahut)? Nëse e kemi të qartë se teuhidi është prej çështjeve më madhore, gjëja më e lartë, kërkesa më e rëndësishme dhe më e madhe, nëse këtë e kemi parasysh atëherë cili është obligimi ynë në lidhje me teuhidin?

Këtë pyetje ia parashtroj çdo njërit që e dëgjon këtë ligjëratë në këtë takim apo merr pjesë në këtë shtjellim të rëndësishëm, teuhidi dhe obligimi ynë në lidhje më të? Kjo pyetje shumë e rëndësishme me synim shumë të lartë, çfarë obligimi kemi ndaj teuhidit?

Vëllezër të nderuar e kuptuam që teuhidi është prej kërkesave me të rëndësishme dhe prej synimeve me të larta, pra cili është obligimi ndaj neve në lidhje me teuhidin dhe cilat gjëra janë obligim ndaj neve?

Kjo është një pyetje e madhe dhe shumë e rëndësishme, në përgjigjen e kësaj themi: Obligimi ynë në lidhje me këtë teuhid për shkak te të cilit jemi krijuar, përkundrazi obligimi ynë ndaj gjithë asaj që e ka urdhëruar All-llahu i lartësuar është me shtatë gjëra, shpresoj nga të gjithë t’i mësojnë një nga një, do t’i sqaroj shkurtimisht pa e zgjatur shumë për ta shfrytëzuar kohën.

Obligimi i parë: Mësimi i teuhidit, të mësojmë çdo gjë që e ka urdhëruar All-llahu, e urdhëresa më e madhe është teuhidi i All-llahut të lartësuar, All-llahu na obligoi me teuhid,namaz, agjërim, zekat, respekt ndaj prindërve dhe shumë gjëra të tjera. Obligimi i parë në lidhje me teuhidin është mësimi i tij, ky është fillimi, së pari fillohet me dituri dhe mësim para çdo gjëje, ashtu siç thotë All-llahu i lartësuar:

“Atëherë, dije se nuk ka të adhuruar më meritor pos All-llahut, kërko falje për mëkatin tënd…” (Muhamed 19).

Filloi më përmendjen e diturisë para fjalës dhe punës, i Dërguari ynë, salAll-llahu alejhi ue sel-lem siç transmeton Umu Seleme në musnedin e Imam Ahmedit dhe në sunenin e Ibën Maxhes ku thotë: “Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem çdo herë pas namazit të sabahut thoshte: O All-llahu im, kërkoj nga Ti dituri të dobishme, furnizim të mirë dhe vepra të pranuara” këtë lutje e bënte i Dërguari ynë, salAll-llahu alejhi ue sel-lem, çdo ditë.

Këtë lutje nëse e meditojmë, përveç që është lutje dhe kërkimi i mbrojtjes tek All-llahu, po ashtu konsiderohet përcaktim i synimeve të muslimanit gjatë ditës, përcaktim i synimeve të muslimanit gjatë ditës, unë kam medituar në këtë çështje, e kam analizuar këtë hadith, kush mediton në të e vëren se për muslimanin s’ka tjetër përveç së tre synime kryesore dhe vazhdimisht qëndron brënda tyre.

Vazhdimisht synimet e muslimanit gjatë ditës së tij janë këto tre çështje (dituria, furnizimi dhe vepra e pranuar), unë po ju pyes juve, a mund dikush të sjell ndonjë synim tjetër jashtë këtyre tre çështjeve?

Këto tre synime janë synimet e muslimanit gjatë ditës së tij, dituria e dobishme, furnizimi dhe vepra e mirë, Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem çdo ditë pasi e falte namazin e sabahut siç transmeton Umu Seleme, All-llahu qoftë i kënaqur më të, e bënte këtë lutje, me cilën gjë ia fillonte?

Me dituri, kjo na tregon që gjëja më parësore për muslimanin dhe kryesorja e qëllimit të tij gjatë ditës është dituria, përkundrazi çdo ditë duhet të fillojë më dituri.

Dituria është para vepres, fjalës dhe furnizimit, ngase nuk mund të bëhet puna e mirë e as të thuhet fjala e drejtë dhe as furnizimi i mirë përveç nëse ka dituri, në qoftë së nuk posedon dituri, nuk do të mund ta dallosh punën e mirë nga e keqja, as fjalën e drejtë nga e keqja, e as furnizimin e mirë nga i keqi.

Dituria është ajo që e bënë njeriun të dallojë të mirën nga e keqja, të vërtetën nga lajthitja dhe e kota.

Pra, gjëja e parë që fillojmë dhe obligimi i parë në lidhje me teuhidin është mësimi i tij, këtë na e ka urdhëruar All-llahu në Kur ‘an:

“Atëherë, dije se nuk ka të adhuruar më meritor pos All-llahut, kërko falje për mëkatin tënd…” (Muhamed 19).

Ky është urdhër për mësimin e teuhidit

“Atëherë, dije se nuk ka të adhuruar më meritor pos All-llahut, kërko falje për mëkatin tënd…” (Muhamed 19).

Nëse e shikon gjendjen e shumë njerëzve do ta shohësh së shumë njerëz jetojnë në shkujdesje ndaj mësimit të teuhidit, janë të shkujdesur ndaj mësimit të teuhidit, rëndësisë dhe interesimit ndaj tij.

Ndoshta disa njerëz i kushtojnë rëndësi një prej çështjeve, e mësojnë, e kuptojnë dhe ia mësojnë të tjerëve, aq shumë sa që bëhet me gisht prej tyre, kurse teuhidit nuk i kushtojnë aspak rëndësi, as për ta mësuar së pakut!!

Kjo është fatkeqësi, ngase All-llahu të krijoi ty për shkak të këtij teuhidi, pastaj ti merresh më gjëra dhe je i shkujdesur ndaj tij, për shkak te të cilit All-llahu të krijoi, ti as nuk e mëson dhe nuk pyet për të, nuk hulumton e as nuk mundohesh ta kuptosh atë!! Kjo është fatkeqësi e madhe.

Pra, obligimi i parë në lidhje me teuhidin është mësimi i tij ashtu siç na e mësoi All-llahu i plotfuqishëm:

“Atëherë, dije se nuk ka të adhuruar më meritor pos All-llahut, kërko falje për mëkatin tënd…” (Muhamed 19),

ky është obligimi i parë.

Librin që e kemi para neve, në realitet ky libër është në shërbim të çdo muslimani, lehtësim për çdo musliman dhe ndihmës për ta mësuar teuhidin qartë, i pajisur me argumente dhe dëshmi nga libri i All-llahut dhe Sunneti i Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem.

Gjithashtu ky përmban thirrjen për vazhdimin dhe rendësinë që duhet kushtuar studimit dhe mësimit të kësaj diturie të begatshme.

Njeriu nuk duhet vazhduar në shkujdesje deri sa t’i arrij vdekja, transferohet nga kjo botë! Kërkoj mbrojtjen e All-llahut! Del nga kjo botë dhe nuk e njeh gjënë më të shtrenjtë të kësaj bote, del nga kjo botë, e len këtë botë dhe gjënë më të shtrenjtë të kësaj bote e cila është teuhidi i All-llahut, nuk e mëson, kjo është fatkeqësia më e madhe.

Fatkeqësia më e madhe është kur njeriu e len këtë botë, largohet nga kjo jetë, e gjënë më të shtrenjtë të kësaj bote e anashkalon.

Unë nuk di diçka më të shtrenjtë në këtë botë së sa teuhidi për shkak të cilit na ka krijuar i Lartësuari më qellim që të besojmë dhe të veprojmë, ky është obligimi i parë.

Obligimi i dytë: Dashuria ndaj teuhidit, ta duam atë që na e urdhëroi All-llahu i lartësuar, dhe gjëja më e madhe që na ka urdhëruar All-llahu me të është teuhidi, shtatë gjërat për të cilat po flasim nuk janë të posaçme në lidhje me teuhidin.

Por, çdo urdhër që na e ka obliguar All-llahu i lartësuar, ne ndaj tij i kemi obligim këto shtatë çështje, kurse teuhidi është çështja më madhore, teuhidi është çështja me madhore që na ka urdhëruar All-llahu i lartësuar me të.

Pra, obligimi i parë është: Mësimi i teuhidit, obligimi i dytë: Dashuria ndaj tij.

Çdo gjë që të urdhëron All-llahu me të, e më madhorja prej saj është teuhidi, me një fjalë çdo gjë që e ka urdhëruar All-llahu duhet të kemi dashuri ndaj saj, të japim mund ndaj vetvetës, ndaj zemrës me qellim për ta ngritur dashurinë ndaj asaj që ta ka bërë obligim All-llahu, kurse All-llahu nuk të urdhëron me diçka përveç se me gjëra që në to ka lumturi, përmirësim dhe ngritje në këtë botë dhe botën tjetër.

Si ka mundësi që njeriu të mos i përgjigjet asaj që e bënë të lumtur? Dhe asaj që e përmirëson? Shiko këshillën fisnike në thirrjen e të Dërguarit salAll-llahu alejhiuesel-lem në teuhid kur ishte duke ecur në rrugicat e Mekës dhe thirrtë me zë:

“Thuani La ilaheil-lAll-llah do të shpëtoni ”,

që do të thotë: shpëtimi juaj është në teuhid, lumturia juaj është në teuhid, ngritja e juaj në këtë botë dhe botën tjetër është në teuhid.

Pra, në këtë çështje është shpëtimi, lumturia dhe ngritja jonë në këtë botë dhe botën tjetër, mësuam urdhrin e All-llahut ndaj neve, po ashtu mësuam vlerën dhe pozitën e tij, e duam dhe i forcojmë zëmrat me dashuri ndaj Tij.

Hallka më e fortë e imanit është dashuria për All-llahun, dashuria ndaj All-llahut, ndaj pejgamberëve të Tij, ndaj fesë së Tij dhe dashuria ndaj çdo gjëje që të ka urdhëruar All-llahu i lartësuar me të,njëkohësisht zemra jote të jetë e zbrazet nga luhatshmëria, ngase kjo është më e mira për ty dhe konsiderohet lumturi dhe ngritje në këtë botë dhe botën tjetër.

Nëse ndjen vështirësi dhe lodhje, PejgamberisalAll-llahu alejhiuesel-lem ka thënë: “Është rrethuar xhenneti me gjëra të papëlqyera”,edhe nëse është puna e vështirë siç është: namazi, kur thirret ezani për namaz të sabahut, eja në namaz, kohë dimri, uji i ftohtë, preferoje këtë, hyrë në xhami duke qenë i gëzuar, i kënaqur dhe më lakmi ndaj këtij veprimi.

Ngase kjo çështje sjell shpëtim dhe lumturi për ty, muezini, a nuk thotë për çdo namaz eja në shpëtim? Ky është shpëtimi yt, si nuk e do atë që për ty ka shpëtim? Si ka mundësi që njeriu mos ta dojë atë që ka shpëtim për të? Atë që ka lumturi për të? Ky është obligimi i dytë, dashuria ndaj asaj që e ka urdhëruar All-llahu i lartësuar ndaj neve, urdhëri me madhor është teuhidi, kështu që ne e duam teuhidin.

Disa njerëz, patjetër që duhet cekur këtë për shkak të hamendjeve që kanë, për shkak të davetxhive të të kotës, për shkak të dyshimeve që i përhapin, disa njerëz janë indiferent ndaj teuhidit ose janë indiferent ndaj urdhëresave të All-llahut të lartësuar si shkak i dyshimeve që i kanë marrur nga të tjerët.

Është obligim ta anashkalojmë çdo gjë dhe çdo çështje që bie ndesh me atë që na është obliguar nga All-llahu i lartësuar, kështu që nuk do të kemi ashpërsi e as neveritje, nëse unë e kultivoj në vetën time ashpërsinë dhe neveritjen apo diç të ngjashme më të, atëherë zemra ime do të tërhiqet nga dyert e hajrit dhe lumturisë, ashtu siç thotë All-llahu i lartësuar për pa besimtarët të cilët kur u përmendet teuhidi zemrat e tyre neveriten:

“Kur përmendet vetëm All-llahu, zemrat e atyre që nuk besojnë botën tjetër neveriten…” (Zumer 45).

Zemra duhet më dashtë, mirëpo zemra e tillë është e sëmurë, kurse njeriu duhet të hap gjoksin e tij për pranimin e së vërtetës, të gëzohet, të lakmojë, të dojë dhe të kthehet kah urdhri i All-llahut të lartësuar.

Obligimi i tretë: Mësuam teuhidin dhe e duam atë, tani t ‘jemi të vendosur me zemër për të vepruar me të, kurse vendosmëri është për qellim ndjenjë stimuluese në zemër për kryerjen e këtij veprimi.

Pra, së pari unë e mësoj, pastaj e dua, pastaj bëj që zemra ime të këtë ndjenja, vullnet dhe vendosmëri për kryerjen e veprimit, përcaktoj vendosmërinë në zemrën time për ta kryer veprimin.

Kur dikush hynë në teuhid që më parë ka qenë i devijuar, larg teuhidit, ndoshta ka qenë adhurues i gjërave të kota dhe i zhytur në hamendje të devijuar, kur fillon ta dojë këtë çështje duke dëgjuar hadith në lidhje më të, ku sqarohen vlerat e tij dhe njëkohësisht zemra ka ndjenjën e vendosmërisë së veprimit.

Si shkak i kësaj në zemrën e tij shfaqet një frikë nga ndryshimi duke pas parasysh kohën që e ka kaluar në lajthitje dhe në dyshime, madje thotë; unë tani që vendosa për ta bërë këtë vetëm se do të ndryshojë jeta ime, heziton duke thënë: po humbi këtë, ndikon keq ajo që unë jam i kapur për të, që jam i kapur për adhurimin, lutjen dhe nënshtrimin ndaj saj, do të më ndodhë diçka!

A e keni parë se çfarë thonë pa besimtarët, thotë All-llahu i lartësuar:

“Ne nuk themi tjetër vetëm se dikush prej zotave tanë të ka goditur me çmendje…” (Hud 54),

që do të thotë: kam frikë se nëse vendosi që tani për ndryshim, do të më ndryshojë jeta ime.

Ndoshta djalli e preokupon me gjëra dhe me çështje, gjë që ndikon në thyerje moralisht dhe në dështim, kurse para All-llahut të lartësuar është i ditur ndaj teuhidit, e njeh dhe ka vendosmëri për kryerjen e veprimit, pastaj lakon nga e drejta dhe e gjithë vendosmëria e tij humbë si shkak i asaj që përmban ose që ka marrë zëmra e tij nga gjërat që kanë ndikuar për t’u larguar nga veprimi.

Pra, njeriu vendos. Mësoje, duaje dhe vendos e mos hezito, pse heziton? Pse mendon në këtë dhe në atë? Këtë çështje e ke mësuar, e do, e njeh saktësinë dhe të mirën e saj, andaj pse heziton? Bëhu i vendosur dhe mbështetu tek All-llahu i lartësuar, ky është obligimi i tretë.

Obligimi i katërt: Të vepruarit me të, e mësova teuhidin, e dua dhe vendosa me zemër për kryerjen e tij, tani punoj me të, fillova punës me teuhid, e praktikoj me sinqeritet dinin për All-llahun, e njësoj All-llahun e lartësuar me adhurim, e veçoj All-llahun e madhërishëm më përulje, nuk i lutem askujt pos Tij,- nuk kërkoj nga askush, nuk kërkoj ndihmë prej askujt dhe asgjë nga adhurimi im nuk ia drejtojë askujt tjetër pos All-llahut të lartësuar.

Adhurimin tim e bëj sinqerisht për All-llahun e madhërishëm, nuk ka ortak në asgjë nga adhurimi im, po ashtu e njësoj në krijimtari dhe në emra dhe cilësitë e Tij.

Veproj me teuhid dhe më gjërat e tij, hollësirat e teuhidit, degët e adhurimit, veproj me të duke ju përulur All-llahut të lartësuar, kthehem prej Tij, i lartësuar qoftë Ai, pra ky është obligimi i katërt, njehërit ky konsiderohet të vepruarit me të.

Kujdes! Disa njerëz e duan teuhidin, veprojnë me të, ndoshta e duan dhe kanë vendosmëri të veprojnë me të, mirëpo kur vjen çështja të obligimi i katërt, i cili është: të vepruarit më të, thotë: çfarë thotë për mua shejh Filani? Çfarë thonë njerëzit kur me shohin, p.sh. nëse kam lënë ndonjë gjë që e bëja më parë?

E vëren së heziton për kryerjen e veprës pas dashurisë që ka ndaj teuhidit, mësimit dhe vendosmërisë për kryerjen e tij.

Kujdes, këto janë gjëra të rëndësishme që i kam vërejtur, pastaj vjen të faza e veprimit, ai dëshiron të veproj, ndoshta ja nisë të veproj pastaj ndalet dhe thotë: çfarë thonë njerëzit për mua?

Kështu që ndalet nga veprimi dhe thotë: jo, unë jam në rrugën e dijetarëve të mi, unë jam në rrugën e njerëzve të vendit tim, unë jam në atë që jam edukuar që në fillim!

Ne dëgjojmë, ndoshta kam dëgjuar gjithashtu edhe nga disa që janë thirrur në islam, ti e njofton më islam, është i kënaqur që islami është i vërtetë, pastaj i thuhet bëhu musliman, ai thotë: çfarë t’ju them atyre që janë për rreth meje? Çfarë t’i them familjes, fëmijëve dhe xhematit tim? Kam frikë prej tyre, në fund thotë: jam i bindur dhe e pranon.

Sot një njeri më ka treguar një tregim të ngjashëm më këtë, gjithashtu sikur kjo kam dëgjuar shumë, një njeri para thirrësit është dakorduar më islam e njeh si fe të vërtetë mirëpo thotë: cili është qëndrimi im? Privohet nga të vepruarit pasi që e ka mësuar, pas dashurisë dhe pas vendosmërisë për veprim.

Ka pas ndjenjën për vendosmëri të veprimit, mirëpo ndalet, nuk vepron!!Kjo është një pengesë para tij, All-llahu na faltë, ndalet nga veprimi, frikësohet që dikush nga ata që ky i madhëron, së do ta shohin, kështu që frikësohet!!

Përqendrohuni në këtë fjalë, frikësohet që ata të cilët i madhëron nga njerëzit do ta shohin, mirëpo nga Zoti i botëravë, i Cili është më meritorë për madhërim, Zoti i botërave i Cili të ka krijuar dhe të ka sjell në ekzistencë, prej Tij nuk frikësohet!!

Ruhet nga njerëzit e nuk ruhet prej Tij!! Kjo është fatkeqësi e madhe, pra, të fillojmë gradualisht më mësim, dashuri, vendosmëri dhe veprim, kjo e fundit është obligimi i katërt.

Obligimi i pestë: Vepra të bëhet sinqerisht dhe në pajtueshmëri me sunetin e Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem, jo çdo veprim duhet vepruar, mirëpo vepra e cila lejohet është ajo vepër e mirë e pranuar tek All-llahu vetëm nëse është e shoqëruar me sinqeritet dhe në përputhshmëri me sunnetin e Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem.

Pra, veprën e bëjmë sinqerisht për All-llahun dhe në pajtueshmëri me metodologjinë e të Dërguarit, salAll-llahu alejhi ue sel-lem, thotë All-llahu i lartësuar:

“Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t’ju provuar se cili prej jush është më vepërmirë…” (Mulk 2).

Gjatë komentit të këtij ajeti, Fudajl ibën ‘Ij-jadi, RahimehUllah, thotë: “Sinqerisht dhe me më saktësisht, i thanë disa:

O Ebu Alij, çfarë është sinqerisht dhe me më saktësisht? Atëherë tha: më të vërtetë vepra nuk pranohet përveç nëse është e sinqertë dhe e saktë, sinqerisht për All-llahun, saktësisht do të thotë në pajtueshmëri me sunetin e Muhammedit salAll-llahu alejhi ue sel-lem”, pra, t’i bëjmë veprat sinqerisht për All-llahun dhe në pajtueshmëri më sunetin e Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem.

Këtu duhet pak kujdes, të gjitha obligimet që i cekëm njërin pas tjetrit, ka disa njerëz i punojnë të gjitha këto, mirëpo i bëjnë disa gjëra dhe këto obligime sinqerisht për All-llahun mirëpo nuk janë legjitime nga All-llahu, p.sh.: një njeri e përkujton All-llahun më dhikër që është prej risive apo lutje që janë të shpikura, nuk përmbajnë shirk, e as diçka që e zhvleftëson sinqeritetin, mirëpo në të ka gjëra që e kundërshtojnë sunetin dhe pasimin e Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem.

Përderisa e mësuam, kemi dashuri ndaj tij, vendosëm për të vepruar dhe vepruam më të, t’ia bashkëngjitim sinqeritetin dhe ta bëjmë në pajtueshmëri më sunetin e Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem.

Obligimi i gjashtë: Të ruhemi nga gjërat që e dëmtojnë teuhidin, pasi i kryem këto atëherë duhet të kemi kujdes nga gjërat që e dëmtojnë teuhidin dhe e zhvleftësojnë. Po ashtu të ruhemi nga gjërat që e mangësojnë apo që e pakësojnë përkryeshmërinë e tij!

Teuhidi ka gjëra që e pakësojnë, plotësisht e zhvleftësojnë, e çrrënjosin që në bazë, kështu që humbet krejtësisht, përveç kësaj ka gjëra që e pakësojnë përkryeshmërinë e detyrueshme.

Libri i teuhidit të cilin jemi duke e mësuar, autori i tij e ka bërë të qartë në të teuhidin më argumente, vlerën dhe realitetin e tij, pastaj ka qartësuar gjërat që e dëmtojnë atë, për çfarë arsye? Me qëllim që të ruhemi prej tyre.

Në gjërat që jemi të obliguar, pasi t’i përmbushim pesë obligimet, nga ne kërkohet që të kemi kujdes nga çdo gjë që i zhvleftëson ato. Këtu shtrohet pyetja, unë e bëj pyetjen dhe do të përgjigjem në mënyrë të përgjithshme, edhe pse në vijim pason përgjigjja e detajuar së si të ruhemi nga gjërat që e zhvleftësojnë teuhidin?

Tani jemi duke folur për teuhidin, si të ruhemi nga gjërat që e zhvleftësojnë teuhidin? Kuptuam që teuhidi paska gjëra që e zhvleftësojnë, mangësojnë, nuk është e udhës që dikush të ruhet prej tyre përveç nëse i njeh ato, përndryshe është ashtu si ka thënë njëri nga selefët: “Si të ruhet ai që nuk din nga çfarë të ruhet”

Shumë njerëz sprovohen me gjëra, i veprojnë, e zhvleftësojnë teuhidin dhe ai nuk e din fare, nganjëherë ato gjëra kanë emra të mirëfilltë, mirëpo të emërtuara më emra jo adekuatë, si p.sh.: në disa raste gjërat e shirkut i quajnë Teuesul ose Shefat, apo i quajnë me gjëra tjera që në esencë janë shirk i qartë, nëse i thua: çfarë po bën? Të thotë: kjo është teuesul, shefat (ndërmjetësim), ose diçka ngjashëm me këtë, kurse dihet fare mirë se emrat nuk e ndryshojnë realitetin!

Ne ruhemi nga gjërat që i zhvleftësojnë këto obligime, edhe pse ky libër potencon gjërat e tilla si dhe gjërat që e mangësojnë teuhidin, krejt kjo si shkak i rëndësisë së kësaj çështjeje,me qellim që muslimani të ruhet prej tyre. Me një fjalë nga ne kërkohet që çdo musliman ta njoh shirkun, për çfarë arsye? Që të ruhet dhe të largohet prej tij.

Ka thënë një njeri: “Mësova sherrin, jo për sherr, mirëpo që të ruhem prej tij. Ai i cili nuk e njeh sherrin, bie në të”, thotë Hudhejfetu ibën el-Jeman, All-llahu qoftë i kënaqur me të, transmetuar në koleksionin e Buhariut: “Sahabet e Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem e pyetnin të Dërguarin për hajrin, kurse unë për sherrin nga frika prej tij”

Shumë njerëz sprovohen duke u zhytur në gjëra të tilla që e zhvleftësojnë apo mangësojnë teuhidin si shkak i injorancës së tyre dhe mos mësimit, pra ky është obligimi i gjashtë, ruajtja nga gjërat që e dëmtojnë teuhidin.

Obligimi i shtatë dhe i fundit: Përqendrimi dha vazhdimi në këto obligime deri në vdekje, thotë All-llahu i lartësuar: “Dhe adhuroje Zotin tënd deri të vijë ty e vërteta (vdekja)” (Hixhr 99), që do të thotë: deri sa të vijë vdekja, përqendrohu në këtë çështje.

All-llahu i plotfuqishëm kur i përmend ajetet e teuhidit,menjëherë e pason më potëncimin e çështjes së përqendrimit,shohim shembuj mahnitës, siç është rasti në suren Ibrahim:

“A nuk ke kuptuar se si All-llahu bëri shembull: fjalën e mirë si pema e mirë…” (Ibrahim 24),

është për qëllim fjala e teuhidit vazhdon ajeti: “… që rrënjët e saj janë thellë (në tokë) e degët e saj janë lart. E që me vullnetin e Zotit, ajo e jep frutin e vet në çdo kohë. All-llahu pra u parashtron njerëzve shembuj ashtu që ata të mendojnë. Dhe shembulli i fjalës së keqe është si një pemë e keqe që është shkulur mbi tokë e që nuk ka të qëndruar. All-llahu i forcon ata që besuan në fjalën e fortë (të mirë) në jetën e kësaj bote edhe në botën tjetër, ndërsa mizorët All-llahu i bën të humbur. All-llahu punon çka të dojë” (Ibrahim 24-27).

Njeriu e mëson dhe përqendrohet në të, thotë All-llahu i lartësuar: “Ata që thanë: “All-llahu është Zoti ynë dhe qëndruan besnikërisht, për ta nuk ka frikë dhe ata nuk do të pikëllohen” (Ahkaf 13), si dhe ajeti: “E, s’ka dyshim se ata që thanë: “All-llahu është Zoti ynë”, dhe ishin të paluhatshëm, atyre u vijnë engjëjt…” (Fusilet 30), dy ajete në librin e All-llahut të lartësuar.

Transmetohet nga Sufjan ibën Abdull-llah eth-Thekafiu së i ka thënë Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Më thuaj një fjalë në islam që mos ta pyes askend pos teje? Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem i tha: thuaj besova All-llahun, pastaj përqendrohu në të”, përqendrohet njeriu në këtë çështje deri sa t’i vjen vdekja nga All-llahu i lartësuar.

Këto janë shtatë obligime apo çështje me rendësi shumë të madhe, edhe njëherë po ju citoj se këto nuk janë të posaçme vetëm për teuhidin, por përfshijnë çdo gjë që e ka urdhëruar All-llahu i lartësuar, përfshijnë namazin, agjërimin, haxhin,zekatin, në lidhje me çdo gjë që na e ka urdhëruar All-llahu i lartësuar duhet t’i kemi parasysh edhe këto shtatë parime.

Autori: shejh Abdurr-rrezak ibën Abdul-muhsin el-Abbad, All-llahu e ruajttë!

Burimi: http://www.ajurry.com/vb/showthread.php?t=27391

Renditja e shenjave të mëdha të Kiametit dhe ndodhive të Ahiretit.

Nuk ekziston ndonjë citat i qartë rreth renditjes së Shenjave të Kiametit, mirëpo ajo nxirret nga përmbajtja e përgjithshme e citateve. Shejh Ibën Uthejmini –Allahu e mëshiroftë!- kur është pyetur për renditjen e tyre ka thënë: “Shenjat e Kiametit, disa janë të renditura e të njohura, ndërsa disa të tjera nuk janë të renditura dhe nuk dihet ndodhia e tyre (sipas renditjes)”.

Nga ato që janë të renditura janë:

– Zbritja e Isait, birit të Merjemës

– Shfaqja e Jexhuxhëve dhe Mëxhuxhëve

– Dexh-xhalli

Pra, sipas kësaj, (së pari) do të shfaqet Dexh-xhalli, pastaj ka për të zbritur Isai -alejhis-selam- e do e mbyt atë, pastaj shfaqen Jëxhuxhët dhe Mëxhuxhët.

Muslimi ka transmetuar nga Hudhejfeh bin Usejd El-Gifari –radijallahu anhu- që ka thënë: “Njëherë erdhi Pejgamberi –sal-lallahu alejhi ve selem- kur ne ishim duke përmendur (Kiametin).

Ai na tha: Ç’farë po përmendni? Tham: “Po e përmendim Kiametin”. Atëherë ai na tha: “Kiameti nuk do të ndodhë përderisa nuk do t’i shihni dhjetë shenja”, dhe i numëroi: “Tymi, Dexh-xhalli, Kafsha (që del nga toka), Lindja e Diellit nga Perëndimi, zbritja e Isait, birit të Merjemës, shfaqja e Jëxhuxhëve dhe Mëxhuxhëve, tri shembje: një në lindje, një në perëndim dhe një në Gadishullin arab, e fundit prej tyre (shenjave) do të jetë një zjarr që del nga Jemeni e që do t’i dëbojë njerëzit drejt vendtubimit të tyre”.

Hafidh Ibën Haxheri –RahimehUllah- në Fet’h (11/353) ka thënë: “Ajo që mund të konkludohet nga tërësia e paralajmërimeve (për Kiametin) është se dalja e Dexh-xhallit do të jetë e para prej shenjave të mëdha e cila do ta ndryshojë gjendjen (e zakonshme) në Tokë, gjendje kjo, që do të përfundojë me vdekjen e Isait –alejhis-selam-.

Ndërsa lindja e Diellit nga Perëndimi do të jetë e para prej shenjave të mëdha të Kiametit që do ta ndryshojë gjendjen (e zakonshme) në botën qiellore, gjendje kjo, që do të përfundojë me ndodhjen e Kiametit.

E ndoshta dalja e Kafshës (nga Toka) do të ndodh po atë ditë që do të lind dielli nga Perëndimi”.

– Renditja e ndodhive të Ditës së Kiametit

Ajo çfarë do të ndodhë Ditën e Kiametit janë gjëra të shumta, të cilat janë përmendur në Kur’an dhe Sunnet.

Ato gjithashtu do të jenë të natyrave të ndryshme, mirëpo si do të jetë ndodhia e tyre sipas renditjes? Atë që dijetarët e kanë përmendur në lidhje me renditjen e tyre është si vijon:

– Kur njerëzit të ringjallën e të dalin nga varret e tyre kanë për të shkuar në drejtim të Mahsherit-Vendtubimit, pastaj aty do të qëndrojnë gjatë, sa që do t’u vështirësohet gjendja e do t’i kaplojë etje e tmerr i madh, e gjithë kjo për shkak të qëndrimit të gjatë të tyre aty e bindjes për llogaridhënien (tashmë të sigurt) si dhe për ecurinë e ngjarjeve që do ta zhvillojë Allahu i lartësuar ndaj tyre.

– Pas qëndrimit të gjatë aty, së pari, Allahu do t’ia zbulojë të Dërguarit të tij – sal-lallahu alejhi ve selem- Havdin-Lumin e rrjedhshëm të premtuar.

Pra Havdi i Pejgamberit –sal-lallahu alejhi ve selem- do të jetë në hapësirat e ndodhisë së Kiametit, atëherë kur do të vështirësohet qëndrimi i njerëzve para Zotit të botëve në një ditë që gjatësia e saj do jetë sa pesëdhjetë mijë vite.

Pra, ai që ka vdekur duke qenë në sunnetin e tij –sal-lallahu alejhi ve selem- i pandryshuar në të, jo shpikës e duke mos zëvendësuar me të, të tillit do t’i arrijë Havdi nga i cili do të pijë, kështu që garancia e parë për të, do të jetë që të pijë nga Havdi i Pejgamberit tonë –sal-lallahu alejhi ve selem-.

Më pas, për çdo të dërguar, do të zbulohet Havdi i tij, kështu që nga ai do të pinë të mirët e ummetit të tij.

– Pastaj njerëzit, përsëri, do të qëndrojnë gjatë, e më pas do të ndodhë “Ndërmjetësimi i Madh”, ndërmjetësimi i Pejgamberit –sal-lallahu alejhi ve selem- që Allahu ta përshpejtojë llogarinë ndaj krijesave, ashtu siç është përshkruar në hadithin e gjatë e të njohur në këtë temë, ku ata (njerëzit) së pari do të kërkojnë nga Ademi, pastaj nga Nuhu, pastaj nga Ibrahimi e deri të i fundit, e që më pas do të vinë të Pejgamberi –sal-lallahu alejhi ve selem- e t’i thonë: “O Muhamed (e përshkruajnë gjendjen e tyre, në mënyrë që ai t’i mbrojë nga ai tmerr duke e përshpejtuar llogarinë ndaj tyre) ndërmjetëso për ne te Zoti yt! Ai thotë: “Unë jam për të, unë jam për të (adekuat për ndërmjetësim)”, pastaj do të vijë te Arshi duke u përkulur e duke e lavdëruar Allahun me atë që Allahu ia mundëson, pastaj do t’i thuhet atij (nga Allahu): “O Muhamed! Ngrite kokën! Kërko atë që do, ka për të tu dhënë, ndërmjetëso dhe do të pranohet ndërmjetësimi”.

Pra, kështu do të ndodhë “Ndërmjetësimi i madh” që do të jetë për përshpejtim të llogarisë. Hadithi i Ndërmjetësimit është transmetuar në Buhari me nr: 4476, ndërsa të Muslimi me nr: 495.

– Pastaj do të bëhet ekspozimi i veprave.

– Pas ekspozimit do të bëhet Llogaridhënia.

– Pas llogaridhënies së parë bëhet shpërndarja e fletushkave. Llogaridhënia e parë konsiderohet pjesë e Ekspozimit, sepse në të ka polemikë dhe justifikim (për veprat e bëra). Pastaj vijon shpërndarja e fletushkave, ku “të djathtët” do ta marrin regjistrin nga e djathta, e “të majtët” do ta marrin regjistrin e tyre nga e majta e tyre, pra do të bëhet leximi i librit.

– Pas leximit të librit do të pasojë edhe një llogaridhënie tjetër që do ta ndërpresë justifikimin dhe do të bëhet ngritja e argumentit me anë të leximit të asaj që gjendet në libër.

– Pastaj do të jetë Peshorja në të cilën do të peshohen gjërat që i përmendem.

– Pas peshimit në Peshore, njerëzit do të ndahen në grupe e bashkësi, çdo lloj të lloji i tij.

Këtu do të ngritën flamujt e pejgamberëve; flamuri i Pejgamberit ––sal-lallahu alejhi ve selem-, i Ibrahimit, i Musait e deri të i fundit, e njerëzit do të jenë të ndryshëm nën bajraqe, sipas llojit të tyre, çdo njeri të ai i llojit të tij.

Edhe të padrejtit e jobesimtarët do të tubohen me të llojit të tyre, ashtu siç ka thënë Allahu i Lartësuar: “(Melaikëve u thuhet) Mblidhni ata që ishin të padrejtë e shokët e tyre dhe atë që ata e adhuronin përveç Allahut” (Safat 22-23), shokët dmth: ata që ishin si ata e të njëjtë me ta.

Kështu që dijetarët nga jobesimtarët do të tubohen me të njëjtit si ata, të padrejtit me të padrejtit, mohuesit e Ringjalljes bashkë më mohuesit tjerë të saj, mohuesit e Mesazhit (Islamit) me llojin e tyre e kështu në të gjitha llojet.

– Më pas Allahu do ta sjellë një errësirë nga ana e Xhehenemit, –Allahu na ruajt!- në të cilën njerëzit do të lëvizin aq sa u epet dritë.

Do të lëviz ky ummet, e në mesin e tij do të jenë edhe munafikët, të cilët kur janë duke lëvizur me dritën e tyre (që posedojnë), do tu vendoset muri që është përmendur:

“Kështu do të vendoset ndërmjet tyre një mur me një portë në të; brenda saj ka mëshirë, kurse jashtë saj ka ndëshkim.Ata do t’i thërrasin (besimtarët): A nuk ishim ne me ju?!”. (Hadid 13-14).

Allahu besimtarëve do t’u jep dritë të plotë që me të do ta shohin mirë rrugën e Siratit, ndërsa munafikëve nuk u epet aspak dritë, kështu që ata do të jenë së bashku me jobesimtarët duke u hedhur në Zjarr, pra kur ata të jenë duke ecur (në errësirë), para tyre do të jetë Xhehenemi –Allahu na ruajt!-.

– Pastaj, së pari, do të vijë Pejgamberi –sal-lallahu alejhi ve selem- e do të jetë në Sirat, ku edhe do ta lutë Allahun e madhëruar për të dhe ummetin e tij duke thënë: “O Allah, shpëtim-shpëtim! O Allah, shpëtim-shpëtim!”, pastaj do të kalojë Pejgmaberi –sal-lallahu alejhi ve selem- dhe ummeti i tij mbi Sirat. Çdokush ka për të kaluar në masë të veprave të tij, e i cili gjithashtu do ta ketë edhe një dritë në masë të veprave të tij. Do të kalojë ai që Allahu e ka falur e do të bie në Zjarr nga rangu i besimdrejtëve atë që Allahu dëshiron ta dënojë (për vepra të ndaluara të kryera), e pas kryerjes së dënimit, do të takohen përsëri në hapësirat (periferike) të Xhenetit të cilat Allahu i ka përgatitur që besimtarët të hallashtisën mes vete dhe ta largojnë keqdashjen ndaj njëri tjetrit, në mënyrë që kur të futen në Xhenet mos të ekzistojë urrejtje në zemrat e tyre.

– Kështu që në Xhenet, së pari, pas Pejgameberit –sal-lallahu alejhi ve selem-, do të hyjnë të varfrit nga muhaxhirët, pastaj të varfrit nga ensarët deri të i fundit prej tyre, e pastaj të varfrit tjerë të ummetit, e do të vonohen të pasurit për shkak të llogarisë mes vete dhe të tjerëve, dhe kështu deri në fund të asaj që është përmendur në Kur’anin e madhërishëm në lidhje me këtë.

E lus Allahun e madhëruar, për mua dhe ju, të na bëjë nga banorët e Xhenetit e të na mbrojë nga hidhërimi i Tij dhe Zjarri!

O Allah! Na bë të fortë në përgjigjen e varrit! Na bë ne nga ata që e marrin librin nga e djathta, na llogarit me llogari të lehtë, o më Bujari i bujarëve!

E lus Allahun për vete, ju e për të gjithë të dashurit tonë, dhe për të gjithë ata që kanë meritë ndaj nesh, që të na dhurojë falje dhe kënaqësi, të mos na dënojë për veprat tona të këqija, të na i falë gjynahet tona, sepse me të vërtetë Ai është posedues i bujarisë, i nderit, faljes dhe mëshirës.

Të lartësoj nga çdo e metë, o Allah! Duke të lavdëruar me lavdërimin Tënd! Dëshmoj se nuk ka të adhuruar meritor përveç Teje! Ty të kërkoj falje dhe te Ti pendohem!

Salavati, selami dhe begatia e Allahut qoftë për Pejgamberin tonë, –sal-lallahu alejhi ve selem-.

* Shkëputur nga komentimi i “Akides Tahavije” i dijetarit Shejh Salih alu Shejh –Allahu e ruajt!- Ministër i çështjeve fetare, Vakëfit, Thirrjes dhe Udhëzimit në Mbretërinë e Arabisë Saudite.

Teuhidi është e vërteta më e madhe.

Lavdia i qoftë All-llahut, Zotit të botëve! Dëshmoj se nuk ka të adhuruar të drejtë përveç All-llahut, i Cili është Një, i Vetëm dhe nuk ka orta; dhe dëshmoj se Muhamedi është robi dhe i dërguari i Tij, salavatet dhe selamet qofshin për të, për familjen dhe të gjithë shokët e tij!

Më tej:

Në suren en-Nebe’, ajeti 38, All-llahu i Lartësuar dhe i Madhëruar thotë:

“يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلائِكَةُ صَفًّا لا يَتَكَلَّمُونَ إِلا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَقَالَ صَوَاباً”

“Në ditën, kur Shpirti (Xhibrili) dhe engjëjt do të jenë të rreshtuar dhe nuk do të flasë askush, përveç atij që do t’i japë lejë i Gjithëmëshirshmi e që do ta thotë të vërtetën.”

Kush i shikon librat e tefsirit të bazuara në transmetimet e sahabeve, radijAll-llahu anhum, në komentimin e këtij ajeti, do ta vërejë me qartësi pozitën e teuhidit në zemrën e sahabeve, radijAll-llahu anhum, kujdesin e tyre të madh për të dhe interesimin e tyre për vlerën e tij, si dhe se ai ishte qëllimi i tyre më i lartë dhe më i madhëruar në përgjithësi. Është transmetuar nga më shumë sahabe dhe tabi’unë se kuptimi i fjalës së të Lartësuarit:

“وَقَالَ صَوَاباً”

“Që do ta thotë të vërtetën.”

domethënë se do ta thotë fjalën: La ilahe il-lAll-llah (Nuk ka të adhuruar të drejtë përveç All-llahut). Ata kanë thënë se ajo është e vërteta më e madhe.

Domethënë se fjala La ilahe il-lAll-llah është baza mbi të cilën ndërtohet Feja e All-llahut të Lartësuar dhe të Madhëruar dhe nuk ekziston e vërtetë që nuk është ndërtuar mbi fjalën La ilahe il-lAll-llah. Secila punë që nuk ndërtohet mbi këtë bazë është shkatërrim dhe jo e vërtetë, ngase nuk është ndërtuar mbi themelin dhe shtyllën e vet, pa të cilën nuk mund të qëndrojë.

Pra, La ilahe il-lAll-llah është baza mbi të cilën ndërtohet Feja e All-llahut të Lartësuar dhe të Madhëruar. Ajo është sikur rrënja për drurin dhe sikur themelet për ndërtesën.

“أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ”

“Vallë, a nuk e sheh se si All-llahu e përqas fjalën e mirë me pemën e mirë, e cila rrënjën e ka të fortë në tokë, kurse degët nga qielli?” (Ibrahim: 24)

Pra, Fjala e Teuhidit në këtë Fe është sikur rrënja mbi të cilën ndërtohet Feja e All-llahut të Lartësuar.

Atëherë, fjala e All-llahut të Lartësuar:

“Në ditën, kur Shpirti (Xhibrili) dhe engjëjt do të jenë të rreshtuar dhe nuk do të flasë askush, përveç atij që do t’i japë lejë i Gjithëmëshirshmi e që do ta thotë të vërtetën.”

nënkupton se ndërmjetësit, ndër të cilët edhe melaiket – engjëjt e të Gjithëmëshirshmit – nuk flasin para All-llahut të Lartësuar për të ndërmjetësuar…

Kurse, melaiket që do të ndërmjetësojnë janë të shumtë, siç vërteton Fjala e All-llahut të Lartësuar:

“وَكَمْ مِنْ مَلَكٍ فِي السَّمَاوَاتِ لا تُغْنِي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئًا إِلا مِنْ بَعْدِ أَنْ يَأْذَنَ اللَّهُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيَرْضَى”

“Sa engjëj ka në qiej, ndërmjetësimi i të cilëve nuk bën asnjë dobi, veçse pasi të japë leje i Gjithëmëshirshmi, për atë me të cilin është i Kënaqur!” (en-Nexhm: 26)

Ajo që përmendet në këtë ajet është në pajtim të plotë me ajetin e sures enNebe’, ku theksohet dy kushtet e pranimit të ndërmjetësimit (shefa’atit). Në të dy thuhet se ai nuk pranohet pa u plotësuar këta dy kushte. All-llahu ka thënë:

“Sa engjëj ka në qiej, ndërmjetësimi i të cilëve nuk bën asnjë dobi, veçse pasi të japë leje i Gjithëmëshirshmi, për atë me të cilin është i Kënaqur!” (en-Nexhm: 26)

Pra, duhet të plotësohet kushti i lejes nga All-llahu dhe kushti që All-llahu të jetë i kënaqur me atë për të cilin bëhet ndërmjetësimi.
Shefa’ati nuk pranohet tek All-llahu, pa këto dy kushte: Leja e All-llahut të Lartësuar për ndërmjetësin dhe që All-llahu të jetë i Kënaqur me atë për të cilin ndërmjetësohet.

Kjo e njëjta plotësisht qëndron edhen ë suren enNebe’:

“يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلائِكَةُ صَفًّا لا يَتَكَلَّمُونَ إِلا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ”

“Në ditën, kur Shpirti (Xhibrili) dhe engjëjt do të jenë të rreshtuar dhe nuk do të flasë askush, përveç atij që do t’i japë lejë i Gjithëmëshirshmi.”

leja e All-llahut për ndërmjetësin,

“وَقَالَ صَوَاباً”

“e që do ta thotë të vërtetën.”

që All-llahu të jetë i Kënaqur me atë për të cilin bëhet shefa’ati, duke qenë se ai e ka thënë të vërtetën, kurse themeli i të vërtetës është teuhidi, nuk ka të vërtetë pa të dhe nuk mund të ndërtohet Feja ndryshe përveçse mbi atë themel.
Njëjtë me këtë është edhe komentimi i selefëve për Fjalën e All-llahut të Lartësuar:

“لا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلا مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا”

“Askush nuk do të mund të ndërhyjë, përveç atij që ka kontratë tek i Gjithëmëshirshmi.” (Merjem: 87)

Shumë prej selefëve kanë thënë se kontrata është fjala La ilahe il-lAll-llah.
Komentimi i premtimit dhe të vërtetës me fjalën La ilahe il-lAll-llah është komentimi më i mirë dhe më i bukur.

Ky është argumenti më i mirë për vlerën e fjalës La ilahe il-lAll-llah, për pozitën e teuhidit te sahabet, radijAll-llahu anhum, dhe se ajo fjalë është themeli i kësaj Feje, pa të cilin nuk mund të ekzistojë ajo. Prandaj, ai që në Ditën e Gjykimit nuk vjen me teuhid, nuk ka kontratë dhe nuk është nga ata që e flasin të drejtën, kështu që nuk do të arrijë t’i lejohet shefa’at, sado ibadet të ketë bërë, siç thotë All-llahu:

“يَوْمَ لا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَيْئًا”

“Ajo është Dita, kur askush për askënd nuk do të mund të bëjë asgjë.” (el-Infitar: 19)

Këtu janë përmendur tri fjalë me parashtesën “as”, që nënkupton mohim të përgjithshëm. “Askush” – domethënë askush pa marrë parasysh se çfarë pozite dhe vlere të madhe ka, “për askënd” – domethënë për askënd pa marrë parasysh se sa e dëshiron atë, “asgjë” – domethënë as ndonjë gjë të madhe dhe as edhe një gjë të vogël.

“وَالأمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ”

“Atë ditë e gjithë çështja është vetëm e All-llahut.”

Pra, e gjithë çështja dhe pushteti janë në Dorën e All-llahut. Atëherë nuk ka ndërmjetësim tek All-llahu i Lartësuar, përveçse me leje prej Tij për ndërmjetësin, dhe të jetë i Kënaqur për atë për të cilin bëhet ndërmjetësimi.

Këtë kuptim të ajetit – kuptimin e sahabeve, radijAll-llahu anhum, e përkrah edhe hadithi te Buhariu (hadithi 99), të cilin e transmeton Ebu Hurejra, radijAll-llahu anhu: Se ai e ka pyetur Profetin, sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Cili do të ketë më shumë hise në shefa’atin tënd Ditën e Gjykimit?” Ai i ka thënë:

“من قال لا إله إلا الله خالصاً من قلبه”

“Kush thotë “La ilahe il-lAll-llah” me sinqeritet nga zemra.”

Pra, kush vjen në Ditën e Gjykimit dhe me vete ka teuhid dhe sinqeritet, dhe e ka realizuar fjalën La ilahe il-lAll-llah, ai e ka fituar kënaqësinë e All-llahut të Lartësuar dhe e ka fituar ndërmjetësimin e ndërmjetësve, që janë profetët, engjëjt dhe të tjerët të cilëve u lejon All-llahu i Lartësuar të ndërmjetësojnë.
Pra, fjala La ilahe il-lAll-llah është baza e Fesë.

Ndër fatkeqësitë më të mëdha tek ata që i atribuohen Islamit është se teuhidin e All-llahut të Lartësuar ua kanë humbur imamët e devijuar dhe thirrësit e së kotës, duke ua shpjeguar shefa’atin me kuptime të gabueshme. Prandaj ata bëjnë vepra të shirkut të madh dhe vepra që janë lidhje të kota me tjetërkënd përveç All-llahut të Lartësuar. Nëse u thuhet atyre Ç’po bëni? Ata thonë Po kërkojmë shefa’at.

“وَيَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لا يَضُرُّهُمْ وَلا يَنْفَعُهُمْ وَيَقُولُونَ هَؤُلاءِ شُفَعَاؤُنَا عِنْدَ اللَّهِ”

“Ata adhurojnë në vend të All-llahut atë që as nuk u bën dëm, as nuk u sjell dobi dhe thonë: “Këta janë ndërmjetësit tanë te Allahu”!” (Junus: 18)

Ata bëjnë ibadete me të cilat i drejtohet tjetërkujt përveç All-llahut të Lartësuar, por kur pyeten për këtë, ata thonë: Këta janë ndërmjetësit tanë. Ata ndërmjetësojnë për ne tek All-llahu. Kjo është e vërteta më e madhe dhe devijimi më i madh dhe më i neveritshëm në përgjithësi.

Përmirësimi i kuptimit në këtë pozitë të lartë, e cila është pozita më e lartë dhe më e madhe në përgjithësi, duhet të përqendrohet interesi i nxënësve dobiprurës të dijes dhe thirrësve për tek All-llahu i Lartësuar, që janë përmirësues.

Nëse secili e kontrollon dhe e analizon gjendjen e familjes së tij, babait, nënës, dajës, xhaxhait, ose të tjerëve, ndoshta do të vërejë se te disa prej tyre kanë hyrë kotësia të këtilla, kurse kjo e bën edhe më të madhe përgjegjësinë dhe amanetin për zbatimin e obligimit të këshillës ndaj njerëzve.

Ta këshillojë të atin, të ëmën, xhaxhain, dajën, vëllain, farefisin, komshinjtë, duke e sqaruar këtë bazë, e cila është baza më e madhe. Ta theksojë teuhidit, ta shpjegojë fjalën La ilahe il-lAll-llah dhe t’i përmendë ajetet e Kur’anit dhe hadithet e Profetit, të cilat e shkoqitin teuhidin dhe e shpjegojnë kuptimin e tij. Kjo, në mënyrë që të nxirren këta njerëz nga lidhjet e tyre të kota, të cilat u kanë ardhur nga thirrësit e devijimit.

I Dërguari, sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, ka thënë:

“أخوف ما أخاف على أمتي الأئمة المضلين”

“Më së shumti frikësohem për Ummetin tim nga imamët devijues.” (esSahiha: h1582)

Më kujtohet një herë që fola me një njeri nga një vend për këtë temë. E dëgjova duke iu lutur Profetit, sal-lAll-llahu alejhi ue sel-lem, e jo All-llahut. Pasi mbarova së përmenduri ajetet dhe hadithet sqaruese të kësaj çështjeje dhe pasi i shpjegova se lutja është ibadet që nuk i drejtohet askujt përveç All-llahut të Lartësuar, ai më tha: Askush s’më ka thënë fjalë të ngjashme.

Kjo argumenton se njerëzit janë afër mirësisë, të kujdesshëm për ta arritur atë, shpresojnë në dhuntitë e All-llahut, shpresojnë Xhennetin e Tij dhe frikësohen nga dënimi i Tij; mirëpo atyre u janë afruar imamët devijues, duke u sjellë dyshime dhe me këtë ua kanë prishur atë që kanë dashur.

Përfundimi i këtyre fjalëve është: Ju keni përgjegjësi të madhe dhe obligim madhështor. All-llahu ju ndihmoftë të gjithëve, ju dhëntë sukses, jua drejtoftë hapat dhe ju frymëzoftë ju dhe ne për ta thënë të vërtetën dhe për ta qëlluar veprën e mirë. All-llahu na udhëzoftë drejt Tij në rrugë të drejtë dhe na i përmirësoftë të gjitha çështjet.
Ai, i Lartësuar dhe i Madhëruar qoftë, është Falës, Mëshirues, Bujar dhe Fisnik.

Shejh AbdurRezzak ibën AbdulMuhsin el-Abbad, All-llahu e ruajttë

Çfarë është gjykim i sharjes së fes dhe si duhet të sillemi me ata që e shajnë fenë?

Sharja e fes, sharja e Islamit është mosbesim (kufër), dalje nga feja me konsensus të dijetarëve, nuk ka mospajtim në këtë çështje. Këtë çështje e kanë pohuar dijetarët tek kapitulli që flet në lidhje me dezertorin nga feja.

Kush e shan Allahun apo të Dërguarin e Tij salAllahu alejhi ue selem, apo i shan disa nga pejgamberet pos Muhamedit salAllahu alejhi ue selem, si p.sh.: e shan Nuhin, Hudin, apo Ademin alejhimu selatu ue selam, apo e shan dike tjetër nga profetët, konsiderohet mosbesim sipas konsensusit te të gjithë dijetarëve.

Kështu është edhe çështja e atij që e shan Islamin. Sharja e Islamit, apo tallja me të është mosbesim tek të gjithë dijetarët, bazuar në fjalën e Allahut të lartësuar: “…Thuaj: “A me All-llahun, librin dhe të dërguarin e Tij talleni?” Mos kërkoni fare ndjesë, ju pasi që (shpallët se) besuat, keni mohuar…” (Teube: 65-66).

Ngase, sharja e fes përfshin mospëlqimin dhe urrejtjen e saj.

Allahu i lartësuar thotë: “Këtë për shkak se ata e urrejtën atë që e zbriti All-llahu, prandaj atyre ua zhduk veprat” (Muhamed: 9).

Është obligim për besimtarin që të ketë kujdes, është obligim për çdo musliman dhe muslimane që të ketë kujdes. Ta ruaj gjuhen e vet, ta ruaj gjuhen e vet nga ato gjëra që mund ta shpien në mosbesim, siç është sharja e fes, tallja me fe, tallja me Kur ’an, sharja e Kur ’anit, sharja e Profetit apo sharja e Allahut, apo sharja e disave nga profetët, gjitha këto konsiderohen mosbesim, dalje nga Islami –Allahu na ruajt-.

Dijetarët kanë ra në mospajtim në çështjen e pendimit të tij, disa kanë thënë kërkohet pendimi prej këtij mëkati, nëse nuk pendohet, atëherë vritet. Ndëshkohet me ndëshkim të përcaktuar nga prijësi i muslimanëve (Ta’ziri) edhe nëse pendohet, ndëshkohet për veprimin e tij të shëmtuar me kamxhik, apo me burgosje si dhe me diç të ngjashme.

Disa kanë thënë: nuk pranohet pendimi i tij, mirëpo, vritet, vritet si pa besimtarë dhe nuk i pranohet pendimi, pastaj, nuk varroset, as nuk pastrohet, si dhe nuk i falet xhenazja dhe nuk varroset në varrezat e muslimanëve. Sepse, krimi i tij është i madh, mosbesimi i tij është krim i madh.

Mendimi me i saktë, Allahu e di me së miri, është i pari, që i pranohet pendimi, sepse kjo ndodh si shkak i mos diturisë apo si në rast hidhërimi apo nga frika prej disa njerëzve. Kështu që të kërkohet prej tij pendimi, t’i sqarohet gabimi i tij dhe padrejtësia e tij ndaj vetvetes, si dhe t’i sqarohet së ai ka bërë një krim të madh, dhe mosbesim të madh.

Në qoftë së pendohet, ndaj tij anulohet dënimi me vrasje, mirëpo, nuk ka asgjë të keqe që ai të edukohet, prijësi i muslimanëve e edukon, apo gjykatësi (kadiu) e edukon duke e rrahur me kamxhik apo duke e burgosur apo me masa të tjera preventive të ngjashme, po ashtu duke e kërcënuar deri sa të mos kthehet në veprim të tillë.

Nga Shejh Ibën Baz, RahimehUllah.

Burimi: http://www.binbaz.org.sa/mat/18060