Disa bindje të Shi’itëve

﴿ من عقائد الشيعة﴾

]  Shqip – Albanian – ألباني [

 

Abdullah b. Muahammed

 

Përktheu : Bahri Curri

Redaktoi : Rijad Misini, Arian Kutelli

 

2009 - 1430

 

 

 

﴿ من عقائد الشيعة ﴾

« باللغة الألبانية »

 

عبد الله بن محمد

 

ترجمة: بحري تسوري

مراجعة: رياض ميسيني، أريان كوتلي

 

2009 - 1430

 

 

 

 

 

 

Prishtinë, 2009

 

Titulli i origjinalit:

“Min Akaid esh-Shiah” - من عقائد الشيعة

Autor:

Abdullah bin Muhammed

Përkthyes:

Bahri Curri

 

Redaktorë profesional:

Rijad Misini

Arian Kutelli

Lektor:

Driton Sejdiu

 

Disejni:

Arsim Murseli

Shtypshkronja:

Graf-Ing - Prishtinë

 

Boton:

Përkthyesi

 

Botimi i dytë

Shkurt, 2009

 

ISBN 978-9951-8578-1-9

 

 

 

Përktheu nga arabishtja:

Bahri Curri

 

 

 

Seria e botimeve: “FUQIA E SË VËRTETËS”

Nr. 2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Copyright © 2009 “Bahri Curri”

Të gjitha të drejtat të rezervuara. Asnjë pjesë e këtij libri nuk mund të riprodhohet apo transmetohet përmes çdo mënyre apo mjeti, qoftë elektronik ose mekanik, përfshirë fotokopjimin, inçizimin në audio, apo përdorimin e çdo lloj mënyre të ruajtjes së informacionit pa lejen paraprake të përkthyesit.

 

PËLQIMI I DIJETARIT TË NDERUAR, ABDULAZIZ BIN ABDULLAH BIN BAZ

 

Bismil-lahi Rrahmani Rrahim

Nga Abdulaziz bin Abdullah bin Baz, drejtuar vëllaut të nde­ruar... Allahu e ndihmoftë!

Es-selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu

Letrën që ma ke dërguar më datën 10.02.1418 h (16.06.1997), rreth librit tënd për shi’itët, e kemi lexuar dhe e konsiderojmë të vlefshëm, të rëndësishëm dhe të përshtatshëm për botimin dhe shpërndarjen e tij sipas metodës, të cilën ti e sheh të arsyeshme në Mbretërinë e Arabisë Saudite dhe në shtetet e Gjirit. Lusim Allahun e Lartësuar që njerëzimi të kenë dobi nga ky libër dhe t’ju bekojë në angazhimet tuaja!

Es-selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu

 

Abdulaziz Bin Abdullah Bin Baz

Myftiu i Përgjithshëm i Mbretërisë së Arabisë Saudite, i cili njëkohësisht është edhe kryetar i Organizatës së Dijetarëve të Mëdhenj dhe i Drejtorisë së Hulumtimeve Shkencore dhe Myftinisë.

 

Falënderimi i takon vetëm Allahut, paqja dhe shpëtimi qof­shin mbi të Dërguarin e Allahut, familjen dhe shokët e tij.

Shkak i shkrimit të këtij libri është fakti se, kohëve të fun­dit është vërejtur shtimi i aktiviteteve të rafiditëve[1] (shi’i­tëve)[2] për thirrjen në ideologjinë e tyre në nivel të Botës Islame, si dhe rreziku që i kanoset Fesë Islame nga ky sekt shkatërrues, dhe pakujdesia e mosnjohja e shumë muslimanëve për rre­zi­kun e këtij sekti. Si dhe çfarë përmban besimi i tyre, idhujtari (shirk), sulm ndaj Kur’anit Fisnik dhe ndaj sahabëve radi­Allahu anhum,[3] teprimit në imamë (guluv),[4] vendosa ta shkruaj këtë libër dhe të përgjigjem në shumë problematika që gjenden në këtë çështje në formë të shkurtër, duke e pasuar shejhun tonë, dijetarin Abdullah bin Abdurrahman el-Xhibrin në librin e tij “Et-Ta’likatu ala Metni Lum’ati el-I’tikad.”

Kam bartur citate e fragmente nga librat e njohur të rafi­di­tëve, si dhe nga librat e Ehlu Sunetit nga imamët e mëhershëm dhe të mëvonshëm, të cilët u ngritën kundër tyre duke e sqa­ruar besimin e tyre të prishur të bazuar në idhujtari (shirk), tep­rim (guluv), gënjeshtra, sharje, ofendim, sulm dhe njollosje.

Jam përpjekur që në këtë libër të shkurtër e modeste t’i gjykoj shi’itët në bazë të librave e veprave të tyre, në të cilat ata mbështeten, siç ka thënë dijetari Ibrahim bin Sulejman el-Xhebhan: “Të gjykoj ty o shi’it nga goja jote.”

Në fund e lus Zotin e Lartmadhërishëm që të gjithë të kenë dobi nga ky libër, siç thotë i Lartësuari:

“Në të gjitha këto, për atë që ka mendje të shëndoshë dhe që i ka vënë veshin me vëmendje, ka argumente.”[5] [6]

I falënderoj të gjithë ata që kontribuan në nxjerrjen e këtij libri, dhe lus Allahun që t’i shpërblejë me të mira për punën e tyre. Allahu është më i Dijshmi dhe Paqja e Mëshira e Allahut qofshin mbi të Dërguarin tonë - Muhammedin (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem),[7] familjen dhe shokët e tij!

 

 

Abdullah bin Muhammed

 

KUR ËSHTË PARAQITUR SEKTI I RAFIDITËVE?

Fillet e sektit të rafiditëve janë në paraqitjen e një personi çi­fut të quajtur Abdullah bin Sebe’,[8] i cili kinse e pranoi Islamin dhe shfaqi dashurinë ndaj Al Bejtit.[9]

Ai e teproi lavdërimin e Aliut (Allahu qoftë i kënaqur me të!) duke thi­rrur se testamenti për kalifat (udhëheqje të shtetit islam) ka qenë për të, sa që e ngriti në shkallën e hyjnisë. Gjëra, të cilat i cekin vetë librat e shi’itëve.

El-Kumi[10] duke e përmendur në librin e tij të titulluar “El-Mekalatu uel-Firek”[11] e pranon ekzistimin e tij dhe e llogarit atë të parin, i cili foli për domosdoshmërinë e udhëheqjes së Aliut dhe procesit të kthimit të tij pas vdekjes - (er-Rexh’a),[12] dhe e shpalli haptas sharjen dhe ofendimin ndaj Ebu Bekrit, Ume­rit, Uthmanit dhe sahabëve të tjerë. Këtë e përmend edhe en-Nubahti[13] në librin e tij “Firek esh-Shiati”[14], si dhe el-Ku­shi[15] në librin e tij të njohur “Rixhal el-Kushi.”[16]

Prej shi’itëve bashkëkohorë që pranojnë ekzistimin e Abdullah bin Sebe’ është dhe Muhammed Ali el-Mual-lim në librin e tij “Abdullah bin Sebe’ el-Hakikatu el-Mexhhuletu.”[17]

Pranimi dhe deklarimi janë zotëri të argumenteve, e këta të gjithë janë njerëz të mëdhenj (dijetarë) të rafiditëve.

El-Bagdadi[18] thotë: “Seb’itët janë pasues të Abdullah bin Sebe’, i cili e lavdëroi tej mase Aliun (Allahu qoftë i kënaqur me të!) du­ke besuar se ai ishte i dërguar i Allahut, saqë më në fund thi­rri dhe besoi se ai është vetë Allahu.”

Po ashtu thotë: “Ibën Sevda (pra Abdullah bin Sebe’) ishte me prejardhje çifute nga banorët e Hires, e shfaqi Islamin dhe dëshironte që te banorët e Kufes të ketë dominim dhe pre­si­den­cë dhe mu për këtë ua përmendi atyre se e ka gjetur në Teu­­rat se çdo pejgamber ka trashëgimtar me testament, e Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) është trashëgimtar i Muhammedit (Lavdë­rimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!).”

Esh-Shehristani[19] e cek se Ibën Sebe’ është i pari, i cili e shpa­lli mendimin se Aliut i takon udhëheqja (imamati) me tekst të shkruar,[20] dhe përmend se seb’itët janë sekti i parë, i cili thotë për ndalje (tevekuf) në fshehjen e imamit të pritur (el-Gajbetu)[21] dhe kthim (er-Rexh’a),[22] pastaj e trashëguan atë shi’itët më vonë me gjithë numrin e madh të sekteve dhe ndry­shimeve në mes vete.

Mendimi se Aliut i takon imamati dhe kalifati me tekst të shkruar dhe me testament, është prej gjërave që la pas vete Ibën Sebe’, i cili shkaktoi më vonë ndarjen e shi’itëve në dhjet­ra sekte dhe përçarjen e tyre në mendime të ndryshme.

Shi’itët kështu shpikën mendimin për testamentin, kthimin (er-Rexh’a),[23] fshehjen e imamëve, madje edhe hyjnëzimin e ima­mëve.[24] E tërë kjo duke e ndjekur rrugën e çifutit Ibën Sebe’.

PSE JANË QUAJTUR SHI’ITËT ME EMRIN RAFIDITË?

Dijetari i shi’itëve el-Mexhlisij e përmend këtë emër në librin e tij “El-Bihar” dhe thotë: Kapitulli “Fadlu er-Rafidati ue Med’h et-Tesmijjeti biha” - (Vlera e rafiditëve dhe mburrja e emër­timit me të), pastaj përmend nga Sulejman el-A’mesh, i cili ka thënë:

Hyra te Ebu Abdullah Xhafer bin Muhammed dhe i thashë: U flijofsha për ty! Njerëzit po na quajnë rafiditë, çka do me thënë rafiditë (revafid)? Ai tha: Vallahi ata nuk u kanë quajtur juve me këtë emërtim, por Allahu ju përmend me këtë emër në Tevrat dhe në Inxhil përmes gjuhës së Musait dhe Isait.[25]

Thuhet të jenë quajtur rafiditë, ngase kur ata erdhën te Zejdi i biri i Aliut, birit të Husejnit i thanë: Largohu nga Ebu Bek­ri e Umeri, në mënyrë që të jemi me ty. Ai u është për­gje­gjur: Ata janë shokë të gjyshit tim, përkundrazi unë i pasoj ata dy dhe i dua. E ata i thanë: Atëherë të refuzojmë, dhe për këtë u quajtën rafiditë, e ata që u pajtuan me atë (Zejdin) e i dhanë besën u quajtën zejditë.[26]

Thuhet të jenë quajtur rafiditë, ngase e refuzuan imamatin (udhëheqjen) e Ebu Bekrit dhe Umerit.[27]

Ndër të tjera, thuhet të jenë quajtur me këtë emër, ngase e refuzuan fenë.[28]

NË SA GRUPE NDAHEN RAFIDITËT?

Në librin “Dairetu el-Mearif” (Enciklopedia e dijeve) thuhet: “Janë paraqitur grupe e nëngrupe të shi’itëve më shumë se 73 grupet e njohura.”[29]

Madje rafiditi Mejr Bakir ed-Damad[30] thotë se, të gjitha grupet e përmendura në hadith, (hadithi se do të përçahet Ume­ti në 73 grupe,[31] janë grupe të shi’itëve, e grupi i shpëtuar e fitimtar prej tyre janë imamitët.[32]

El-Makrizi[33] përmend se numri i grupeve të tyre arrin në 300.[34]

Esh-Shehristani thotë: “Rafiditët ndahen në pesë grupe: Kej­sa­nitët, Zejditët, Imamitët, Galitët dhe Ismailitët.[35]

El-Bagdadi thotë: “Rafiditët pas kohës së Aliut (Allahu qoftë i kënaqur me të!) janë katër llojesh: Zejditët, Imamitët, Kejsanitët dhe Gulatët.”[36] Duke e pasur parasysh se zejditët nuk janë prej rafiditëve me përjashtim të xharuditëve.

ÇFARË ËSHTË BESIMI “EL-BEDA”[37] I RAFIDITËVE?

“El-Beda” ka kuptimin “shfaqja pas të qenurit i fshehur”, ose “for­mimi i mendimit të ri.” Në të dy rastet nënkuptohet se pa­tje­tër mosnjohja i paraprin njohjes dhe dijes, e që “el-Beda” me të dyja këto kuptime nuk ekziston te Allahu dhe janë të pa­mundshme tek Ai, mirëpo rafiditët ia përshkruajnë këtë Alla­hut dhe e cilësojnë me të.

Rejan bin Salt thotë:

“E kam dëgjuar err-Rrida duke thënë: Nuk ka dërguar Alla­hu pejgamber përveç se që ta ndalojë alkoolin dhe t’ia vër­tetojë Allahut cilësinë “el-Beda”.”[38]

Ebu Abdullahu thotë: “Nuk është adhuruar Allahu me as­gjë ngjashëm me “el-Beda.””[39]

I lartësuar dhe i pastër është Allahu nga ato që ia veshin!

Vëlla i dashur, shiko se si ia përshkruajnë Allahut, sub­ha­ne­hu ve teala, mosdijen (injorancën), e Ai (Allahu) thotë për vete:

“Thuaj: “Askush veç Allahut, as në qiej, as në tokë nuk e di të fshehtën.””[40]

Në anën tjetër rafiditët besojnë se imamët dinë çdo send dhe nuk u fshehet atyre asgjë.

A është ky besim islam me të cilin ka ardhur Pejgamberi ynë - Muhammedi (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!)?!

 

ÇFARË ËSHTË BESIMI I RAFIDITËVE NË CILËSITË E ALLAHUT?

Rafiditët janë të parët, të cilët e thanë fjalën për antropo­morfizëm.[41]

Shejhul Islam Ibën Tejmije[42] përmend se ata që e udhë­ho­qën këtë grup nga rafiditët janë: Hisham bin el-Hakem,[43] Hi­sham bin Salim el-Xhevaliki, Junus bin Abdurrahman el-Ku­mi, dhe Ebu Xhafer el-Ahvel.[44]

Të gjithë këta të përmendur janë prej dijetarëve të mëdhenj të ithna-asheritëve.[45]

Më pastaj kanë kaluar në xhehmijë[46] dhe muatile,[47] sikur që e përshkruajnë një varg transmetimesh të tyre Zotin e botërave (Allahun) me cilësi negative, të cilat ia bashkangjitën cilësive të Allahut (i Lartë është Allahu nga ato).

Ibën Babevejh transmeton më tepër se shtatëdhjetë tran­s­metime, të cilat thonë se, Allahu nuk përshkruhet me kohë, as me vend, as me mënyrë, as me lëvizje, as me transferim, nuk për­shkruhet me cilësitë e trupave, as me ndjenjë, as trup, as formë.”[48]

Dijetarët e tyre e trasuan këtë rrugë të shtrembër duke i zhvle­rësuar e mohuar cilësitë që janë përmendur në Kur’an dhe Sunet.

Ata po ashtu e mohojnë zbritjen e Allahut (xhel-le shanuhu). Thonë se Kur’ani është i krijuar,[49] e mohojnë shikimin e Allahut në Ahiret. Në librin “Bihar el-Envar” thuhet se është pyetur Ebu Abdullah Xhafer es-Sadik: ‘A do të shihet Allahu në Ditën e Gjykimit?’ Ai është përgjigjur: ‘I pastër dhe i lartë ësh­të Allahu nga kjo. Syri nuk sheh përveç se sende që kanë ngjy­­rë e formë, e Allahu është krijues i ngjyrave dhe formave.’[50]

Madje thonë: Nëse dikush ia përshkruan Allahut disa cilësi, si p.sh. të pamurit e Tij në Ditën e Gjykimit, gjykohet me lar­gim nga feja si dezertor e renegat,[51] sikur që përmendet nga dijetari i tyre Xhafer en-Nexhefi në librin “Keshf el-Gita.”[52]

Ne e dimë se të pamurit e Allahut në Ditën e Gjykimit ësh­të e vërtetë e argumentuar me Kur’an dhe Sunet pa kurrfarë dyshimi dhe pa përshkrim të mënyrës, sikur që Allahu thotë në Kur’an:

“Atë ditë do të ketë fytyra të shkëlqyera (të gëzuara). Që Zotin e tyre e shikojnë.”[53]

Nga Suneti kemi hadithin, i cili gjendet në Sahihun e Bu­hariut dhe Muslimit, nga Xherir bin Abdullah el-Bexheli, i cili thotë: Ishim ulur me Pejgamberin (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), dhe e shikoi hënën në natën e katërmbëdhjetë dhe tha:

“Ju do ta shihni Zotin tuaj qartë sikur që e shihni këtë (hënën) pa u shtyrë e ngucur në mes vete (pa dyshuar) në të pamurit e saj.”[54]

Ajetet dhe hadithet që trajtojnë këtë çështje janë të shumta, nuk mund t’i përmendim të gjitha këtu.[55]

ÇFARË ËSHTË BINDJA E RAFIDITËVE NDAJ KUR’ANIT, I CILI GJENDET NË DUART TONA, DHE PËR TË CILIN ALLAHU KA PREMTUAR SE DO TA RUAJË?

Rafiditët, të cilët në kohën tonë quhen shi’itë, thonë se Kur’­ani, i cili gjendet te ne (muslimanët), nuk është Kur’ani, të cilin Allahu i Lartësuar ia zbriti Muhammedit (Lavdërimi dhe shpë­timi i Allahut qofshin mbi të!), por është ndryshuar e ndërruar, është shtuar në të dhe është hequr nga ai.

Shumica e muhadithëve (dijetarë të hadithit) të shi’itëve men­dojnë se në Kur’an janë bërë ndryshime, sikur përmendet nga Nuri et-Tabersi[56] në librin e tij të quajtur “Fasl el-Hitab fi Tahrif Kitab Rabb el-Erbab.”[57]

Muhammed bin Jakub el-Kulejni[58] thotë në “Usul el-Kafi” në kapitullin (Nuk e ka mbledhur askush Kur’anin komplet për­­veç se imamët): ”Nga Xhabiri, i cili thotë: E kam dëgjuar Ebu Xhaferin duke thënë: Ai, i cili thotë se e ka mbledhur Kur’­anin komplet, ashtu si e ka zbritur Allahu, është gënjesh­tar, sepse askush nuk e ka mbledhur dhe ruajtur Kur’anin ashtu si ka zbritur nga Allahu përveç Ali bin Ebu Talibit dhe imamët që ishin pas tij.”[59]

Transmetohet nga Xhabiri, e ky transmeton nga Ebu Xha­fe­ri alejhi selam, i cili ka thënë:

“Askush nuk mund të pretendojë se e ka tërë Kur’anin, të publikuarat dhe të fshehtat e tij, përveç atyre që janë të po­ro­situr (evsijau).”[60]

Ndërsa Hisham bin Salim transmeton nga Ebu Abdullahu alej­hi selam, i cili ka thënë: “Kur’ani, me të cilin ka ardhur Xhib­rili (alejhi selam) te Muhammedi (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), i ka shtatëmbëdhjetë mijë ajete.”[61]

Kuptimi i kësaj është se Kur’ani, të cilin e supozjnë rafi­di­tët, ka më shumë ajete se sa Kur’ani që e kemi ne në duart tona, dhe për të cilin Allahu është zotuar tri herë se do ta ruajë atë!! Allahu na ruajt prej tyre.

Ahmed et-Tabersi[62] përmend në “El-Ihtixhaxh” dhe Mula el-Hasen në tefsirin e tij “Es-Safi” se Umeri i ka thënë Zejd bin Thabitit: “Aliu ka ardhur me Kur’anin, dhe në të ka nën­çmim ndaj muhaxhirëve[63] dhe ensarëve,[64] mendojmë që ta shkruajmë Kur’anin dhe t’i heqim nga ai të gjitha përuljet dhe nënçmimet e muhaxhirëve dhe ensarëve. Zejdi u pajtua me të në këtë çështje, e pastaj tha: ‘Nëse unë përfundoj Kur’anin ash­tu si e kërkoni, e kur ta paraqesë Aliu Kur’anin, të cilin e ka shkruar ai vetë, a nuk ua hedh poshtë gjithë atë që e bëtë?’ Në atë çast Umeri tha: Çfarë të bëjmë? Zejdi i tha: Ju e dini më mirë se çfarë të bëni. Atëherë Umeri tha: ‘Nuk ka zgjidhje tje­tër përveç se ta vrasim dhe të pushojmë nga ai.’ E bënë pla­nin për vrasjen e tij me angazhimin e Halid bin el-Velidit, mi­rë­po nuk arritën ta realizojnë.”

Kur u zgjodh Umeri kalif, kërkuan prej Aliut (Allahu qoftë i kë­na­qur me të!) që t’ua sjellë atyre Kur’anin dhe ta ndryshojnë në mesin e tyre. Umeri i ka thënë: ‘O Ebu el-Hasan, sikur ta sillje Kur’­anin ashtu siç ia solle Ebu Bekrit dhe të pajtohemi për for­mën e tij përfundimtare!’ Aliu tha: ‘Kurrsesi, nuk ka kurr­farë mundësie. Ia kam sjellë Ebu Bekrit që të jetë argu­ment kundër jush, në mënyrë që të mos thoni në Ditën e Gjykimit: “Ne nga ky (dëshmim) ishim të panjohur.”[65] ose të thoni: “Nuk na ke ardhur...”[66] Këtë Kur’an nuk e prek as­kush, përveç njerëzve të pastër dhe të të porositurve me testa­ment nga djali im. Umeri i tha: ‘A ka ndonjë kohë të caktuar për paraqitjen e tij?’ Aliu u përgjegj: ‘Po, kur të ngritet i ar­dhuri (i ngrituri) nga djali im, e do ta paraqesë atë dhe i drej­ton njerëzit në të.”[67]

Sado që shi’itët paraqiten me distancim nga libri i en-Nuri et-Tabersi, duke e pasuar bindjen e tukjes,[68] libri përmban qin­dra tekste e citate të dijetarëve të tyre në librat e tyre bazë (në të cilat mbështeten), e kjo vërteton se ata janë të bindur se ka ndodhur ndryshimi (i Kur’anit) dhe besojnë në këtë, mirë­po nuk duan që të nxitet polemika e të diskutohet rreth këtij besimi të tyre në Kur’an.

Sipas tërë kësaj rezulton se ekzistojnë dy “kur’ana”, njëri është i njohur, e tjetri është special dhe i fshehur, e në të cilin është sureja Vilaje, sipas shi’itëve-rafiditëve, që e cek en-Nuri et-Tabersi në librin e tij “Fasl el-Hitab fi Tahrif Kitab Rabb el-Erbab” është hequr nga Kur’ani edhe një ajet, e ai është: “(Ve refa’na leke dhikreke bi Alijin sihrek) – Dhe Ne, ta ngritëm lart famën tënde me Aliun si dhëndër tëndin”, është he­qur nga sureja Inshirah (Elem neshrah leke sadrek).[69]

Ata nuk brengosen për këtë edhe pse e dinë se kjo sure është mekase e në atë kohë Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) nuk ish­te dhëndër i Pejgamberit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!) në Mekë.

ÇFARË ËSHTË BESIMI I RAFIDITËVE NË SAHABËT E TË TË DËRGUARIT (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!)?

Besimi i rafiditëve ndërtohet në sharjen, fyerjen dhe nxjerrjen e sahabëve (Allahu qoftë i kënaqur me ta!) nga feja.

El-Kulejni e cek në “Furu’ el-Kafi” nga Xhaferi alejhi se­lam: “Të gjithë njerëzit ishin dezertorë e renegatë (janë lar­gu­ar nga feja) pas Pejgamberit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), përveç tre personave. I thashë: Kush janë këta tre? Tha: el-Mikdad bin el-Esved, Ebu Dherr el-Gafari dhe Selman el-Farisi.”[70]

El-Mexhlisij e përmend në “Bihar el-Envar” se një shërbë­tor i Ali bin el-Husejnit ka thënë: Isha me të (Ali bin el-Hu­sejn) alejhi selam në disa raste në ndejat e tij. I thashë: “Më ke borxh, përveç nëse më tregon për këta dy njerëz: Ebu Bekrin dhe Umerin?

Ai tha: Ata, të dy janë kafirë (jobesimtarë), edhe ai që i do këta dy është kafir.” Transmetohet nga Ebu Hamza eth-The­ma­lij se e ka pyetur Ali bin el-Husejn për ata dy, dhe i është përgjigjur: “Ata, të dy janë kafirë (jobesimtarë), edhe ai që i do këta dy, apo i pason, është kafir.”[71]

Në tefsirin e el-Kumit tek fjala e Allahut: “... e ndalon nga imoraliteti, nga e neveritura dhe dhuna.”[72] thonë: imoraliteti (el-fahshau) është Ebu Bekri, e neveritura (el-munker) është Umeri, ndërsa dhuna (el-bag’ju) është Uthmani.[73]

El-Mexhlisij përmend në “Bihar el-Envar” dhe thotë: Infor­ma­­cionet dhe argumentet që tregojnë për kufrin e Ebu Bekrit dhe Umerit, dhe të ngjashëm me ta, shpërblimi për mallikimin e tyre dhe distancimi nga ata dhe përmbajtja heretike e tyre, janë të shumta, sa nuk mund të përmend në këtë vëllim të lib­rit, apo edhe në disa vëllime. Por kjo që kemi sjellur është e mjaftueshme për atë që dëshiron Allahu ta udhëzojë në rrugën e drejtë.[74]

Madje, el-Mexhlisj përmend në “Bihar el-Envar” disa tran­s­me­time që citojnë se Ebu Bekri, Umeri, Uthmani dhe Mua­vije (Allahu qoftë i kënaqur me ta!), që të gjithë do të jenë në tabute (arkivole) të zjarrit. Allahu na ruajtë.[75]

Në librin e tyre “Ihkak el-Hakk” të el-Mer’ashij[76] thonë: “O Zot, ke mëshirë ndaj Muhammedit dhe ndaj familjes së tij, mallkoji dy idhujt e kurejshëve, dy tiranët, dy djajtë e tyre dhe dy bijat e tyre... etj..[77] Me këtë kanë për qëllim Ebu Bekrin, Umerin, Aishen dhe Hafsen (Allahu qoftë i kënaqur me ta!).

El-Mexhlisij përmend në letrën e tij, të quajtur “El-Akaid” dhe thotë: Prej gjërave të domosdoshme që llogariten në fenë e imamitëve është lejimi i mut’ah[78], haxhi temetu’u[79] dhe dis­tan­cimi nga treshja (Ebu Bekri, Umeri dhe Uthmani), nga Mua­vije, nga Jezid bin Muavije dhe nga secili që e luftoi emi­rin e besimtarëve (Aliun).[80]

Në Ditën e Ashureve e marrin një qen, e emërtojnë me em­rin Umer, pastaj i vërsulen duke e goditur me shkop dhe gjuaj­­tur me gurë derisa të ngordhë. Pastaj e marrin një edh apo një qengj të sapolindur, e emërtojnë me emrin Aishe, fi­lloj­në t’ia heqin qimet, pastaj i vërsulën duke e goditur me kë­pu­cë derisa të ngordhë.[81] Po ashtu, ata e festojnë edhe ditën, në të cilën u vra Umer el-Faruk bin Hattab, ndërsa vrasësin e tij Ebu Lu’lu’ el-Mexhusi e quajnë Hero i Fesë.[82]

Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë sahabët dhe me nënat e besimtarëve!

Shiko vëlla musliman, sa i keq dhe ziliqar është ky grup i lar­guar nga feja. Çfarë thonë për më të mirët e njerëzimit, pas pejgamberëve alejhimu selam, të cilët i ka lavdëruar Allahu dhe i Dërguari i Tij, dhe i tërë Umeti janë të pajtimit për drej­tësinë dhe vlerën e tyre, sa dhe historia, ngjarjet dhe gjërat e njohura domosdomërisht dëshmuan për mirësinë, kontri­bu­tin dhe angazhimin e tyre në Islam.

ÇFARË JANË PIKAT E PËRGJASIMIT NË MES TË ÇIFUTËVE DHE RAFIDITËVE?

Shejhul Islam Ibën Tejmije, (Allahu e mëshiroftë), thotë: “Argument për këtë është se sprova (belaja) e rafiditëve është si sprova (belaja) e çifutëve.

Çifutët thonë: Nuk bën të bëhet mbret askush, përveç se nga familja Al Davud.[83]

Po ashtu edhe rafiditët thonë: Nuk bën të bëhet imam as­kush, përveç se nga pasardhësit e Aliut.

Çifutët thonë: Nuk ka xhihad në rrugën e Allahut derisa të paraqitet Dexhalli dhe të zbresë shpata.

Rafiditët thonë: Nuk ka xhihad në rrugën e Allahut derisa të paraqitet Mehdiu dhe të thërras një thirrës nga qielli.

Çifutët e vonojnë lutjen (faljen e tyre) derisa të paraqiten e përzihen yjet.

Po ashtu edhe rafiditët e vonojnë namazin e akshamit (mbrëm­jes) derisa të paraqiten e përzihen yjet, e hadithi thotë:

“Umeti im do të vazhdojë në natyrshmëri derisa nuk e vonojnë namazin e akshamit (mbrëmjes) deri në para­qitjen e yjeve.”[84]

Çifutët e ndryshuan Tevratin, edhe rafiditët e ndryshuan Kur’anin.

Çifutët nuk e shohin dhënien mes’h të mesteve, po ashtu edhe rafiditët kanë të njëjtin mendim.

Çifutët e urrejnë Xhibrilin e thonë se ai është armiku ynë prej melekëve, edhe rafiditët thonë se Xhibrili ka gabuar me shpalljen e ia ka dërguar Muhammedit.[85]

Rafiditët pajtohen edhe me të krishterët në disa sjellje të tyre, ku tek të krishterët nuk ka mehër[86] për gratë e tyre, por vetëm se i martojnë ashtu dhe kënaqen me to. Kështu edhe rafiditët martohen me nikah mut’ah[87] dhe i bëjnë hallall gratë me këtë veprim.

Çifutët dhe të krishterët janë më të mirë dhe dallojnë nga rafiditët në dy cilësi:

Janë pyetur çifutët: Kush janë më të mirët në popullin tuaj? Ata thanë: Shokët e Musës.

Janë pyetur të krishterët: Kush janë më të mirët e popullit tuaj? Ata thanë: Havarijunët - shokët e Isës.

E janë pyetur rafiditët: Kush janë më të këqinjtë e popullit tuaj? Ata thanë: Sahabët - shokët e Muhammedit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!).[88]

Shejhu Abdullah el-Xhemili në librin e tij “Bedhl el-Mexh­hud fi Mushabeheti er-Rafidati li el-Jehud” përmend aspektet e përgjasimit të rafiditëve me çifutët. Çifutët dhe rafiditët i bëjnë jobesimtarë të gjithë të tjerët dhe lejojnë derdhjen e gja­kut të tyre si dhe uzurpimin e pasurive të tyre.

Andaj dhe ky dijetar thotë: Çifutët i ndajnë njerëzit në dy grupe: Çifutët dhe popujt. Popujt janë të gjithë ata që nuk janë çi­futë. Ata pretendojnë se vetëm ata janë besimtarë, ndërsa po­pujt tjerë, sipas tyre, janë jobesimtarë e idhujtarë që nuk e njohin Allahun e Lartësuar. Në Telmud[89] ceket: Të gjithë po­pujt, me përjashtim të çifutëve, janë idhujtarë, dhe të gjitha urdhrat e mësimet hebraike janë të kësaj natyre.

Edhe vetë Isa (alejhi selam) nuk shpëtoi nga sulmi e eti­ke­ti­mi i tyre, ku në Telmud përmendet duke e cilësuar si “Jobe­sim­tar që nuk e njeh Allahun.”

Po ashtu edhe rafiditët pretendojnë se vetëm ata janë be­sim­tarë, ndërsa muslimanët tjerë janë jobesimtarë dhe rene­ga­të që nuk kanë hise në Islam.

Shkak i kësaj është se muslimanët nuk i nënshtrohen auto­ritetit të Aliut (i quajtur el-vilajetu), për të cilën gjë rafi­di­tët mendojnë se është kusht i Islamit. Andaj dhe secili që nuk i nën­shtrohet këtij autoriteti ai është kafir (jobesimtar) sipas ra­fi­ditëve, njësoj si ai që nuk shqipton shehadetin, apo mohon ndo­një prej pesë kushteve të Islamit.

Madje, el-vilajetu, sipas rafiditëve, është më primare se kush­tet tjera të Islamit. El-Berki transmeton nga Ebu Abdullahu alejhi selam, i cili ka thënë: “Nuk ka asnjë që vazhdon në rru­gën e Ibrahimit përveç nesh dhe përkrahësit tanë. Ndërsa nje­rë­zit tjerë janë shumë larg.” Ndërsa në tefsirin e el-Kumi tran­s­metohet nga Ebu Abdullahu, i cili ka thënë: “Në rrugën e Islamit nuk është askush tjetër përveç nesh dhe të tjerët deri në Ditën e Kijametit.”[90]

ÇFARË ËSHTË BESIMI I RAFIDITËVE NË IMAMË?

Rafiditët pretendojnë se imamët janë të mbrojtur nga gabimet dhe se ata e dinë të fshehtën.

El-Kulejni citon në “Usul el-Kafi”: “Ka thënë Imami Xha­fer es-Sadik: Ne jemi depo e dijes së Allahut, ne jemi inter­pre­­tues të çështjes - urdhërit të Allahut. Ne jemi të ruajtur, ësh­­të dhënë urdhër që të na pasoni, dhe është ndaluar të na kun­­dërshtoni. Ne jemi argument i qartë i Allahut për të gjithë ata që janë në tokë e deri në qiell.”[91]

El-Kulejni transmeton në “El-Kafi” në kapitullin “Imamët kur duan të dinë, e dinë”, nga Xhaferi se ai ka thënë: “Imami nëse do të dijë për diçka, e di, dhe se imamët e dinë edhe ko­hën kur do të vdesin, madje ata nuk vdesin përveç se me dë­shirën dhe zgjedhjen e tyre.”[92]

Homeini i humbur përmend në librin e tij “Tahrir el-Ues­i­leti” dhe thotë: “Imami ka një vend të lavdëruar dhe një pozitë të lartë, ka një strukturë udhëheqëse që i nënshtrohet sun­dimit të tij çdo grimcë e gjithësisë.” Po ashtu thotë: “Ne me Allahun kemi ndërmjetësues – d.m.th. 12 imamët ithna ashe­ritë – dhe nuk e arrin pozitën e tyre asnjë melek, e as ndonjë pejgamber i dërguar.”[93]

Gjendja në teprimin e rafiditëve në ngritjen dhe lavdërimin e imamëve të tyre vazhdon edhe më tej duke i llogaritur ata më të vlefshëm sesa të gjithë pejgamberët, me përjashtim të Mu­ham­medit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!).

El-Mexhlisij përmend në librin e tij “Mir’atu el-Ukul” dhe thotë: “Ata janë më të vlefshëm dhe më të respektuar se të gji­thë pejgamberët, me përjashtim të Pejgamberit tonë, Muham­me­dit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!).”[94]

Teprimi i rafiditëve nuk ndalet vetëm me kaq, por thonë se imamët kanë sundimin strukturor. El-Hav’ij përmend në librin e tij “Misbah el-Fekaheti” dhe thotë: Është e qartë dhe nuk ka dyshim në pushtetin e tyre ndaj të gjitha krijesave, sikur që kup­tohet nga argumentet, për shkak se ata janë ndërmjetësues në krijimin dhe ekzistimin e tyre. Ata janë shkak i krijimit, po të mos ishin ata, nuk do të krijoheshin tërë këta njerëz, mirëpo u krijuan për shkakun e tyre dhe për ata ekzistojnë. Ata janë shkak i shtimit, madje atyre u takon pushteti strukturor te Kri­juesi. Ky pushtet është karshi pushtetit të Allahut të Lartësuar ndaj krijesave.”[95]

Kërkojmë mbrojtjen e Allahut që të na ruajë nga ky teprim dhe devijim!! Si mund të jenë imamët ndërmjetësues në kri­jim? Si mund të jenë imamët shkak i ekzistimit? Si mund të je­në imamët shkak i krijimit të njerëzve? Si krijohen njerëzit për hir të imamëve, ndërsa Allahu i Lartësuar thotë:

“Unë nuk krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë.” [96]

Kërkojmë mbrojtjen e Allahut që të na ruajë nga këto bin­dje të devijuara që janë larg Kur’anit dhe Sunetit të pastër.

Shejhul Islam Ibën Tejmije thotë: “Rafiditët besojnë se feja ësh­të lënë në duart e parisë fetare, hallall është çka e shohin hallall ata, e haram është çka e shohin haram ata, dhe se fe ësh­të tërë ajo çka ata thonë.”[97]

Vëlla lexues, nëse don ta shohësh kufrin, shirkun dhe tepri­min e tyre, Allahu na ruajtë prej tyre, lexoji këta rreshta të poezisë së njërit prej dijetarëve të tyre bashkëkohor Ibrahim el-Alimi, të cilat ia kushtoi Ali bin Ebu Talibit (Allahu qoftë i kënaqur me të!):

O Ebu Hasan ti je syri i Allahut

Dhe shenjë e fuqisë së tij të lartë

Ti je i cilësuar me dijen e të fshehtave

A të fshehet ty ndonjë e fshehtë

Kur ti je udhëheqës i orbitës

Detërat e saj të mëdhenj janë për ty

Urdhri është i yti, e nëse do i ngjall nesër

E nëse do e kap për flokësh mbi ballin.

Thotë një tjetër, i cili quhet Ali bin Sulejman el-Mezidi du­ke e lavdëruar Ali bin Ebu Talibin (Allahu qoftë i kënaqur me të!):

O Ebu Hasan ti je bashkëshort i të përkushtuarave

Pranë Allahut dhe shpirt i të të dërguarit

Dritë e përsosmërisë dhe diell i mendjeve

Rob i Zotit e ti je mbret

Të ka thirrur Pejgamberi në ditën e ngrystë

Ka porositur me tekst për ty në çështjen e veçantë-gadirë

Se ti për besimtarët je udhëheqës (emir)

Pas pushtetit të tij të bëri ty pasues

Tek ti kthehen të gjitha çështjet

Ti je i dijshëm se çfarë përmbajnë gjoksat

Ti i nxjerr çka ka në varreza

Vendimi i kijametit me argument të takon ty

Ti je dëgjuesi ti je shikuesi

Ti je i plotfuqishëm mbi çdo gjë

Po të mos ishe ti nuk do të lëvizte yll

As gjithësia nuk do të sillej pa urdhrin tënd

Ti për çdo krijesë je i dijshëm

Ti je folës i të përkushtuarve

Po të mos ishe ti nuk do të ishte Musa folës

Folës i drejtpërdrejtë, i Lartë është ai që të krijoi

Do ta shohësh sekretin e emrit tënd në botëra

Dashuria jote është sikur dielli mbi balle

Ndërsa, urrejtja jote është ndaj atyre që urrejnë

Si katrani i zi, e nuk shpëton ai që të urren ty

Kush ishte ai dhe kush do të jetë ai

Nuk ka pejgamber e as të dërguar

As lapsi e pllaka, e botërat

Të gjithë janë robër të nënshtruar vetëm ty

Ebu Hasan, o drejtues i ekzistencës

Shpellë e të të përndjekurve dhe strehimore e grupeve.

Shuajtës i etjes së të dashurve tu në ditën kur do të vijnë të gjithë

Ai që të refuzon ty e ka refuzuar ringjalljen

O Ebu Hasan, o lartësia e krenarisë

Zotërimi yt është ndriçues për mua në tyrben time

Emri yt është ndjenjë e lartë për mua në vështirësi

Dashuria jote më fut mua në xhenetin tënd

Me ty më shtohet përjetimi i thellë

 Kur vjen urdhri i Zotit të Lartë

Thirrësi thërret nisuni, nisuni

 Larg qoftë të lihet kush mbrohet me ty.

 

A thua një musliman, i cili i përmbahet Islamit, i thotë këto fjalë. Për Zotin as njerëzit e injorancës (para Islamit) nuk ishin në këtë shkallë të shirkut, kufrit e teprimit, në të cilin ka rënë ky rafidit i humbur!

ÇFARË ËSHTË BINDJA “ER-REXH’A”[98] NË TË CILËN BESOJNË RAFIDITËT?

Rafiditët e shpikën idenë e “kthimit.”

El-Mufidi[99] thotë: “Imamitët janë të pajtimit në doemos­dosh­­mërinë e kthimit të shumë të të vdekurve.”[100]

E kjo bindje është se, do të ngritet imami i tyre i fundit, i cili quhet “I ngrituri” (el-kaim), në kohën e fundit, do të dalë nga nëntoka (ndërtesë nën tokë, e cila zakonisht bëhet për stre­­him në të) e do t’i therë të gjithë armiqtë e tij dhe do t’ia kthejë shi’itëve të drejtat e tyre, të cilat ua kanë marrë me dhu­në grupet tjera gjatë shekujve.[101]

Es-Sejjid el-Murteda[102] thotë në librin e tij të quajtur “El-Mesail en-Nasirije” se Ebu Bekri dhe Umeri do të kryqëzohen në atë kohë, në një dru, në kohën e Mehdiut (imami i tyre i dy­­mbëdhjetë), të cilin e quajnë I ngrituri nga Al Muhammed.[103]

Ai dru është i njomë para kryqëzimit, e do të bëhet i thatë pas kryqëzimit.[104]

El-Mexhlisij[105] në librin e tij të titulluar “Hakk el-Jekin” tre­­­gon nga Muhammed el-Bakir: “Kur të paraqitet Mehdiu, ai do ta ngjallë Aishen, nënën e besimtarëve, dhe do ta ekze­ku­tojë e do t’i japë dënimin e moralit me gurëzim.”[106]

Më vonë, ata e zgjeruan botëkuptimin e “kthimit”, duke thënë se do të kthehen të gjithë shi’itët së bashku me imamët e tyre, me armiqtë e tyre dhe po ashtu me prijësit e tyre.

Ky besim i shtrembër zbulon zilinë dhe smirën e fshehur në shpirtrat e tyre, të cilin e shprehin me këta rreshta dhe ngja­shëm me ta. Seb’itët e morën këtë besim si mjet të mohimit të Ditës së Gjykimit.

Synimi i “kthimit” është hakmarrja ndaj armiqve të shi’itë­ve. Por, kush janë armiqtë e shi’itëve?!

Ky transmetim, i nderuari vëlla musliman, ta shpjegon zili­në dhe smirën e rafiditëve ndaj Ehlu Sunetit, si dhe miqësinë dhe lojalitetin e tyre që kanë ndaj çifutëve dhe të krishterëve:

El-Mexhlisij përmend në librin e tij “Bihar el-Envar” tran­s­me­timin nga Ebu Busajr, e ky nga Ebu Abdullahu alejhi se­lam, i cili ka thënë: Më ka thënë mua: O Ebu Muhammed, unë sikur po e shoh zbritjen e el-kaim (të ngriturit) në xhaminë Seh­­le me anëtarët dhe familjen e tij... deri te fjalët... I thashë: Çfarë do të bëhet me ehlu dhimmeh[107] në kohën e tij? Tha: Do të lidh marrëveshje paqeje me ta, sikur që ka vepruar edhe i Dërguari (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), do të pa­guaj­në xhizjen[108] duke qenë të nënçmuar.

I thashë: Çka ndaj atyre që ju shpallin armiqësi? Ai tha: Jo, o Ebu Muhammed, ata që na kundërshtojnë nuk do të kenë fat e as hise në shtetin tonë, Allahu na e ka lejuar derdhjen e gja­kut të tyre me rastin e shfaqjes së el-kaim (të ngriturit). Për sot, kjo është e ndaluar për ne dhe për ju, dhe mos të të mash­trojë askush. Kur të ngritet el-kaim (i ngrituri) ynë, do të hak­merret për Allahun, të Dërguarin e tij dhe për të gjithë ne.[109]

Shiko vëlla musliman se si Mehdiu shi’it do të bëjë paqe me çifutët dhe të krishterët, e në anën tjetër do t’i luftojë të gji­thë kundërshtarët e tij nga Ehlu Suneti.

Mund të thotë dikush: Ky kërcënim iu dedikohet atyre që shfa­qin armiqësi ndaj Ehlu Bejtit, ndërsa Ehlu Suneti nuk shfa­­qin armiqësi ndaj Ehlu Bejtit, andaj dhe nuk i përfshin ky kër­cënim, që lejon derdhjen e gjakut Mehdiut rafidit.

Ne i themi: Është vërtetuar me transmetime të shumta tek rafiditët se me këtë armiqësi synohen vetë Ehlu Suneti.

Për të ditur më shumë rreth kësaj teme shiko librin “El-Me­hasin en-Nefsanijjeti” të autorit Husejn El Usfur ed-Drazij el-Bahranij si dhe librin “Esh-Shihab eth-Thakib fi Bejan Ma’na en-Nasib” të autorit Jusuf el-Bahranij.

ÇFARË ËSHTË BINDJA “ET-TUKJJETU” [110] TEK RAFIDITËT?

Termin “tukje” na e bën të njohur njëri prej dijetarëve të tyre bashkëkohorë duke thënë: “Tukje është të flasësh apo të pu­nosh në të kundërtën e asaj që beson, për të larguar dëmin nga vetja, apo nga pasuria jote, ose që ta ruash nderin tënd.”[111]

Madje, supozojnë se i Dërguari i Allahut (Lavdërimi dhe shpë­timi i Allahut qofshin mbi të!) e ka bërë këtë me rastin e vdekjes së Abdullah bin Ebu Ubejje Selul, koka e hipokritëve, kur erdhi për lutje ndajs tij, Umeri i tha: A nuk të ka ndaluar Allahu nga kjo? (d.m.th. të ngritesh mbi varrin e këtij munafiku). Ia ktheu i Dërguari i Allahut (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!) du­ke thënë: Po ku e di ti se çfarë thashë? Unë thashë: O Zot, di­gje flakë me zjarr, mbushja varrin zjarr dhe dërgoje në zjarr![112]

Vëlla musliman, shiko se si ia veshin Pejgamberit alejhi se­lam gënjeshtrat!? A është e logjikshme që shokët e të Dër­gua­rit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!) të luten e kër­koj­në mëshirë për këtë, kur vetë i Dërguari e ka mallkuar atë!?

El-Kulejni citon në “Usul el-Kafi”: “Ka thënë Ebu Abdu­lla­hu: “O Ebu Umer, me të vërtetë 9/10 e fesë janë në tukje, nuk ka fe ai, i cili nuk ka tukje, tukja është në çdo send me përjashtim të verës dhe të mes’hut (fërkimit) mbi meste.”

El-Kulejni transmeton nga Ebu Abdullahu edhe këtë, i cili thotë: “Keni frikë ndaj fesë suaj dhe mbrojeni atë me tukje, sepse nuk ka iman ai, i cili nuk ka tukje.”[113]

Madje, gjendja e tyre ka shkuar aq larg sa dhe e lejojnë be­ti­min në diçka tjetër përveç Allahut, duke vepruar sipas pa­ri­mit të tukjes, Allahu na ruajtë!!

El-Hurr el-Amilij përmend në librin e tij “Uesail esh-Shia­ti” në transmetimin nga Ebu Bukejr, e ky nga Zurarete, nga Xhaferi alejhi selam, i cili ka thënë: “I thashë atij: Ne kalojmë pranë këtyre njerëzve dhe na kërkojnë të betohemi për pasu­ritë tona se a kemi paguar zekatin e tyre. Ai tha: O Zurarete! Nëse frikësohesh, betohu për ta në çfarë ata dëshirojnë. I tha­shë: U flijofsha për ty, a edhe në shkurorëzim dhe lirim me shpërblesë? Ai tha: Me çfarë ata dëshirojnë.”

Transmetohet nga Sema’ate nga Ebu Abdullahu alejhi se­lam, i cili ka thënë: “Nëse njeriu betohet, sipas tukjes, nuk i bën dëm atij nëse për këtë ka qenë i detyruar.”[114]

Rafiditët tukjen e shohin si farz (obligim), pa të cilën nuk ka fe dhe mbi të cilën e ndërtojnë ideologjinë e tyre. I mësojnë ba­zat e saj fshehtas dhe haptas, dhe veprojnë me të, e sidomos kur përballen me kushte e situata të vështira.

Pra, o ju muslimanë, keni kujdes nga rafiditët!!!

ÇFARË ËSHTË BINDJA “ET TINETU”, NË TË CILËN BESOJNË RAFIDITËT?

Me fjalën “et-tinetu” rafiditët kanë për qëllim dheun e varrit të Husejnit (Allahu qoftë i kënaqur me të!).

Këtë e transmeton njëri prej tyre, i cili quhet Muhammed en-Nu’man el-Harithi, i njohur me ofiqin “Shejh Mufid”, në librin e tij të njohur “El-Mezar” nga Ebu Abdullahu, i cili ka thënë: “Dheu i varrit të Husejnit është ilaç dhe shërim për çdo sëmundje. Ai është ilaçi më i madh.”

Abdullahu ka thënë: Fërkojini dhëmbët e fëmijëve tuaj me dheun e varrit të Husejnit.

Ai gjithashtu ka thënë: “Janë sjellë te Ebu el-Hasen er-Rida disa rroba nga Horasani, e në të kishte dhé. I është thënë të deleguarit: ‘Ç’është kjo?’ Ai tha: ‘Ky është dheu i varrit të Hu­­sejnit.’ Nuk dërgonte asgjë nga rrobat e tij apo diçka tjetër, e të mos vendoste në të dhé. Thoshte se, kjo është mbrojtje me lejen e Allahut të Lartësuar.”

Thuhet se një njeri e ka pyetur es-Sadik për marrjen e dhe­ut nga varri Husejnit, ndërsa es-Sadik ka thënë: Kur ta ma­rrësh thuaj: O Zoti im, të lus Ty me të drejtën e melekut që ia ka marrë shpirtin, me të drejtën e pejgamberit që e mblodhi (deponoi) atë, dhe me të drejtën e të porositurit (me testament) që zuri vend në të, të dërgosh salavat mbi Muhammedin, e mbi familjen e Muhammedit dhe ta bësh atë shërim prej çdo sëmundjeje, siguri nga çdo frikë dhe mbrojtje nga çdo e keqe!

Është pyetur Ebu Abdullahu për përdorimin e dheut të va­rrit të Hamzës dhe varrit të Husejnit, dhe dallimin mes tyre, ai ka thënë: “Tespitë e bëra nga dheu i varrit të Husejnit bëjnë tespihë kur i mban në dorë edhe kur ti nuk bën tespihë me to.”[115]

Rafiditët, po ashtu, besojnë se shi’iti është krijuar prej një lloji special të dheut, ndërsa suniti[116] është krijuar prej një lloji tjetër. E më pastaj është bërë përzierja e tyre në një formë të cak­tuar, e që nga kjo rezulton se çdo e keqe dhe mëkat i shi’itit është nga ndikimi i dheut të sunitit, e në të njëjtën kohë çdo e mirë dhe besnikëri e sunitit është nga ndikimi i dheut të shi’itit. Për këtë, në Ditën e Gjykimit, të këqijat dhe mëkatet e shi’itit do t’i ngarkohen sunitit, kurse të mirat e sunitit do t’i jepen shi’itit.[117]

ÇFARË ËSHTË BINDJA E RAFIDITËVE NDAJ EHLU SUNETIT?

Besimi i rafiditëve bazohet në lejimin e marrjes së pasurisë dhe derdhjes së gjakut të Ehlu Sunetit. Transmeton es-Saduk në “El-Ilel” bartur nga Davud bin Furkad, i cili thotë: “I kam thë­në Ebu Abdullahut: Çfarë thua për nasibiun (shiko më posh­të kuptimin e tij)? Ai tha: Gjaku i tij është hallall, për të të ruaj­tur ty, nëse mundesh rrëzoje murin mbi të, apo ta zhytësh në det e të mos dëshmojë kundër teje, bëje atë. Pastaj i thashë: Çfarë mendon për pasurinë e tij? Ai tha: Po që se ke mundësi, merrja atë.”[118]

Rafiditët mendojnë se vetëm fëmijët e tyre janë të pastër. Hashim el-Bahranij përmend në tefsirin e tij “El-Burhan”, nga Mejthem bin Jahja, nga Xhafer bin Muhammed, i cili ka thë­në: “Sa herë që lind ndonjë fëmijë, pranë tij qëndron një shej­tan. Nëse merret vesh që ai fëmijë është nga shi’itët tanë, lar­go­het ai shejtan. E nëse nuk është nga shi’itët tanë, atëherë shejtani ia fut gishtin tregues në prapanicë, nëse fëmija është mash­kull, dhe ai do të bëhet homoseksual. Ndërsa, në rast se është femër, ia vendos gishtin në organin gjenital dhe ajo do të bëhet lavire. Për këtë arsye fëmija qanë tmerrshëm me ras­tin e daljes nga barku i nënës.”[119]

Rafiditët i llogaritin të gjithë njerëzit si fëmijë jashtë­mar­te­sorë, me përjashtim të shi’itëve!! El-Kulejni përmend në librin e tij “Err-rrevdatu min el-Kafi”, ku transmeton nga Ebu Ham­zete, nga Ebu Xhafri alejhi selam, i cili ka thënë: “I thashë atij: Disa nga njerëzit tanë shpifin dhe ofendojnë kundër­shta­rët e tyre. Ai më tha mua le të shmangen nga më e bukura. Pas­taj tha: Për Zotin, o Ebu Hamza, të gjithë njerëzit janë fë­mijë jashtëmartesorë, përveç shi’itëve tanë.”[120]

Madje, shi’itët mendojnë se kufri i Ehlu Sunetit është më i rëndë se kufri i çifutëve dhe i të krishterëve, ngase ata (çifutët dhe të krishterët) janë kafirë që nga fillimi, kurse këta (Ehlu Suneti) janë kafirë dezertorë e renegatë,[121] e që ky kufër është më i rëndë, siç janë të pajtimit të gjithë. Për këtë shi’itët bash­kë­punojnë çdoherë me kafirët kundër muslimanëve, sikur e dëshmon çdoherë historia.[122]

Përmendet në librin “Uesail esh-shiati” se el-Fudajl bin Je­sar ka thënë: E kam pyetur Ebu Xhaferin për femrën e rafiditëve: ‘A e martoj për nasibiun?’ Ai tha: ‘Jo, sepse ai është kafir.’[123]

Sipas Ehlu Sunetit, nasibi është ai, i cili e urren Aliun (Alla­hu qoftë i kënaqur me të!), mirëpo rafiditët i quajnë sunitët me këtë emër, ngase ata (sunitët) thonë se imamati së pari i takon Ebu Bekrit, pastaj Umerit, pastaj Uthmanit e më pastaj Aliut, edhe pse renditja e Ebu Bekrit dhe Umerit para Aliut ka qenë në kohën e të të Dërguarit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!).

Argument për këtë është fjala e Ibën Umerit: “I zgjidhnim më të mirët në mesin e njerëzve në kohën e të të Dërguarit (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), dhe e renditnim Ebu Bekrin, e pastaj Umerin, e pastaj Uthmanin.” Shënon Buhariu.

Et-Taberani[124] lidhur me këtë shton në “El-Kebir”: “Pej­gam­­beri (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!) e dinte këtë dhe nuk e mohonte.”

Edhe te Ibën Asakir po ashtu shënohet: “I dallonim dhe i ren­ditnim Ebu Bekrin, pastaj Umerin, pastaj Uthmanin, e pas­taj Aliun.”

Ahmedi[125] dhe të tjerët transmetojnë nga Aliu (Allahu qoftë i kë­naqur me të!), i cili ka thënë: “Më i miri i këtij Umeti pas Pej­gam­berit është Ebu Bekri, pastaj Umeri, dhe po të doja, do t’ua tregoja edhe të tretin.”

Dhehebiu thotë: Ky transmetim është mutevatir[126].[127]

ÇFARË ËSHTË BESIMI I RAFIDITËVE NË “MUT’AH”[128] DHE ÇFARË VLERE KA TEK ATA?

Mut’ah ka një vlerë të veçantë tek rafiditët. Allahu na ruajtë!

Ceket në librin “Menhexh es-Sadikin” të autorit Fet’hullah el-Kashani,[129] transmetuar nga es-Sadik se ai ka thënë: “Mut’­ah është prej fesë sime dhe fesë së stërgjyshërve të mi. Ai, i cili punon me të, punon me fenë tonë, e ai, i cili e mohon atë, e mohon fenë tonë, madje i takon ndonjë feje tjetër. Fëmija i mut’as është më i mirë dhe më i dobishëm se fëmija që rezul­ton nga jeta bashkëshortore e përhershme. Mohuesi i mut’as është kafir dezertor.”[130]

El-Kumi në librin “Men la Jahduruhu el-Fekih” përmend nga Abdullah bin Sinan, e ky nga Ebu Abdullahu, i cili ka thënë: “Allahu i Lartësuar ua ka ndaluar shi’itëve tanë çdo pije dehëse, e ua ka zëvendësuar këtë me mut’ah.”[131]

Në tefsirin “Menhexh es-Sadikin” të Mula Fet’hullah el-Ka­shani ceket: “Ka thënë i Dërguari (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qof­shin mbi të!): Kush një herë kënaqet me mut’ah, shpëton një e treta e tij nga zjarri i xhehenemit. Kush kënaqet dy herë, shpë­tojnë dy të tretat e tij nga zjarri i xhehenemit. E kush kënaqet tre herë, shpëton i tëri nga zjarri i xhehenemit.”

Në të njëjtin burim thuhet: “I Dërguari (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: Kush kënaqet një herë me mut’­ah, është i mbrojtur nga hidhërimi i të Plotfuqishmit. Kush kë­naqet dy herë, do të ringjallet me më të mirët. E kush kënaqet tre herë, do të jetë bashkë me mua në xhenet.”

Po ashtu në të njëjtin burim thuhet: “I Dërguari (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: Kush kënaqet një herë, do të jetë në gradën e Husejnit. Kush kënaqet dy herë, do të jetë në gradën e Hasanit. Kush kënaqet tre herë, do të jetë në gra­dën e Ali bin Ebu Talibit. E kush kënaqet katër herë, do të je­të në gradën time.”[132]

Rafiditët nuk kushtëzojnë numër të caktuar në mut’ah, ka ardhur në “Furu’ el-Kafi”, dhe në “Et-Tehdhib”, dhe në “El-Is­ti­b­­sar” nga Zurare, e ky nga Ebu Abdullahu, i cili ka thënë: “Ia përmenda atij mut’an, e i thashë a është deri në katër? Ai tha: Martohu prej tyre me 1000, sepse ato janë me pagesë. Tran­s­metohet nga Muhammed bin Muslim, e ky nga Ebu Xha­­­feri se ai ka thënë për mut’an: Nuk është deri në katër, nga­se ajo nuk shkurorëzohet e as nuk trashëgon, por ajo është me pagesë.”[133]

Si mundet kjo kur Allahu në Kur’an thotë:

“Dhe ata, të cilët e ruajnë nderin e vet (sa i përket jetës in­time), me përjashtim ndaj grave të veta (me kurorë) dhe ndaj atyre (robëreshave) që i kanë në pronësinë e vet, për të cilat nuk janë të qortuar, e kush kërkon prej tyre (dëfrim nga të ndaluarat), të tillët janë ata që kanë shkelë normat e caktuara.”[134]

Nga ajeti bëhet e qartë se femrat nuk lejohen (nuk janë ha­llall) përveç se me kurorë bashkëshortore apo me pronësi (robë­reshat).

Femra e martuar me aktin e mut’as nuk është bashkëshorte, nuk trashëgon e as nuk shkurorëzohet - ajo është prostitutë. Allahu na ruajtë!

Dijetari Abdullah bin Xhibrin thotë: Rafiditët argument­toj­në për lejimin e mut’as me ajetin e sures Nisaë, ku i Lartësuari thotë:

“(Nuk u lejohet të martoheni) Edhe me gra të martuara (që kanë burrat e nuk janë të lëshuara), përveç atyre që i keni futur në pushtetin tuaj (robëreshat e luftës). (Ky është) Obligim mbi ju nga Allahu. U janë lejuar, pos kë­tyre (që u përmendën), të tjerat që t’i merrni me pa­surinë tuaj, duke pasur për qëllim bashkëshortësi e jo prostitucion (kurvëri). E për atë që përjetuat nga ato, jepnu shpërblimin e tyre të caktuar se është obligim. E nuk ka pengesë për ju, pas përcaktimit, në atë që ju pëlqeni mes vete.”[135]

Përgjigjja në këtë[136]:

Se të gjitha ajetet kanë të bëjnë me kurorën (nikahun), duke fi­­lluar nga ajeti: “nuk është e lejuar për ju të trashëgoni gra­të...”[137] deri te ajeti: “Në qoftë se dëshironi të ndërroni (ta merr­­­ni) një grua në vend të një gruaje...”[138], e deri te ajeti: “Mos u martoni me ato gra, me të cilat qenë martuar prin­dërit tuaj...”,[139] dhe deri te ajeti: “U janë ndaluar juve (të martoheni me): nënat tuaja....”[140]

Pasi që i përmend të ndaluarat me afërsi gjaku dhe ato me shkak (sebeb), thotë: “U janë lejuar, pos këtyre (që u përmen­dën), të tjerat....”[141]

Që do me thënë se u lejohet kurorëzimi i grave të tjera, pos atyre që u përmendën në ndalim, e kur t’i kurorëzoni ato dhe për kënaqësinë, të cilën e përjetoni me to, e që është marrë­dhë­­nia intime hallall, ua jepni grave mehrin e tyre që e keni cak­tuar për to.

E nëse ato heqin dorë nga mehri, apo diçka nga ai, e ua kthej­në juve me dëshirën e tyre, nuk keni mëkat në këtë.

Kështu e komentojnë këtë ajet sahabët dhe të tjerët pas tyre.[142]

Ja edhe shejh et-Tusi në librin e tij “Tehdhib el-Ahkam” e dë­­­non nikahun mut’ah dhe e kritikon atë, thotë: “Nëse femra ësh­të nga një shtëpi fisnike, nuk lejohet të bëhet mut’ah (kë­naq­je) me të, ngase familja e saj etiketohet me turp, dhe ajo (fem­ra) pëson nënçmim e përdhosje.”[143]

Gjendja e rafiditëve ka shkuar edhe më larg duke lejuar që gruas t’i bëhet marrëdhënie nga prapa.

Ceket në librin “El-Istibsar” nga Ali bin el-Hakem,[144] i cili ka thënë: “E kam dëgjuar Safvanin duke thënë: I thashë Ri­da­së: Një njeri prej pasuesve tuaj më urdhëroi që t’ju pyes për një çështje, për të cilën i erdhi turp të të pyes ty. Ai tha: Çfarë është ajo çështje? Tha: A i lejohet burrit që t’i bëjë gruas ma­rrë­dhënie nga prapa (në prapanicë)? Ai tha: Po, i lejohet.[145]

ÇFARË ËSHTË BINDJA E RAFIDITËVE NË NEXHEF DHE NË QERBELA[146] DHE ÇFARË ËSHTË VLERA E VIZITËS SË TYRE (SIPAS TYRE)?

Shi’itët i marrin vendet e varrezave të imamëve të tyre, që ja­në të dyshimta apo edhe të vërteta, për Harem[147] (vend) të Shenj­­­të: Kufeja është harem, Qerbelaja është harem, Kumi ësh­të harem.

Transmetojnë nga es-Sadik se ka thënë: Për Allahun është një harem e ai është në Mekë, për Pejgamberin e Tij është një ha­­rem e ai është në Medinë, për emirul mu’mininë është një ha­­rem e ai është në Kufe, dhe për ne është në Kum.

Qerbelaja tek ata është më i vlefshëm se sa Qabeja, ka ar­dhur në “Kitab el-Bihar” nga Ebu Abdullahu se ai ka thënë: “Allahu i ka shpallur Qabesë e i ka thënë: Po të mos ishte To­ka e Qerbelasë nuk do të të kisha bërë ty të vlefshme. Po të mos ishte ai, të cilin e mban toka e Qerbelasë, nuk do të të kri­joja ty e as shtëpinë me të cilën jam mburrur. Andaj, prano dhe qëndro, bëhu modeste, e përulur dhe e nënshtruar, e mos u bë mohuese dhe mendjemadhe ndaj Tokës së Qerbelasë, se përndryshe hidhërohem në ty dhe të hedhi në zjarr të xhehenemit.”[148]

Rafiditët e konsiderojnë më të vlefshme vizitën ndaj varrit të Husejnit në Qerbela se sa kryerjen e kushtit të pestë të Isla­mit - haxhin në Qabe!!

El-Mexhlisij përmend në librin e tij “Bihar el-Envar” trans­me­timin nga Beshir ed-Duhan, i cili ka thënë: “I thashë Ebu Abdullahut alejhi selam: Nëse më kalon haxhi, a të vij te varri i Husejnit?

Ai tha: Të lumtë, o Beshir. Secili besimtar që vjen te varri i Husejnit duke njohur edhe vlerën e tij, jashtë ditës së festës së baj­ramit, do t’i shënohen atij njëzet haxhe, njëzet umre të vlef­shme e të pranuara, dhe njëzet beteja të bëra bashkë me ndonjë pejgamber të dërguar apo imam të drejtë. Kush vjen te varri në ditën e Arefatit duke njohur vlerën e tij, do t’i shë­no­hen një mijë haxhe, një mijë umre të vlefshme e të pranura, dhe një mijë beteja të bëra bashkë me ndonjë pejgamber të dër­guar apo imam të drejtë.”

Në të njëjtin burim përmendin se vizitorët e Husejnit në Qer­bela janë të pastër, ndërsa ata që qëndrojnë në Arefat janë bij të kurvës. Allahu na ruajtë!!

“Transmetohet nga Ali bin Esbat, i cili tre­gon nga Ebu Abdu­llah alejhi selam se ka thënë: Allahu i Lartësuar në mbrëm­jen e Arefatit do të fillojë së pari t’i shikojë vizitorët e va­rrit të Husejnit. Thotë: I thashë: Do t’i shikojë këta para aty­re që janë në Arefat? Tha: Po, ngase në mesin e atyre (të Arefatit) ka fëmijë të jashtëligjshëm, ndërsa tek këta, nuk ka të tillë.”[149]

Ali es-Sistanij në librin e tij “Minhaxh es-Salihin” më shu­më e vlerëson lutjen dhe namazin e bërë në këto vende se sa na­mazin në xhami!! Në meselen nr.562 thotë: preferohet na­mazi në vendet e imamëve alejhimu selam, madje thuhet se ësh­të më i vlefshëm se sa namazi në xhami. Transmetohet se na­ma­zi te Ali bin Ebu Talib alejhi selam është i vlefshëm sa dy­qind mijë namaze.[150]

Madje shejhu i tyre Abbas el-Kashani në librin e tij “Me­sa­bih el-Xhinan” ka tejkaluar kufijtë e çdo teprimi lidhur me Qerbelanë ku thotë: “S’ka dyshim se Qerbelaja është toka më e shenjtë në Islam. I është dhënë asaj, sipas argumenteve ekzis­­tuese, më shumë se çdo toke tjetër nga nderi dhe she­njtëria. Është tokë e shenjtë dhe e bekuar e Allahut, tokë e nën­shtruar dhe modeste. Tokë e zgjedhur, harem i sigurt dhe i begat­shëm, është harem i allahut dhe i të Dërguarit të Tij dhe kube e Isla­mit. Është prej vendeve që Allahu dëshiron që të adhurohet dhe luten njerëzit në të. Është tokë, ku dheu i saj është shë­rues. Pra të gjitha këto tipare që i ka Qerbelaja, nuk i ka asnjë vend tjetër në botë, madje as Qabeja.”[151]

Në librin “El-Mezar” të autorit Muhammed en-Nu’man, i quaj­tur Shejh el-Mufid, lidhur me vlerën e xhamisë së Kufes thuhet: Transmetohet nga Ebu Xhafer el-Bakir se ka thënë: “Po ta dinin njerëzit vlerën e xhamisë së Kufes do të udhë­to­nin drejt saj që nga vendet e largëta. Një namaz farz ka vle­rën e një haxhi, një namaz nafile ka vlerën e një umreje.”[152]

Po në të njëjtin burim, në kapitullin (El-Kaulu indel-Vukufi alel-Hadeth) thuhet se vizitori i Husejnit duhet t’ia bëjë me do­rë të djathtë dhe të thotë në duan e tij të gjatë, e që prej saj është: “Të kam ardhur për vizitë duke kërkuar forcimin e këm­bëve në rrugën e hixhretit deri tek ti, jam bindur se Allahu i Lavdëruar përmes jush e largon brengën, përmes jush e zbret mëshirën, përmes jush e mban tokën të rregullt, përmes jush Zoti i forcon kodrat në bazat e saj, i jam drejtuar Zotit tim për­mes teje o zotëriu im për kryerjen e nevojave të mia dhe për faljen e mëkateve të mia.”[153]

Vëlla lexues, shiko se si bien këta në shirk (idhujtari) duke kër­kuar dhe lutur tjetërkënd pos Allahut për kryerjen e nevo­jave të tyre, dhe kërkimin e faljes së mëkateve nga njerëzit e jo nga Allahu. E si mundet kjo kur Allahu i Lartësuar thotë:

“E kush i falë mëkatet përveç Allahut?”[154]

Kërkojmë mbrojtjen e Allahut prej shirkut!!!

ÇFARË ËSHTË BINDJA E RAFIDITËVE NDAJ DITËS SË ASHUREVE[155] DHE ÇFARË VLERE KA TEK ATA?

Rafiditët organizojnë tubime e përkujtime mortore dhe vajti­me, mblidhen nëpër rrugë e sheshe kryesore, veshin rroba me ngjyrë të zezë në shenjë pikëllimi në përkujtimin e vdekjes dhe rënies shehid të Husejnit (Allahu qoftë i kënaqur me të!), duke i dhë­në rëndësi dhjetë ditëve të para të muajit Muharrem për çdo vit, kjo ngase ata besojnë se kjo është prej punëve më të mi­ra që ata bëjnë.

I godasin faqet e tyre me duart e tyre, i godasin gjoksat dhe shpinat e tyre, i grisin rrobat, qajnë dhe vajtojnë duke bërtitur e thirrur: O Husejn, o Husejn!

Sidomos në ditën e dhjetë të muajit Muharrem, madje ata e godasin dhe e rrahin veten e tyre me zinxhirë e shpata, sikur që ndodh në vendet, në të cilat gjenden rafiditët, për shembull në Iran.

Dijetarët e tyre i nxisin ata në këto gjëra, me të cilat janë bërë gazi i botës dhe janë bërë për t’u përqeshur nga popujt tjerë.

Është pyetur njëri prej tyre, Muhammed Hasan Al Kashif el-Gita, për atë që bëjnë ithtarët e tij, për goditjet, rrah­jet,...etj., e ai tha: “E tërë kjo është madhërim i dispozitave të Allahut, se Alla­hu thotë:

“E kush madhëron dispozitat e Allahut, ajo është she­një e devotshmërisë së zemrave.”[156]”[157]

ÇFARË ËSHTË BINDJA E RAFIDITËVE NË “EL-BEJ’A” (BESËLIDHJE)?

Rafiditët çdo pushtet tjetër, përveç pushtetit nën udhëheqjen e ithna-asheritëve, e llogaritin jolegjitim dhe të kotë.

Përmendet në “El-Kafi bi Sherh el-Mazenderani” dhe në “El-Gajbeh” të en-Nu’manit nga Ebu Xhaferi, i cili ka thënë: “Çdo pushtet që ngritet para pushtetit të të ngriturit, Mehdiut të rafiditëve, udhëheqësi i tij është tagut[158].”[159]

Nuk lejohet pasimi i një udhëheqësi që nuk është nga Alla­hu, përveç se nën parimin e tukjes. Të qenit imam tiran, mi­zor, i paaftë për udhëheqje, si dhe cilësi tjera të ngjash­me iu ve­shen udhëheqësve muslimanë, me përjashtim të ima­­mëve të tyre, e në krye të të cilëve janë Hulefau Rashidinë (Prijësit e Udhëzuar), Ebu Bekri, Umeri dhe Uth­mani (Allahu qoftë i kënaqur me ta!).

Rafiditi el-Mexhlisij, i cili është njëri prej prijësve të tyre në humbje dhe autor i librit “Bihar el-Envar”, për tre kalifët rashidinë thotë: “Ata nuk ishin tjetër veçse grabitës, mizorë, dezertorë të dalë nga feja, mallkimi i Allahut qoftë mbi ta dhe mbi ata, të cilët i pasuan në tirani e padrejtësi ndaj Ehlu Bejtit nga të mëhershmit dhe të mëvonshmit.”[160]

Kjo është që e thotë imami i tyre el-Mexhlisij, ku libri i tij llo­garitet prej burimeve më të rëndësishme, bazë, në temën se cili popull është më i vlefshëm pas të dërguarve të Allahut dhe pejgamberëve të Tij. Nisur nga ky parim dhe qëndrim i tyre ndaj udhë­heqësve muslimanë, çdonjërin që bashkëpunon me ta e lloga­risin tagut dhe mizor.

El-Kulejni transmeton nga Umer bin Handhaleh, i cili ka thë­në: “E kam pyetur Ebu Abdullahun për problemin e dy per­sonave nga njerëzit tanë, të cilët kanë mosmarrëveshje rreth borxhit apo trashëgimisë, dhe kërkojnë zgjedhjen e prob­lemit në vendimin e sulltanit (udhëheqësit të shtetit), apo në gjy­ki­min e gjykatës: A lejohet kjo gjë? Ai tha: Kush kërkon gjy­ki­min e tyre me të drejtë apo pa të drejtë, ai ka kërkuar gjy­kimin e tagutit. Po edhe nëse gjykohet në favor të tij, po edhe në qoftë se është me të vërtetë pronë e tij, ai e merr atë pa të drejtë, ngase e ka marrë me vendimin e tagutit.”[161]

Homeini, ky humbës, duke e plotësuar fjalën e tyre thotë: “Edhe vetë Imami ndalohet që të kthehet tek udhëheqësit e shte­tit dhe gjykatat e tyre, ngase ky kthim do të thotë kthim te tagutët.”[162]

Përmendet në librin “Et-Tukjetu fi Fikh Ehlul-Bejt” në ka­pi­­tu­llin e nëntë tek “Tukja në xhihad”, i cili është përcaktim i hu­lum­timeve të Ajatullah el-Haxhxh esh-Shejh Muslim ed-Da­­vu­rij lidhur me punën tek sulltani zullumqar. Me sulltanin zu­llum­qar synohet sundimtari sunit dhe thotë: “Hyrja për të pu­­nuar te sulltani është tre llojesh: Nganjëherë hyrja në këtë pu­­në është me qëllim për të ndihmuar besimtarët[163], për të kry­er punë në favor të tyre si dhe për të kryer nevojat e tyre. Dis­pozita lidhur me këtë kategori është preferimi (el-Istih­bab), që dukshëm vërehet nxitja në këtë punë nga transme­ti­met e më­hershme. Nganjëherë hyrja bëhet me qëllim të jetesës dhe leh­tësimit ndaj vetes. Dispozita e kësaj kategorie është lejimi me qor­tim nëse ndihmon vëllezërit e tij besimtarë dhe vepron në për­mbushjen e kërkesave të tyre, e kjo gjë do të jetë shlyerje më­katesh për të. Lidhur me këtë flasin disa tran­s­me­time që kush­tëzojnë bamirësinë ndaj besimtarëve dhe ndih­mën ndaj tyre, një nga një. Nganjëherë hyrja bëhet doemos­doshmërisht për nevoja urgjente si ngrënia dhe pirja. Dispo­zi­ta e kësaj ka­te­goria është lejimi pa qortim.”[164]

Vëllezër të dashur, a po e vëreni se si gjykojnë këta ndaj Ehlu Sunetit duke i cilësuar si njerëz të dhunës e padrejtë­si­së! Shikoni se si e lejojnë punën me sundimtarët e Ehlu Sunetit ve­tëm me kushte, e kushti më i madh është dobia në favor të shi’itëve për të qenë ajo punë e lejuar.

Ky qëndrim është prezent te të gjithë dhe rafiditët i nënshtro­hen vetëm sundimtarëve e pushteteve rafidite. Ata edhe kur pu­nojnë në ndonjë vend mundohen t’u bëjnë vend njerëzve të tyre dhe t’i largojnë, sa të munden, ithtarët e Ehlu Sunetit nga ato vende të punës, derisa të dominojnë mbi gjithçka!!

Allahu i mbrojtë muslimanët nga sherri i tyre!

ÇFARË JANË PIKAT E DALLIMIT MES SHI’ITËVE RAFIDITË DHE EHLU SUNETIT?

Nidhamuddin Muhammed el-A’dhami[165] në parathënie të lib­rit “Esh-Shiatu uel-Mut’ah” thotë: “Dallimi mes nesh dhe atyre nuk përqendrohet vetëm në dallimet sekondare të fikhut si çësh­tja e mut’as, jo kurrsesi, por dallimi është në bazë (burim).

Dallimi në akide (besim) përqëndrohet në pikat vijuese:

1. Rafiditët thonë se Kur’ani është i ndryshuar dhe i man­gët.

- Ne themi se Kur’ani është fjalë e Allahut, i plotë, jo i man­gët, nuk i është kanosur e as nuk do t’i nënshtrohet as­një­herë ndërrimit, as mangësimit, as ndryshimit përde­risa të jetë toka e banuar dhe çka ka në të. Sikur që Alla­hu i Lartësuar thotë:

“Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur’anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij.”[166]

2. Rafiditët thonë se sahabët e të Dërguarit të Allahut (Lavdë­rimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), me përjashtim të disave, janë larguar nga Islami, janë bërë dezertorë, pas vdekjes së të Dërguarit të Allahut, devijuan nga e mira, e thyen besën dhe tradhtuan fenë, e sidomos tre kalifët: es-Siddiku,[167] el-Faruku[168] dhe Dhu en-Nurejni.[169] Për këtë, këta të tre janë te rafiditët njerëzit më të humbur dhe që kanë më së shumti kufër e poshtërsi.

-  Ne themi se sahabët e të Dërguarit të Allahut (Lav­dë­­rimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!) janë më të mirët e njerëzimit pas pejgamberëve salavatullahi alejhim exhmein, se ata të gjithë janë të drejtë dhe besnikë, nuk synojnë asnjë­he­rë gënjeshtrën ndaj pejgamberit të tyre, janë të saktë e të besueshëm në transmetimet e tyre.

3. Rafiditët thonë se imamë janë imamët e rafiditëve - të dym­bëdhjetit, (ithna-asheritët), të cilët janë të mbrojtur nga gabimet, të cilët e dinë të fshehtën (gajbin) dhe i di­në të gjitha dijet e njohuritë, të cilat u janë paraqitur me­le­këve, të dërguarve dhe pejgamberëve, se ata dinë gjith­çka që ka qenë dhe çka do të jetë, nuk iu fshehet atyre as­gjë, ata i dinë të gjitha gjuhët e botës dhe toka në të­rësi është e tyre.

-  Ne themi se ata janë njerëz si të gjithë të tjerët, s’ka da­llim mes tyre, prej tyre ka dijetarë, fakihë[170] e kalifë,[171] nuk ia veshim atë që nuk e kanë pasur, apo që nuk e ka­në pretenduar për vete, madje ata i kanë ndaluar këto gjë­ra dhe janë larguar sa më larg prej tyre.”[172]

 ÇFARË ËSHTË VENDIMI I AFRIMIT MES EHLU SUNETIT MONOTEISTË DHE RAFIDITËVE POLITEISTË?

Vëlla lexues, në këtë mjaftohem vetëm me një artikull të Dr. Na­sir el-Kafari në librin e tij “Mes’elet et-Takrib”, në kapi­tu­llin e shtatë, ku për këtë çështje thotë: “Si mund të bëhet afri­mi (apo bashkimi) me atë, i cili prek Librin e Allahut dhe e ko­menton me komente të devijuara, dhe thotë se imamëve të tyre u zbresin libra hyjnorë pas Kur’anit Fisnik.[173]

Imamatin e konsiderojnë pejgamberllëk, imamët tek ai janë sikur pejgamberët e ndoshta edhe më të vlefshëm se ata, e komenton ibadetin (adhurimin) e Allahut të Vetëm, i cili ishte mesazhi i të gjithë të të dërguarve, me komente jo të vërteta që nuk i përkasin dhe thonë se ibadet është ndjekja e rrugës së imamëve, ndërsa shirk i Allahut (politeizëm) është pasimi i të tjerëve së bashku me imamët. Ata, shokët më të mirë të të Dërguarit (Lavdërimi dhe shpë­timi i Allahut qofshin mbi të!) i shpallin si kafirë (jobesimtarë), ndërsa të gji­thë sahabët i llogaritin dezer­torë, të dalë nga feja, me përjash­tim të tre, katër apo shtatë, sipas divergjencës (mospajtimit) së tyre në transmetim e po ashtu ata dallojnë nga Xhema’atul musliminë (muslima­nët) me dok­t­ri­na të shumta si: imamati (udhëheqja), “el-Is­metu” (mbroj­tja nga mëkatet), tukja, kthimi (er-Rexh’a), fshehja e imamëve dhe “el-Beda.””[174]

ÇFARË JANË MENDIMET E DIJETARËVE TË MËHERSHËM E TË MËVONSHËM NDAJ RAFIDITËVE?

Shejhul Islam Ibën Tejmije, (Allahu e mëshiroftë), thotë: “Të gjithë dijetarët janë të pajtimit, me argumente, se rafiditët janë grupi më përgënjështrues që ekziston, gënjeshtra tek ata i ka fillet shumë herët dhe është e vjetër, për këtë dijetarët e Islamit si shenjë të tyre e bënë gënjeshtrën e shumtë.”

Esh’heb bin Abdulaziz thotë se, është pyetur Maliku, (Allahu e mëshiroftë), për rafiditët dhe ka thënë: Mos iu fol atyre, e as mos transmeto nga ata, sepse ata gënjejnë. Maliku po ashtu ka thënë: Ai, i cili i fyen sahabët e të të Dërguarit (Lavdërimi dhe shpë­timi i Allahut qofshin mbi të!) nuk ka emër për të. Apo ka thënë: Për të nuk ka asgjë (hise) nga Islami.”

Ibën Kethiri në komentin e fjalës së Allahut subhanehu ve teala:

“Muhammedi është i Dërguar i Allahut, e ata që janë me të (sahabët) janë të ashpër kundër jobesimtarëve, ja­në të mëshirshëm ndërmjet vete, ti i sheh ata kah për­ulen (në rukuë), duke rënë me fytyrë në tokë (sexh­de), e kërkojnë prej Allahut që të ketë mëshirë dhe kë­na­qësinë e Tij ndaj tyre. Në fytyrat e tyre shihen she­njat e gjurmës së sexhdes. Përshkrimi i cilësive të tyre është në Tevrat dhe po ky përshkrim është edhe në In­xhil. Ata janë si një farë e mbjellë ku mbin filizi i vet, e ai trashet, përforcohet dhe qëndron në trungun e vet, ajo e mahnit mbjellësin. (Allahu i shumoi) Për t’ua shtu­ar me ta mllefin jobesimtarëve.”[175]

thotë: “Nga ky ajet Imam Maliku, (Allahu e mëshiroftë), për­fun­don, sipas një transmetimi nga ai, se rafiditët, të cilët i urrej­në sahabët, (Allahu qoftë i kënaqur me ta!), janë kafirë.

Ai, ndër të tjera ka thënë: “Ngase ata mllefosen në sahabët, dhe kush mllefoset, sipas këtij ajeti, në ta është kafir.”

El-Kurtubiu thotë: “Mirë ka thënë Maliku në thënien e tij dhe ia ka qëlluar në shpjegimin e tij, sepse kush e nënçmon ndo­njërin prej tyre, apo e sulmon dhe akuzon në transmetimin e tij, tashmë e ka kundërshtuar Allahun, Zotin e botërave, dhe e ka zhvlerësuar Sheriatin e muslimanëve.”[176]

Ebu Hatim thotë: “Na ka treguar Harmeleh, i cili ka thënë: E kam dëgjuar Shafiun (Allahu e mëshiroftë!) duke thënë: Nuk kam parë ndokënd që përgënjështron më shumë se rafiditët.”

Muemil bin Ehab thotë: “E kam dëgjuar Jezid bin Harunin duke thënë: “Merret dhe shkruhet nga çdo bidatxhi nëse nuk thë­rret në bid’at me përjashtim të rafiditëve, ngase ata gënjejnë.”

Muhammed bin Seid el-Asbehani thotë: “E kam dëgjuar Shu­­rejkuni[177] duke thënë: Merre diturinë nga çdonjëri që e ta­kon me përjashtim të rafiditëve, ngase ata i shpikin hadithet, e pas­taj ato i marrin për fe.”

Muaviu thotë: “E kam dëgjuar el-A’meshin duke thënë: I vrojtova njerëzit dhe nuk i quanin ata (shi’itët) ndryshe vetëm se me emrin gënjeshtarë.” Me këtë ai synon pasuesit e el-Mugire bin Seid rafiditit gënjeshtar, ashtu si e ka përshkruar atë edh-Dhehebiu.[178]

Shejhul Islam Ibën Tejmije duke e komentuar atë, që e tha­në dijetarët e mëhershëm (selefët) thotë: Baza e bid’atit të ra­fi­ditëve është nga të dalurit nga feja, mosbesimi (ateizmi) dhe vetë zgjedhja e tyre. Në mesin e tyre është shumë e përhapur gë­njeshtra, ata këtë e pranojnë kur thonë: Feja jonë është tuk­ja, që ndonjëri prej tyre të thotë me gjuhën e tij të kundërtën e asaj që e ka në zemër, e kjo në fakt është gënjeshtër dhe hipokrizi.”[179]

Abdullah bin Ahmed bin Hanbel thotë: “E pyeta babain tim për rafiditët, e ai tha: Ata janë që e shajnë dhe ofendojnë Ebu Bekrin dhe Umerin.”

Imam Ahmedi është pyetur për Ebu Bekrin dhe Umerin dhe ka thënë: Duhet të kërkosh mëshirë për ata dy dhe duhet të largohesh prej atyre që e urrejnë Ebu Bekrin dhe Umerin.”[180]

El-Halali transmeton nga Ebu Bekr el-Mervezi, i cili thotë: “E kam pyetur Ebu Abdullahun për atë, i cili e shan Ebu Bek­rin, Umerin dhe Aishen, e ai tha: Nuk mendoj se ai është në Islam.”[181]

El-Halali transmeton dhe thotë: “Më ka informuar Harb bin Ismail el-Kermani, i cili ka thënë: Na ka treguar Musa bin Ha­run bin Zijad se ka thënë: E kam dëgjuar el-Ferjabin duke u për­gjigjur në pyetjen e një njeriu për personin, i cili e shan Ebu Bekrin dhe ka thënë: Ai (person që e shan Ebu Bekrin) ësh­të kafir. Kurse njeriu sërish pyeti: A i falet atij namazi i xhe­na­zes? Ai tha: Jo.”[182]

Ibën Hazmi thotë për rafiditët, kur ishte duke polemizuar me të krishterët e ata i sollën librat e rafiditëve që ta kun­dër­shtojnë me to: “Rafiditët nuk janë muslimanë, fjala e tyre nuk ësh­të e vërtetë (argument) në fe, sepse ata janë një sekt që ja­në paraqitur për herë të parë rreth njëzet e pesë vjet pas vdes­jes së të të Dërguarit tonë të dashur (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!). Zanafilla e tyre daton prej kur ata iu përgjigjën ftesës së intriguesve kundër Islamit. Ata janë një grup që ndje­kin hapat e çifutëve dhe të të krishterëve në gënjeshtër dhe kufër (mosbesim).”[183]

Ebu Zur’ate er-Razi thotë: “Kur ta shohësh ndonjë njeri se e nënçmon ndonjërin prej sahabëve të të Dërguarit tonë (Lavdë­rimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), ta dish se ai është i pafe (zindik).”

Në Komisionin e Përhershëm për Fetva të Mbretërisë së Arabisë Saudite ka ardhur një shkresë ku shtrohej një pyetje. Aty thuhej:

- Pyetësi dhe një grup së bashku me të, gjenden në zonën kufitare të veriut në fqinjësi të bazës irakiane. Aty ekziston edhe një grup që i përmbahen medh-hebit xhaferij dhe disa prej nesh nuk e hanë mishin e shtazëve që ata i therin, e disa e hanë mishin e tyre. E pyetja jonë është: “A na lejohet ta hamë mishin e shtazëve që ata i therin, duke e pasur parasysh se ata i luten Aliut, Hasanit, Husejnit dhe zotërinjve tjerë të tyre, si në vështirësi ashtu edhe në lehtësi?”

Komisioni është përgjegjur në këtë pyetje në krye me shej­hun Abdulaziz bin Abdullah bin Baz, Abdurrezak Afifi, Ab­du­llah bin Gudejan, dhe Abdullah bin Ku’ud, Allahu i shpër­bleftë që të gjithë.

Përgjigjia:

- Falënderimi i takon vetëm Allahut, paqja dhe shpëtimi qof­shin mbi të Dërguarin e Tij, familjen dhe shokët e tij. Nëse çështja është ashtu siç e shtron pyetësi, se grupi i cili e pa­son medh-hebin xhaferij e lusin Aliun, Hasanin, Husejnin dhe zo­të­rinjtë e tyre, ata janë idhujtarë (mushrikë) të dalë nga feja, Allahu na ruajtë, dhe nuk lejohet të hahet mishi i shtazëve që ata i therin, ngase ajo është e ngordhur edhe nëse e përmen­din emrin e Allahut gjatë therjes.[184]

Është pyetur Abdullah bin Abdurrahman el-Xhibrin për një çështje ku thuhet:

- I nderuari shejh, në qytetin tonë gjendet një rafidit i cili punon si kasap dhe tek ai shkojnë Ehlu Suneti për therjen e shtazëve, po ashtu ekzistojnë edhe disa restorane që bashkë­pu­nojnë me këtë person dhe me rafiditë të tjerë që e punojnë të njëjtën punë. Çfarë është dispozita e bashkëpunimit me këtë rafidit dhe shokët e tij? Po ashtu, çfarë është dispozita e ther­jes nga ai. A është shtaza të cilën ai e ther hallall a haram? Na jepni fetva në këtë duke e lutur Allahun t’ju shpërblejë! Alla­hu është zotërues i udhëzimit dhe forcimit në të!

- Përgjigje:

Nuk lejohet therja e shtazës nga rafiditi, as ngrënia e shta­zës që ai e ka therur, ngase rafiditët në të shumtën janë idhuj­tarë (mushrikë) përderisa e lusin Ali bin Ebu Talibin çdoherë si në vështirësi ashtu edhe në lehtësi, madje edhe në Arafat, në tavaf dhe në sa’j, i lusin bijtë e Aliut dhe imamët e tyre sikur që i kemi dëgjuar sa herë, e ky është shirk i madh dhe dalje nga Islami, për të cilën ata e meritojnë të vriten.

Ata, po ashtu e tepruan ndaj Aliut (Allahu qoftë i kënaqur me të!) duke e përshkruar me cilësi të cilat nuk i takojnë askujt tjetër përveç Allahut, sikur që i kemi dëgjuar në Arafat, e me këtë ata janë të dalë nga feja (murted), ngase e bënë (llogaritën) Aliun zot dhe krijues, manipulues të gjithësisë, se e di të fsheh­tën, se disponon me të keqën dhe të mirën dhe ngja­shëm me këtë.

Ata e prekën edhe Kur’anin Fisnik, e sulmuan atë duke su­po­zuar me këmbëngulje se sahabët e ndryshuan atë, dhe ho­qën nga ai shumë gjëra që kishin të bënin me Ehlu Bejtin dhe armiqtë e tyre. Për këtë ata nuk e përfillin Kur’anin dhe nuk e marrin si argument.

Ata sulmuan edhe sahabët e mëdhenj, si tre kalifët, dhjetë sahabët tjerë, nënat e muslimanëve, dhe sahabët e njohur, si Ene­sin, Xhabirin, Ebu Hurejren e të tjerë. Nuk i pranojnë ha­di­thet e tyre, sepse ata, sipas tyre, janë kafirë!

Nuk punojnë me hadithet e dy Sahihave,[185] përveç nëse është nga Ehlu Bejti, dhe merren me hadithe të trilluara apo me hadithe, të cilat s’mund të jenë argument për atë që e thonë.

Mirëpo, ata megjithatë sillen me hipokrizi dhe flasin atë që nuk e kanë në zemrat e tyre, e fshehin atë që nuk ta paraqesin dhe thonë: “Ai që nuk ka tukje nuk ka fe.” Nuk pranohet fjala e tyre për vëllazëri në fe,[186] as për dashuri ndaj fesë, etj., sepse hipokrizia është besim tek ata. Allahu na ruajtë prej sherrit të tyre!

Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi Muhammedin (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të!), familjen, shokët dhe mbarë Umetin e tij![187]